Τα πολύ παλιά τα χρόνια, ζούσε με τη γριά του, τα παιδιά του, τα εγγόνια του και τα δισέγγονά του ένας παππούς που τον έλεγαν μπαρμπα-Ηλίθιο. Όλα πήγαιναν καλά στην οικογένεια και μόνο ένα πράγμα τούς δυσκόλευε: Ακριβώς απέναντι από το σπίτι τους υπήρχαν δυο μεγάλα βουνά που τους έκλειναν απ’ τον κόσμο. Κάθε φορά που ήθελαν να πάνε κάπου, έπρεπε να κάνουν τον κύκλο και να βγουν πίσω τους. Κάποια μέρα, ο μπαρμπα-Ηλίθιος το πήρε απόφαση: 

Τον πολύ πολύ παλιό καιρό ζούσε εκεί μακριά στην Κίνα ένα τέρας που το λέγανε Νιέν. Το Νιέν ήταν φοβερό τέρας, με πλήρες σετ από παραφερνάλια τέρατος (κέρατα, νυχάρες, δοντάρες κ.λπ.) αλλά – ευτυχώς να λες – ήταν και φοβερός τεμπελχανάς.

Ο Ερυσίχθων ο Θεσσαλός ήταν βασιλιάς, εγγονός του Ποσειδώνα. Στον ύμνο του προς τη θεά Δήμητρα, ο Καλλίμαχος τον παρουσιάζει εγωιστή, ασεβή, υπερόπτη κι αδίστακτο. 

Η αποτυχία του πραξικοπήματος (Επιχείρηση Βαλκυρία) κατά του Χίτλερ, στις 20 Ιουλίου του 1944, είχε ως αποτέλεσμα, στους μήνες που ακολούθησαν, να αυτοκτονήσουν, να πεθάνουν από βασανιστήρια ή να εκτελεστούν 4.980 άνθρωποι – το άνθος του γερμανικού αντιναζισμού. 

Ο Jiă Dăo, ένας μεγάλος ποιητής της εποχής Táng, πήγαινε κάποια μέρα καβάλα στο γάιδαρό του και δούλευε στο μυαλό του δυο στίχους:

Το σημερινό πρωτοσέλιδο του Πρώτου Θέματος μου θύμισε εκείνον τον Κινεζούλη που ήθελε να χτυπήσει τατουάζ τη λέξη "ελεύθερος" κι – ένας θεός ξέρει γιατί - την ήθελε στα ελληνικά.

Ήταν στην είσοδο του χωριού Ογιανταϊτάμπο, κοντά στο Κούσκο. Είχα ξεκόψει από μια ομάδα τουριστών κι στεκόμουν μόνος, να κοιτάω από μακριά τα πέτρινα ερείπια, όταν ένα παιδί απ’ το χωριό, ασθενικό και κουρελιάρικο, με πλησίασε για να μου ζητήσει να του χαρίσω ένα στυλό.

Πολλοί γνωρίζουν, ότι το όνομα του πασίγνωστου χέβι μέταλ συγκροτήματος είναι το όνομα ενός μεσαιωνικού οργάνου βασανιστηρίων. Η ‘σιδηρά παρθένος΄ (βλ. Wikipedia: Iron Maiden torture device) ήταν ένα μεταλλικό ή ξύλινο κουτί που θύμιζε σαρκοφάγο αιγυπτιακής μούμιας, σε μέγεθος που να χωράει έναν άνθρωπο.

Υπήρχε ανέκαθεν κάτι που μ’ ενοχλούσε σ’ αυτόν το μύθο. Αφού στο άθραυστο πιθάρι της Πανδώρας ήταν μαζεμένα όλα τα κακά που μέχρι τότε οι θεοί δεν είχαν ξαμολήσει στον κόσμο, κι αφού ο μύθος ΔΕΝ μας λέει πουθενά, πως ανάμεσα σ’ αυτά μπερδεύτηκε κατά λάθος ή μπήκε επίτηδες και κάτι καλό, πώς δεν παραξενευόμαστε που στον πάτο του πιθαριού με όλα τα κακά της μοίρας μας βρέθηκε κι η ελπίδα, αυτή που τη συγκαταλέγουμε στα πιο θετικά πράγματα της ύπαρξης; Και γιατί έμεινε – αυτή μονάχα – κλεισμένη για πάντα μέσα στο πιθάρι;

Τον καιρό που η Ινδία ήταν ακόμα αποικία των Βρετανών, η βρετανική κυβέρνηση της χώρας επιχείρησε να ελέγξει τον αριθμό των δηλητηριωδών φιδιών στο Δελχί, επικηρύσσοντάς τα. Για κάθε σκοτωμένο φίδι – κόμπρα συγκεκριμένα – ο κομιστής του εισέπραττε αμοιβή.