Κοινωνία

Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας δεν είναι το ασφαλιστικό ή οι φόροι. Είναι ότι δεν έχουμε όραμα για το ποιοι είμαστε και που θέλουμε να πάμε.

Δεν είναι ότι δεν έχουμε ηγέτες, αλλά ότι έχουμε ανάγκη  ηγέτες για να μας δώσουν αυτό το όραμα.

Έπεσε στην αντίληψή μου άρθρο του Αυγουστίνου Ζενάκου στο περιοδικό Unfollow, με τίτλο «Φιλελεύθεροι; Ποιοι φιλελεύθεροι;». Η εισαγωγή του άρθρου πάει ως εξής: «Ας μην γελιόμαστε. Φιλελεύθεροι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν. Αυτοί που καμώνονται τους φιλελεύθερους μπορεί να πουν λίγα φιλελεύθερα λογάκια για το διάστημα που ηγούνται κάποιου φιλελεύθερου σχηματισμού αλλά αυτό είναι όλο. Δεξιοί είναι, στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη, φασίζουν»

Όπου υπάρχουν δημοκρατικές κυβερνήσεις νομιμοποιημένες από εκλογές όπου έχουν εκθέσει (και ο λαός έχει εγκρίνει) το αληθινό πρόγραμμά τους, κανείς κρατικός κατασταλτικός οργανισμός δεν στρέφεται κατά της οικονομίας, της επιχειρηματικότητας και της βιωσιμότητας του παραγωγικού ιστού της ίδιας του της χώρας. 

Λέγεται, ότι, όσο περισσότερο διαδίδεται μια είδηση, τόσο πιο πιθανό είναι να την πιστέψουν οι περισσότεροι. Όταν μάλιστα στη διάδοσή της συμβάλλουν και σοβαρά Μ.Μ.Ε., τότε είναι ακόμα πιο σίγουρο, ότι πολλοί καλόπιστοι θα την περάσουν για αληθινή και δεν θα αμφισβητήσουν τη βασιμότητά της.

Τις τελευταίες μέρες ζήσαμε στιγμές ανατριχιαστικής εθνικής συγκίνησης. Την Κυριακή Πολυτεχνείο, την Τρίτη κρύο - καιρός για Ρίο.

Η θρησκεία και η «σύγχρονη» ελληνική Αριστερά έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο να επιβιώνουν. Προσκολλώνται σε μία ιδέα, ένα γεγονός, ένα πρόσωπο, υπαρκτό ή ανύπαρκτο – δεν έχει σημασία, και προσπαθούν να μορφοποιήσουν το παρόν με τέτοιον τρόπο ώστε να ταυτίζεται με το συγκεκριμένο παρελθόν. Δεν κάνουν το αντίθετο, δηλαδή να αναλύσουν το παρελθόν και να το εξελίξουν με τρόπο ώστε να ανταποκρίνεται στο παρόν. Και εκεί έγκειται το ντε φάκτο αδιέξοδο και των δύο να αναλύσουν ρεαλιστικά την πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα και η ικανότητά τους να επιβιώνουν συσπειρώνοντας ανθρώπους που αρνούνται να αναλάβουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί στο παροντικό κοινωνικό περιβάλλον.

Υπάρχει ένα λατινικό ρητό που λέει «Dur lex, sed lex», το οποίο μεταφράζεται «Αυστηρός νόμος, αλλά νόμος». Όλοι εμείς οι θιασώτες της νομιμότητας θεωρούμε ότι για να πάει μια κοινωνία μπροστά, πρέπει να έχει νόμους και αυτοί να εφαρμόζονται.

Όταν βλέπω τις φίλες μου να είναι μόνιμα αγχωμένες με τα λίγα παραπανίσια κιλά τους ή με τις ρυτίδες γέλιου και έκφρασης, συνειδητοποιώ με λύπη μου, πόσο η εικόνα τού εαυτού μας μάς κάνει νευρικούς. Το σώμα υπονομεύει την αυτοπεποίθησή μας απο την εφηβεία με έμμηνες περιόδους, μεγάλα στήθη, αυτόματες εκσπερματώσεις, ονειρώξεις κ.λ.π..