Θα ήθελα κάποτε να διαβάσω τα αποτελέσματα μιας μελέτης που να δείχνει τις συσχετίσεις μεταξύ διαφόρων χαρακτηριστικών τού σύγχρονου νεοέλληνα, φαινομενικά ετερόκλητων. Πόσοι είναι θρήσκοι και Παναθηναϊκοί; Πόσοι είναι θρήσκοι και Ολυμπιακοί από την άλλη; Σε αυτό δεν μπορώ να φανταστώ ποιο θα είναι το αποτέλεσμα.
Υπάρχουν βέβαια άλλα χαρακτηριστικά που ενώ είναι ετερόκλητα, φαίνονται πιο λογικά και αναμενόμενα. Π.χ., νομίζω ότι «πολύ μικρό ποσοστό» θα ήταν η απάντηση στο ερώτημα, «Πόσοι καίνε αυτοκίνητα και μαγαζιά στο κέντρο της Αθήνας μεσοβδόμαδα και την Κυριακή κάνουν δενδροφύτευση στην Πεντέλη;».
Αυτή μου η σκέψη προέκυψε, προσπαθώντας να καταλάβω την τρικυμία στο κρανίο ενός ανθρώπου που πιστεύει ότι μας ψεκάζουν. Δεν είχα μέχρι τώρα την ευκαιρία να κάνω ζωντανή συζήτηση με κάποιον που να το υποστηρίζει σθεναρά, καθώς τους τελευταίους μήνες δεν έχω χρόνο να περνάω σε κουβέντες τέτοιου επιπέδου, και αυτό έτυχε μόλις πριν δέκαπέντε ημέρες σε μια χαλαρή φιλική εκδήλωση. Έτυχε μάλιστα να πέσω πάνω σε ταλιμπάν του είδους, παρά ταύτα δεν μπόρεσε να μου δώσει πειστικές απαντήσεις σε απλά ερωτήματα. Έλληνες ή ξένοι; Πώς φυλάγονται οι κακοί της υπόθεσης; Μπαίνουν σε καταφύγια; Αφού το εκπεμπόμενο υλικό παραμένει στα 30000 πόδια, τι ανησυχούμε; Πώς μπορείς να σημαδέψεις από τα 30000 πόδια πού ακριβώς θα πέσουν στο έδαφος υγρές ουσίες; Αν πέφτει κάποιο χημικό υλικό και μένει το άσπρο νέφος επάνω ως υπόλειμμα, πόσο μαλάκας πρέπει να είσαι για να πιστέψεις ότι κάποιος που μπορεί να φτιάξει κάποιες ψεκαζόμενες ουσίες με κακό σκοπό δεν μπορεί να το κάνει χωρίς να μένει στον αέρα ένα άσπρο νέφος ως υπόλειμμα;
Όσο δυσκολεύουν τα ερωτήματα τόσο αρχίζουν τα «εχμ», «δεν ξέρω ακριβώς», «σίγουρα κάποια εξήγηση θα υπάρχει», και τα συναφή. Αυτό που δεν συμβαίνει με κανένα τρόπο, είναι να αναρωτηθεί «Pε μπας και ΔΕΝ μας ψεκάζουν;» Μμμμμ, τι μου θυμίζει αναπόφευκτα ο καλός μου ψεκασμένος; Τον καλό πιστό χριστιανό.
Κουβέντες με επιχειρήματα με χριστιανούς δεν άνοιγα, παρότι συνειδητά δεν πιστεύω εδώ και πολλά χρόνια. Μόλις τα τελευταία 2-3 χρόνια δεν αποφεύγω την κουβέντα, και μάλιστα το κάνω μόνο σε επιλεκτικές περιπτώσεις. Η βασική παρατήρηση που έχω κάνει είναι ότι παρότι παρασύρονται ενίοτε στην κατάσταση «συζητάω με λογικά επιχειρήματα», μόλις δουν τα δύσκολα κλειδώνουν στο «δεν ξέρω/δεν μπορώ να ξέρω/δεν θέλω να ξέρω», «άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου», και ποτέ-ποτέ-ποτέ δεν θα σκεφτούν «Ρε μπας και πιστεύω μπούρδες;»
Άλλωστε, υπάρχουν και άλλα βολικά συμπεράσματα που έχουν καταλήξει και οι μεν και οι δε: «Είμαστε οι καλοί, και κάποιοι μας επιβουλεύονται και θέλουν το κακό μας». Πολύ βολικό να έχεις κάποιον ημιαόρατο αόριστο εχθρό...
Σκεπτόμενος αυτά τα απλά, μου προέκυψε το ερώτημα με το οποίο ξεκινάει το άρθρο: «Τι ποσοστό των Ελλήνων είναι πιστοί χριστιανοί και ταυτόχρονα πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν;»
Εσείς τι λέτε;
