Κοινωνία
Είναι ιδιαίτερα δημοφιλές πλέον το είδος του πολιτικά "δικού μας" ντοκιμαντέρ. Με εργαλείο τον ακραία διχαστικό λόγο που έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια, δήθεν "αποκλεισμένου" από τα παραδοσιακά ΜΜΕ (για όσους δεν μπαίνουν ποτέ σε ταξί), άνθρωποι που πιο πριν δεν είχαν ασχοληθεί με τις ταινίες τεκμηρίωσης, αποφασίζουν να αφηγηθούν την αντίληψή τους για ένα θέμα, με γνώμονα τις βεβαιότητες ενός εν δυνάμει "δικού τους" κοινού που ξέρουν τι θέλει να δει και απλά του το δείχνουν. Αδιαφορώντας για την πληρότητα της τεκμηρίωσης, στοχεύοντας σαφώς στην επιτυχία και αποκλείοντας οτιδήποτε μπορεί να ενοχλήσει το target group.
Θα ήθελα κάποτε να διαβάσω τα αποτελέσματα μιας μελέτης που να δείχνει τις συσχετίσεις μεταξύ διαφόρων χαρακτηριστικών τού σύγχρονου νεοέλληνα, φαινομενικά ετερόκλητων. Πόσοι είναι θρήσκοι και Παναθηναϊκοί; Πόσοι είναι θρήσκοι και Ολυμπιακοί από την άλλη; Σε αυτό δεν μπορώ να φανταστώ ποιο θα είναι το αποτέλεσμα.
Η Νεοελληνική νοοτροπία στην εκπαίδευση ή Πώς να αποχαυνώσετε το παιδί σας
Όντας μαθητής έχω περάσει χιλιάδες ώρες στα σχολικά θρανία, έχω ακούσει όλους τους καθηγητές και όλα τα αντικείμενα που διδασκόμαστε. Εκτός από τα τυπικά μαθήματα όπως τα Μαθηματικά και η Γλώσσα, υπάρχουν μαθήματα τα οποία κατά καιρούς μαγνητίζουν το ενδιαφέρον μου για τον τρόπο που διδάσκονται από τους καθηγητές και τις αντιλήψεις που κουβαλάνε.
Της μόδας τα λεωφορεία τελευταία· τόσο που τείνουν πλέον να εξελιχθούν σε κινούμενα ποιητικά καφενεία. Το παρακάτω σκηνικό πάντως συνέβη λίγες μέρες προτού μπούμε επισήμως στη μετά Καβάφη εποχή. Μου μεταφέρθηκε από φίλο.
Ελλάς (και Έλληνες) του 2013. Ή μάλλον Λεωφορείον η Ελλάς...
Αστικό λεωφορείο, γραμμή Φιξ – Τζιτζιφιές. Μια πολύ σικάτη, κομψή τύπισσα, κοντά δυο μέτρα μαζί με τη δωδεκάποντη γόβα-στιλέτο, δέχεται επίθεση εκ των όπισθεν από μια μελαμψή εκδοχή του Νίκου Ρίζου. Ο τύπος, που ζήτημα είναι αν τη φτάνει μέχρι τις παρυφές του βυζιού, της ορμάει από πίσω και τη χουφτώνει φανερά και ξεδιάντροπα.
Ας ξεκινήσουμε με Τεγόπουλο και Φυτράκη:
Πατριωτισμός (ο) ουσ.:
- η αγάπη για την πατρίδα, φιλοπατρία
πατρίδα (η) ουσ. (Κ πατρίς, -ίδος):
- η χώρα των πατέρων
- ο τόπος της γέννησης, η γενέτειρα
- (μτφ.) η κοιτίδα, ο τόπος όπου για πρώτη φορά εμφανίστηκε κάτι: η Ελλάδα είναι η πατρίδα της δημοκρατίας
- το έθνος με τα άτομα που το αποτελούν, με το πάτριο έδαφος και με τους δεσμούς της παράδοσης που συνδέουν όσους ανήκουν σ' αυτό.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα πρέπει να κατατάξει αυτή τη φράση στον αντίποδα κάθε φράσης που είπε ο Σωκράτης. Θα πρέπει να τη θεωρήσει υπεύθυνη για εκατομμύρια καμένους εγκεφάλους και να την κατηγορήσει ως νούμερο 1 δολοφόνο της ορθολογικής σκέψης.
Τα στερεότυπα διαιωνίζονται και εμπεδώνονται από κάθε λογής δημοσιογραφούντες προχειρογράφους
Ένας Βρετανός περιηγητής του 19ου αιώνα είχε πει πως κάποιοι Έλληνες τον έβλεπαν σαν εξωγήινο και κάποιος μάλιστα ζήτησε να τον... αγγίξει. Τόσο αλλόκοτο ήταν το θέαμα ενός "ξένου". Έκτοτε κύλησαν πολλά πολλά χρόνια και -υποτίθεται πως- άλλαξαν τα πάντα. Τα πάντα; Όχι, ακριβώς.
Σκεφτόμουν πάντα ότι μέσα στη θύελλα των διαμαρτυριών και των αντιδράσεων που έχουν ξεσηκώσει τα αυστηρά μέτρα δημοσιονομικού περιορισμού που εφαρμόζονται δυο χρόνια τώρα στη χώρα μας, οι μόνοι που δικαιούνται γνήσια να αγανακτούν και να οργίζονται με την κατάσταση που βιώνουν είναι οι νέοι άνθρωποι μέχρι 30 ετών βαριά.
Καθόρισαν και θα επηρεάζουν την πολιτική ζωή για λιγότερο από μια δεκαετία. Ένα χτύπημα των δαχτύλων στον ιστορικό χρόνο. Ψεύτικα διλήμματα και ανάξια λόγου ερωτήματα που θα κρέμονται πάνω από τον δημόσιο διάλογο σαν σκισμένες και ξεθωριασμένες αφίσες που δεν έχουν μήνυμα πια να μεταδώσουν. Σαν κουρελιασμένα πανό με ξεφτισμένα και άκαιρα συνθήματα σε λάθος τόπο.
Ξεχνάμε τον κρατικό τομέα. Για ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ χρόνια δεν πρόκειται να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας. Αντίθετα θα μειώνει και τις ήδη υπάρχουσες για τουλάχιστον μια δεκαετία. Ξεχνάμε τις μεγάλες διεθνείς επενδύσεις. Έχουμε ελάχιστα έως κανένα συγκριτικά πλεονεκτήματα σε σχέση με όλους τους γείτονές μας.
Προέρχομαι από τη λαϊκή τάξη και τον ιδιωτικό τομέα. Στα μέσα του 2010 βρέθηκα χωρίς εργασία και αναγκάστηκα μαζί με τη σύζυγο μου και τα τρία μωρά μας να μεταναστεύσουμε στο εξωτερικό. Η σύζυγος μου ήταν επί επτά χρόνια μόνιμη δημόσιος υπάλληλος.
Ένα από τα πολλά ρεφρέν της παρούσης κρίσεως είναι τα περί ανεργίας των νέων, της υποτιθέμενης "βίας που ασκούνε στα παιδιά που έχουνε", λέει, "τόσα προσόντα τόσες περγαμηνές τόσα εφόδια" κι όλα αυτά με μουσική υπόκρουση δελτίου Άλφα, Σταρ τσάνελ ή Εισαγγελάτου.
