Κάνω διάρρηξη σε ξεκλείδωτες πόρτες με το παρόν κείμενο, αλλά θεωρώ ότι έχει νόημα να τα έχουμε συγκεντρωμένα τα στοιχεία.

Έναν άνθρωπο τον κρίνεις και από τον τρόπο που διαχειρίζεται την αποτυχία  τη δύσκολη στιγμή του. Η απόφαση του ΣτΕ μας έδειξε ξεκάθαρα το ποιόν της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.

Έχω δει περίπου τη μισή κρίση να ξεδιπλώνεται εντός Ελλάδας και την υπόλοιπη εκτός. Αυτά τα χρόνια υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής που εμφανίζεται όπου και αν κοιτάξεις: και αυτός είναι η συντήρηση. Δυστυχώς από την αρχή της κρίσης μέχρι και σήμερα, αντιμετωπίσαμε την κατάσταση μεσοβέζικα και συντηρητικά. Βλακωδώς, όλοι πάλεψαν να διατηρήσουν όσα περισσότερα κεκτημένα για όσο περισσότερο καιρό χωρίς να συνειδητοποιούν ότι ουσιαστικά, έτρωγαν τις σάρκες τους (και τις δικές μας).

Έχω και εγώ ως άνθρωπος ένα όνειρο. Για μία χώρα η οποία είναι Ελεύθερη. Που αντιμετωπίζει τους πολίτες και τους κατοίκους της το ίδιο, αδιάφορα με την καταγωγή, το φύλο, τη θρησκεία, τα πολιτικά πιστεύω, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την ομάδα ποδοσφαίρου και η οποία δέχεται οποιονδήποτε αυτοπροσδιορισμό. Που οι πολίτες της αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλο το ίδιο: σαν ανθρώπους, σαν συνεργάτες σαν ίσους. Που όλοι μπορούν να εργάζονται για τη δική τους ευτυχία κατά πρώτον και μέσω αυτής ουσιαστικά προωθείται και η ευτυχία όλων.

Ελεύθερα.

Έχει γίνει μεγάλη κουβέντα τις τελευταίες μέρες για το αν έπρεπε η 17χρονη Αγια να παρελάσει με τη μαντίλα της. Έχουν ακουστεί πραγματικά διάφορες απόψεις, όλων των τόνων και των αποχρώσεων, οι οποίες κυμαίνονται από το ότι το να φέρει μαντίλα μια μουσουλμάνα υποστηρίζει την πατριαρχία, έως το αν επιτρέπεται να παρελαύνει με μαντίλα αφού απελευθερωθήκαμε από μουσουλμάνους.

Καθεστώς.

Ένα καθεστώς στήνεται με δύο τρόπους: είτε με άμεση επέμβαση (τανκς, κατάληψη δημοσίων κτιρίων, ταραχές), είτε με έμμεση: δημιουργείς εχθρούς, αλώνεις και κράτος και καταργείς θεσμούς και στο τέλος αποκόπτεις μια χώρα από τις διεθνείς συνθήκες που διασφαλίζουν ελευθερίες και το πολίτευμα.Αρκεί να έχεις τους πολίτες ήσυχους και υπό έλεγχο.

Άκου Ιάσονα,

Ο παππούς μου ήρθε από τη Σμύρνη μικρό παιδί το 22 και δούλεψε – όσο πρόλαβε να ζήσει – φορτοεκφορτωτής στο λιμάνι του Πειραιά. Αφού έφυγε, πήρε τα ηνία η γιαγιά μου και έγινε μοδίστρα για να ζήσει τέσσερα παιδιά. Δεν ήταν όμως κανένας τους λαικός δικαστής.

Τον τελευταίο καιρό νομίζω πως έχουν παιχτεί από τις πιο άσχημες σκηνές του δράματος που λέγεται «διαπλοκή κράτους/εκκλησίας». Από τον ΕΝΦΙΑ και τους χρηματοδοτούμενος από τους φόρους όλων ιερείς μιας μόνο θρησκείας, μέχρι τις ωμές και προσβλητικές παρεμβάσεις είτε μέσω μπλογκ είτε δημοσιών ανακοινώσεων εναντίον ισότιμων Ελλήνων πολιτών για το δικαίωμά τους να επιλέγουν το σύντροφό τους.

Ο κίνδυνος εξόδου από τη συνθήκη Σένγκεν, όπως λέγεται, είναι ένα πιθανό ενδεχόμενο. Είναι ένα ενδεχόμενο το οποίο θα χαροποιήσει κάποιους από την κυβέρνηση γιατί ποτέ δεν έχουν μάθει να σκέφτονται ευρωπαϊκά. Θα είναι για αυτούς το πρώτο βήμα προς την ανεξαρτητοποίηση της Ελλάδας από τα σκοτεινά νεοφιλελεύθερα κέντρα εξουσίας της ΕΕ.

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Δεν είμαι ούτε κοινωνιολόγος ούτε πολιτειολόγος ούτε θρησκειολόγος. Είμαι μηχανικός: αυτό σημαίνει όμως πως έχω εκπαιδευθεί να ανακαλύπτω patterns και κοινούς τόπους αξιοποιώντας αριθμούς και παρατηρήσεις. Πάνω σε αυτή την εκπαίδευση πατάει αυτό το κείμενο άποψης. Και πάνω στην προσωπική μου εμπειρία, έχοντας ζήσει σε δύο χώρες της Ευρώπης (Μεγάλη Βρετανία και Γερμανία) και έχοντας πολύ κοντινή και απόλυτα αξιόπιστη πληροφόρηση για τη Γαλλία.

13 Νοεμβρίου 2015

Το βράδυ στις 13 Νοέμβρη 2015 δεν χτυπήθηκε μόνο μία χώρα. Χτυπήθηκε ένας ολόκληρος τρόπος ζωής. Οι πράξεις πολέμου που συντελέστηκαν δεν ήταν ενάντια σε χώρους σύμβολα ή σε ιδεολογικούς ή έστω θρησεκυτικούς αντιπάλους. Χτυπήθηκαν τυφλά χώροι καθημερινής ζωής.