Έχω και εγώ ως άνθρωπος ένα όνειρο. Για μία χώρα η οποία είναι Ελεύθερη. Που αντιμετωπίζει τους πολίτες και τους κατοίκους της το ίδιο, αδιάφορα με την καταγωγή, το φύλο, τη θρησκεία, τα πολιτικά πιστεύω, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την ομάδα ποδοσφαίρου και η οποία δέχεται οποιονδήποτε αυτοπροσδιορισμό. Που οι πολίτες της αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλο το ίδιο: σαν ανθρώπους, σαν συνεργάτες σαν ίσους. Που όλοι μπορούν να εργάζονται για τη δική τους ευτυχία κατά πρώτον και μέσω αυτής ουσιαστικά προωθείται και η ευτυχία όλων.
Ελεύθερα.
Έχω ένα όνειρο. Για μία χώρα η οποία σου επιτρέπει να επιχειρήσεις, να προσπαθήσεις, να εργαστείς, να τα καταφέρεις, ακόμα και να αποτύχεις. Που αν αποτύχεις σου εξασφαλίζει ένα ελάχιστο δίχτυ κοινωνικής προστασίας χωρίς όμως να εξαντλούνται οι πόροι που εμπιστεύονται οι πολίτες στο κράτος.
Ονειρεύομαι μία χώρα η οποία έχει χώρο για τους κατατρεγμένους αυτής της γης, από ότι και αν κατατρέχονται. Και που μπορεί να τους βοηθήσει πρακτικά και αποτελεσματικά. Που αποτελεί παράγοντα σταθερότητας στην περιοχή της. Που την σέβονται όλοι. Που το διαβατήριό της ανοίγει πόρτες. Που οι κυβερνώντες της μπορούν να σταθούν στην παγκόσμια κεντρική σκηνή κάτω από τους προβολείς γιατί έχουν προσωπικότητα, σοβαρότητα, ειδικό βάρος και προσφέρουν λύσεις στα προβλήματα του πλανήτη.
Ονειρεύομαι μία χώρα πρωτοπόρο στις τεχνολογίες και την παιδεία. Που μεγαλώνει πολίτες και όχι υπηκόους. Που οι κάτοικοί της δεν πιστεύουν σε συνωμοσίες και σε ψέματα. Ή μάλλον που πιστεύουν σε μία συνωμοσία και μόνο: στη συνωμοσία της λογικής και της γνώσης. Που γνωρίζουν να εκλέγουν τους άριστους ανάμεσά τους. Και ειδικά αυτούς που τους λένε τις πιο σκληρές αλήθειες. Ονειρεύομαι μία χώρα που κοιτάει το μέλλον με αυτοπεποίθηση και πατάει στο παρόν. Δεν πετάει στα σύννεφα. Το παρελθόν της το βλέπει και το ζηλεύει. Θέλει να το ξεπεράσει. Οι πολίτες της νιώθουν νάνοι στους ώμους γιγάντων αλλά στην πραγματικότητα είναι γίγαντες.
Έχω ένα όνειρο για μία χώρα που οι start-ups ξεφυτρώνουν η μία μετά την άλλη. Κάποιες πετυχαίνουν, κάποιες αποτυγχάνουν αλλά κάθε μία από αυτές βάζει και ένα λιθαράκι. Προσπαθεί να εκμεταλλευθεί αποτελεσματικά και τον τελευταίο διαθέσιμο πόρο. Να βγάλει από τη μύγα ξίγκι στην τεχνολογία, στον πολιτισμό, στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Που η ορθή διαχείριση και αξιοποίηση ανθρώπινων πόρων και η συνεχής καινοτομία αποτελούν βασικό παράγοντα της επιτυχίας ενός υγιούς ιδιωτικού τομέα ο οποίος κινεί την οικονομία και τραβάει τη χώρα μπροστά.
