Βλέπεις τα δυστοπικά βίντεο από Κίνα, με τις θανατώσεις κατοικιδίων ατόμων που αρρώστησαν με κόβιντ. Και εύλογα σου γεννιέται η απορία, μα, δεν είχαν αυτοί οι άνθρωποι ένα φίλο ν’ αφήσουν το σκύλο τους, τη γάτα τους;;
Ένα θέμα για το οποίο σπάνια γίνεται λόγος όσον αφορά τον υπαρκτό σοσιαλισμό είναι η καταστροφή του κοινωνικού ιστού που προκάλεσε όπου εφαρμόστηκε. Πρώτα ήρθε η καταστροφή της κοινωνικής ιεραρχίας και της πνευματικής ελίτ. Οι Κινέζοι κομμουνιστές είδαν την κοινωνική διαστρωμάτωση ως ένα από τα ‘παλιά κακά’ που όφειλαν να ξεριζωθούν, παραβλέποντας βέβαια ότι ο άνθρωπος, ως όν αγελαίο, ζει σε μια κοινωνία αναγκαστικά ιεραρχημένη κι ότι η ιεραρχία εντός των ανθρώπινων κοινωνιών δεν είναι επιλογή αλλά αναγκαιότητα.
Βέβαια, οι σύντροφοι εγκατέστησαν τη δική τους ιεραρχία. Άλλο αυτό, αυτή ήταν καλή ιεραρχία, επαναστατική: ‘πέντε κόκκινες κατηγορίες’, ‘πέντε μαύρες’. Στη δοξασμένη κορφή της κόκκινης ομάδας οι μάρτυρες της επανάστασης, στα τάρταρα της μαύρης οι χαρακτηρισμένοι δεξιοί. Αυτή η ιεραρχία, η οποία δε λάμβανε υπόψη καμιά από τις αρετές που αναγνώριζε η παραδοσιακή κινέζικη κοινωνία, ήταν μια ιεραρχία του τρόμου: το πόσο χαμηλά θα σε κατέτασσε η τοπική κομματική επιτροπή στην κλίμακα του μαύρου, είχε άμεση επίπτωση στο πόσο σίγουρα στεκόταν το κεφάλι πάνω στους ώμους σου.
Οι άνθρωποι δεν τολμούσαν να μιλήσουν, δεν τολμούσαν ούτε να μη μιλήσουν. Αν μιλούσες σήμερα με λόγια επαινετικά για μια πολιτική του κόμματος, κινδύνευες την επόμενη μέρα η Λαϊκή Ημερησία να χαρακτηρίζει αυτήν την πολιτική αντιδραστική, γιατί εν μια νυκτί είχαν διαφοροποιηθεί η συσχετισμοί στην ηγεσία. (‘Αντιδραστική’… χαλαρό ακούγεται ως χαρακτηρισμός, ε; – reactionary - 反动: τόσο χαλαρό όσο ένα μαχαίρι στην καρωτίδα.) Άρα, απέφευγες τις συναστροφές όσο μπορούσες. Το ίδιο πράγμα μου είχε πει και η ξενοδόχα στη Μιανμάρ, που αποφάσισε να μου ξανοιχτεί: ‘Ακόμα και με τα αδέρφια μας, μιλάμε μόνο για τον καιρό. Ποτέ δεν ξέρεις ποιος, πότε και γιατί θα σου τη φέρει.’
Μια κοινωνία σπασμένη σε φοβισμένες μονάδες.
Θέλει έναν ειδικό τύπο λαού για να ‘πετύχει’ αυτή η συνταγή;
Όχι. Βλέπε Ταϊβάν.
Καλά τώρα… Ποιος νορμάλ άνθρωπος πάει να προδώσει τη μάνα του;;
... Ποιος πάει να προδώσει τη μάνα του, ε;
Εσύ δεν είσαι που δέχεσαι ως πρότυπο πίστης τον Αβραάμ, ο οποίος για να είναι αρεστός στο Θεό του, δέχτηκε να σφάξει το παιδί του για χάρη του; Ένας νορμάλ άνθρωπος θα έλεγε ‘άσε ρε, κακόψυχε παλιόγερε, που θα σκοτώσω το παιδί μου… Στείλε με στην κόλαση!’ Αυτό θα έκανες κι εσύ, ελπίζω δλδ… Όμως δέχεσαι να διδάσκεις στο παιδί σου τη θυσία του Αβραάμ ως καλό πράμα.
Ας φύγουμε όμως από την Παλιά Διαθήκη, που ήταν άγρια γιατί… δεν είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου. Ας πάμε στην Καινή, που είναι γεμάτη αγάπη:
«Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος· και ο φιλών υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ ουκ έστι μου άξιος» (Ματθ. Ι, 37)
«Ει τις έρχεται πρός με και ου μισεί τον πατέρα εαυτού και την μητέρα και την γυναίκα και τα τέκνα και τους αδελφούς και τας αδελφάς, έτι δε και την εαυτού ψυχήν, ου δύναταί μου μαθητής είναι.» (Λουκ. ΙΔ, 26)
«Δούλος του Θεού» δε δέχεσαι να ονομαστεί το παιδί σου όταν το βαφτίζεις; Ε, από το να είναι δούλος ενός ‘Υπέρτατου Όντος’ μέχρι το να γίνει δούλος μιας ‘Υπέρτατης Ιδεολογίας’ το παιδί σου, μια ανοησία δρόμος, ένα μικρό κόκκινο εγκληματικό βιβλιαράκι δρόμος.
Δεν είναι κτήνη οι Κινέζοι ως λαός. Όχι από τα γονίδιά τους, δηλαδή. Ούτε οι Ρώσοι στρατιώτες που σκοτώνουν και βασανίζουν. Το ότι ο άρρωστος με κόβιντ δεν είχε ένα φίλο να του εμπιστευτεί για μερικές μέρες το σκυλί του, έχει αιτίες που δεν έχουν να κάνουν με τα ιδιαίτερα κινέζικα γονίδια. Κι οι θηριωδίες των Ρώσων, δεν οφείλονται σε τίποτα εγκληματικά γονίδια ρωσικού τύπου. Δεν υπάρχει ούτε λαός ούτε άτομο που να μη μπορεί, υπό τις κατάλληλες συνθήκες, να μετατραπεί σε κτήνος. Γι’ αυτό, πρόσεχε τίνος δέχεσαι να είσαι δούλος. Ακόμα καλύτερα, μη γίνεσαι δούλος κανενός.
