Limao Qian
Το σκέφτεται ακόμη
O Svante Arrhenius ήταν ένας φύσει αισιόδοξος άνθρωπος. Πίστευε ότι η επιστήμη έπρεπε – και μπορούσε – να είναι προσιτή σε όλους. Έχοντας σπουδάσει Μαθηματικά, Χημεία και Φυσική, το 1891 άρχισε να διδάσκει στο Högskola – ένα πειραματικό πανεπιστήμιο στη Στοκχόλμη. Την ίδια χρονιά ίδρυσε το Σύλλογο Φυσικής Στοκχόλμης, ο οποίος συνεδρίαζε κάθε δεύτερο Σάββατο βράδυ. Με αντίτιμο μια σουηδική κορόνα μπορούσε να συμμετάσχει στις συνεδριάσεις ο καθένας.
Μια φορά κι έναν πολύ παλιό καιρό, ο Παν προκάλεσε τον Απόλλωνα να διαγωνιστούν, τίνος μουσική είναι πιο ωραία: αυτουνού με τον αυλό ή του Απόλλωνα με τη λύρα. Σίγουρος για το αποτέλεσμα, πφφφφ σιγά τώρα το μουσικό…, ο Απόλλωνας δέχτηκε και, όπως αναμενόταν, οι κριτές ψήφισαν υπέρ του. Δηλαδή..., όχι όλοι.
Επειδή χρόνια τώρα κρατάει αυτή η κολόνια, να λέμε το φυτό με τα αγκαθωτά φύλλα και τους κόκκινους καρπούς γκι:
Ο Τσέχος σινολόγος Paul Kratochvil, γεννημένος το 1933, κατάφερε να το σκάσει από την Τσεχοσλοβακία το 1968 και, με τη βοήθεια του οξφορδιανού συναδέλφου του, Piet van der Loon, βρέθηκε να δουλεύει στο Κέιμπριτζ.
Διάβασα σήμερα μια δημοσίευση της SciBabe για μια τεράστια - πολλαπλή - πυρηνική καταστροφή που συνέβη τον καιρό της ΕΣΣΔ αλλά είναι ελάχιστα γνωστή, παρότι δεν είναι σε καμιά περίπτωση υπόθεση που έχει κλείσει:
Στη νεολιθική Κίνα, στις ηπειρωτικές περιοχές βόρεια του Γιανγκτσέ, χρησιμοποιήθηκε ως νόμισμα ένα είδος κοχυλιού – το κέλυφος ενός γαστερόποδου της οικογένειας Cypraeidae, ονόματι Ovatipsa chinensis, κοινώς Chinese cowrie.
Βλέπεις τα δυστοπικά βίντεο από Κίνα, με τις θανατώσεις κατοικιδίων ατόμων που αρρώστησαν με κόβιντ. Και εύλογα σου γεννιέται η απορία, μα, δεν είχαν αυτοί οι άνθρωποι ένα φίλο ν’ αφήσουν το σκύλο τους, τη γάτα τους;;
Ήρθαν να μου πουν πως έπρεπε να φύγω. Πως δεν είχα χρόνο για χάσιμο. Πως δεν είχα ούτε χρόνο ούτε χώρο για να πάρω μαζί μου τίποτα. Πως μια σκιά με παραμόνευε, που μπορεί να ήταν ο ίδιος ο θάνατος.
Ο δάσκαλος στο σχολείο λεγόταν Μπίτνερ και του άρεσε να δέρνει. Προσποιούνταν το λιτό και ασκητικό χαρακτήρα, και μόνο ελάχιστες φορές η έκφραση στο πρόσωπό του πρόδιδε τη χαρά που του προξενούσε το να χτυπάει. Περισσότερο απ’ όλα του άρεσε να τους δίνει ασκήσεις που θα τους κόστιζαν πάρα πολλή ώρα και που στο τέλος θα είχαν οπωσδήποτε λάθη, κι έτσι θα είχε τη δικαιολογία να βγάλει τη βέργα.