Έχω ένα όνειρο για μία χώρα που ο δημόσιος τομέας της είναι μικρός, αποτελεσματικός και χρησιμοποιείται ως υπόδειγμα διοίκησης και διαχείρισης από μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες. Που όλα είναι πια συνδεδεμένα και μέρος ενός συστήματος διαχείρισης και αξιοποίησης μαζικών δεδομένων. Και που παρόλα αυτά σέβεται την ελευθερία και τα δικαιώματα των πολιτών διασφαλίζοντας την ανωνυμία τους. Που κρατάει για τους υπαλλήλους που απασχολεί μόνο τις κύριες λειτουργίες και τις υπόλοιπες τις δίνει σε υπεργολάβους. Που ο ίδιος είναι πρότυπο καινοτομίας και παραγωγικότητας.
Ονειρεύομαι μία χώρα με καθαρούς μη διαπλεκόμενους θεσμούς. Που καμία εξουσία δεν διαπλέκεται με την άλλη. Που οι ανεξάρτητες αρχές της ελέγχουν και διασφαλίζουν τα δικαιώματα του πολίτη. Που η ίδια η κεντρική κυβέρνηση διαχέει την εξουσία της σε τοπικό επίπεδο ώστε να είναι πιο κοντά στον πολίτη. Η χώρα αυτή έχει ένα σύνταγμα πατημένο σε μία βασική αρχή: ελευθερία. Το κράτος και οι φορείς εξουσίας λογοδοτούν στον βασικό χρηματοδότη τους και την πηγή της εξουσίας τους: τον Πολίτη.
Έχω ένα όνειρο για μία χώρα που τα μεσαία ονόματά της θα είναι αριστεία και υγιής ανταγωνισμός. Σε όλους τους τομείς: από τους πάροχους υπηρεσιών υγείας, μέχρι τους πάροχους υπηρεσιών εκπαίδευσης. Και μέσα σε αυτό το περιβάλλον, το κράτος διατηρεί έναν ελάχιστο εποπτικό ρόλο, ο οποίος διασφαλίζει απλά το ελάχιστο επίπεδο υπηρεσιών. Το μέγιστο προσφερόμενο, το αφήνει ελεύθερο.
Ονειρεύομαι μία χώρα προσανατολισμένη στην ποιότητα και την καινοτομία. Που το βαρύ της χαρτί δεν είναι άλλο παρά από τα προϊόντα υψηλής έντασης γνώσης. Τα προϊόντα της με την ετικέτα «made in»ή «engineered in» έχουν το ειδικό βάρος να σταθούν ως brand name σε οποιαδήποτε αγορά. Και προτιμώνται από τους καταναλωτές.
Έχω ένα όνειρο για μία χώρα και τους πολίτες της που φροντίζουν τον πολιτισμό. Χωρίς να τον επιχορηγούν με τους φόρους τους. Που το κράτος το μόνο που κάνει είναι να διασφαλίζει την δυνατότητα πρόσβασης σε αυτόν και από τους πιο αδύναμους. Η συμμετοχή των πολιτών κρίνει την ποιότητα και την αριστεία του τομέα. Και ο πολιτισμός ανθίζει ελεύθερα και χωρίς λογοκρισίες
Ονειρεύομαι ένα κράτος ανοικτό, ελεύθερο και εξωστρεφές. Που δεν φοβάται να πάρει αποφάσεις τώρα για το μέλλον. Να σχεδιάσει τους μακροπρόθεσμους, επιτελικούς του –και μόνο- στόχους και να αφήσει ελεύθερη την οικονομία, τους πολίτες, την αγορά και τους θεσμούς να τους υλοποιήσουν. Που βασίζει τις σχέσεις του με τον πολίτη στην αρχή της αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Και που οι πολίτες δεν την εκμεταλλεύονται αυτήν την εμπιστοσύνη.
Και βασικότερα, ονειρεύομαι μία χώρα η οποία δεν θα με οδηγήσει στο να συμβουλέψω την κόρη μου να απαρνηθεί το διαβατήριό της όταν μπορέσει.
Αμέσως μετά ξυπνάω, συνειδητοποιώ πως είμαι Έλληνας πολίτης και πως το πρωθυπουργικό γραφείο δεν γνωρίζει πώς να γράψει μία επίσημη επιστολή προς έναν διεθνή φορέα...
...μα για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω...
Facebook: Christos Derdas
