Έκπληξη συνεχίζουν να μου προκαλούν οι, παγιωμένες πλέον, αντιδράσεις του κόσμου απέναντι σε, τετριμμένα πλέον, τερτίπια των «ενοίκων» του ελληνικού Κοινοβουλίου. Έτσι στην αναγγελία βαρύγδουπων φράσεων όπως «ψήφος εμπιστοσύνης» ή «πρόταση μομφής», μία ανατάραξη διαπερνάει οριζόντια ολόκληρη την ελληνική κοινωνία σαν ωστικό κύμα με επίκεντρο τη Βουλή.

Μιλάς με τόση σιγουριά για ό,τι συμβαίνει στη Γάζα. «Φταίει η Χαμάς». «Φταίει το Ισραήλ». «Φταίει ο λαός της Παλαιστίνης που σιγοντάρει τη Χαμάς». «Ο λαός της Παλαιστίνης κατακρίνει τη Χαμάς». Είσαι το ίδιο πρόσωπο που τα λέει αυτά. Μην κολλάς στην αντίφαση του περιεχομένου. Είσαι το πρόσωπο της αυθεντίας.

Χθες, στο εκλογικό τμήμα που ήμουν εκλογικός αντιπρόσωπος, λίγο πριν κλείσει η κάλπη, έρχεται και κάθεται μαζί μας ένα παιδί γύρω στα 25-26 με ένα ήρεμο και πράο βλέμμα. Αργότερα μάθαμε πως ήταν ο εκλογικός αντιπρόσωπος της «Ελληνικής Αυγής για τη Δυτική Ελλάδα». Ο μοναδικός από όλους τους περιφερειακός συνδυασμούς.

Όσο το προεκλογικό κλίμα θερμαίνεται, τόσο ο ορθός πολιτικός λόγος φθίνει. Και αυτό δεν είναι κάτι πρωτάκουστο, ούτε αμιγώς ελληνικό. Είναι η φυσιολογική εξέλιξη οποιασδήποτε διανθρώπινης διαμάχης, που μπορεί σε ορισμένες κοινωνίες να περιορίζεται σε ένα πιο πολιτισμένο πλαίσιο, αλλά σε άλλες να φλερτάρει πολύ με τα όρια του πλαισίου.

Το ρητό που ανακυκλώνεται τελευταία στο διαδίκτυο, είναι του Miguel de Unamuno και λέει: «Ο φασισμός θεραπεύεται με το διάβασμα, και ο ρατσισμός με το ταξίδι». Και στην Ελλάδα, η σχέση μας τόσο με το διάβασμα όσο και με το ταξίδι, είναι από μηδαμινή ως ανύπαρκτη.

Σε ένα νησί των «ασήμαντων» Κυκλάδων υπάρχει ένας μικρός κολπίσκος στον οποίο καταλήγει ένας χωματόδρομος. Ο κολπίσκος δημιουργεί μία ωραία βοτσαλωτή παραλία, η οποία ακόμα και τον Αύγουστο δεν έχει μεγάλη κίνηση, αφού όλες οι υπόλοιπες παραλίες του νησιού έχουν ωραίες αμμουδιές και άνετες ασφαλτοστρωμένες προσβάσεις. Στη μέση της απρόσιτης βοτσαλωτής παραλίας υπάρχει κάτι σαν παράγκα με μία γεννήτρια, μία υποτυπώδη κουζίνα, ένα ψυγείο, μία όμορφη κατάφυτη πέργολα και μερικά χειροποίητα τραπεζοκαθίσματα από κάτω της. Υπάρχει και μία ξύλινη ταμπέλα που γράφει «ΥΠΑΡΧΟ». Έτσι ακριβώς. Κεφαλαία και με «ο» στο τέλος.

Η λεγόμενη «σιωπηλή πλειοψηφία», αυτοί οι ψηφοφόροι δηλαδή που θεωρούμε ότι είναι αρκετά μετριοπαθείς και ιδεολογικά πράοι ώστε να μην γκαρίζουν δεξιά και αριστερά με ιαχές λαϊκισμού και παθιασμένης «αγανάκτησης» (και οι οποίοι για κάποιο λόγο θεωρούμε ότι είναι όντως πλειοψηφία), παλεύουν καιρό τώρα να οργανωθούν και να συγκροτηθούν ενδεχομένως σε έναν ενιαίο ή συνασπισμένο πολιτικό χώρο. Πρόσφατο παράδειγμα το «Προοδευτικό Φόρουμ» μέσω του οποίου ακούστηκε μία πλειοψηφία απόψεων από το συγκεκριμένο πολιτικό φάσμα και που στην ουσία επανέλαβε για πολλοστή φορά αυτά που όλοι γνωρίζουμε.

Για να σου πω την μαύρη μου αλήθεια, όλα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό δεν με αγγίζουν και τόσο. Φυσικά μου δημιουργούν ένα άγχος, μία μικρή αγωνία, αλλά στον βαθμό που ένας άνθρωπος ψάχνεται και αναρωτιέται πώς θα εξελιχθεί και θα επιβιώσει. Τίποτα παραπάνω. Αδυνατώ να συμμετέχω στον πανελλαδικό πανικό που ξαφνικά μας εξόργισε και μας αηδίασε.