Δεν ξέρω γιατί. Φταίει το ότι πάνω απ' όλα βάζω το δίκαιο; Φταίει το ότι πάνω απ' όλα βάζω τον άνθρωπο; Φταίει η ταπεινή μου καταγωγή; Με τοποθετώ προς τα αριστερά και μάλιστα, επειδή και στον αριστερό τον χώρο έχω δει κι έχω παραδεχτεί τις αδικίες που έχουν συμβεί κατά καιρούς, θέλω να έχω μια δική μου ιδέα, μια δική μου φαντασίωση γι' αυτόν.
Φαντάζομαι λοιπόν μια αριστερά που ενδιαφέρεται για τα προβλήματα του συνόλου, χωρίς διακρίσεις, που θα θέσει σε λειτουργία ένα σύστημα όπου δεν θα υπάρχει αδικημένος, δεν θα υπάρχει ευνοημένος. Όπου όλοι θα έχουν ίσες ευκαιρίες. Όπου όλοι θα δουλεύουν όσο χρειάζεται για την ευημερία τους και για την ευτυχία τους. Όπου το επάγγελμα του καθενός δεν θα απέχει από αυτό που αγαπά και ξέρει να κάνει καλά. Όπου θα διοικούν άνθρωποι ικανοί και αφοσιωμένοι στον άνθρωπο κι αυτή τους η αφοσίωση θα κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο και την κοινωνία καλύτερη.
Ότι αυτό το θαύμα δεν θα συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα (αν και θα μπορούσε να ξεκινήσει από την Ελλάδα, αφού η κατάσταση επιβάλλει να στρώσουμε τους κώλους μας και να το πετύχουμε). Ότι θα είναι μια τάση παγκόσμια. Ότι η ευτυχία θα εξαπλωθεί σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης κι ότι όλοι θα χαιρόμαστε με τη χαρά του άλλου και θα επιδιώκουμε αυτή τη χαρά. Ότι θα ζούμε σε ένα μεγάλο, αγαπησιάρικο πάρτι. Αχ! Τι ωραία! Καλέ, μη με ξυπνάτε πάνω στη συγκίνηση.
Όλα αυτά τα υπέροχα, πιστεύω πως είναι και εφικτά. Αν πατήσουμε όλοι ένα κουμπάκι που, δεν μπορεί, κάπου θα βρίσκεται πάνω μας και σταματάει τη λειτουργία του ρομπότ και σε κάνει να συνειδητοποιείς πως είσαι άνθρωπος και όχι αρπακτικό. Βέβαια δεν μπορώ να αποδείξω ότι ο άνθρωπος είναι κάτι καλύτερο από το αρπακτικό, αλλά έχω ακούσει πως, αν μη τι άλλο, έχει και μια λογική και κάτι παραπάνω από τα υπόλοιπα πλάσματα. Και δεν θέλω να πιστεύω ότι αυτό το παραπάνω είναι αυτό που τον κάνει τόσο άθλιο.
Κι ας επανέλθω στη φαντασίωση, για να εκφράσω την άποψη πως αυτήν την ευτυχία μόνο η αριστερά μπορεί να μας την προσφέρει. Το κεφάλαιο κάνει καλό σε λίγους, ο φασισμός κάνει κακό σε πολλούς, επομένως μένει η αριστερά. Όμως όχι όπως την ξέρουμε. Μόνο όπως την έχουμε φανταστεί.
Παρασυρμένη, λοιπόν από αυτή τη φαντασίωση, ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες (και προτελευταίες) εκλογές. Ακόμη δεν έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου αν τον επέλεξα επειδή θεωρούσα πως είναι πιο κοντά στην αριστερά της φαντασίωσής μου ή αν τον βλέπω ως μονόφθαλμο ανάμεσα σε τυφλούς. Όπως βλέπω τα πράγματα να εξελίσσονται, μπορώ να ισχυριστώ το δεύτερο. Άλλωστε το πρώτο δεν θα με συνέφερε, αφού θα φαινόμουν χαζή και αφελής. Κι όσο περνάει ο καιρός, φοβάμαι πως δεν θα μπορώ να ισχυριστώ ούτε αυτό. Και πως δεν θα έχω καμία δικαιολογία για την πράξη μου.
Θυμάμαι κάποτε ένα κόμμα μικρό, μοναχικό, με αριστερή, ριζοσπαστική ιδεολογία, μπόλικη θεωρία, αρκετή φιλοσοφία. Καθώς πιστεύω ότι η αριστερά (όπως και κάθε πράγμα, έννοια κλπ.) πρέπει να προσαρμοστεί στην εποχή της, το θεωρούσα λίγο γραφικό. Ωστόσο το σεβόμουν, ως σταθερά πιστό σε κάποιες αξίες. Η κρίση το ευνόησε και το κόμμα τράνεψε απότομα. Και θέριεψε. Ή ίσως εγώ το βλέπω σαν θεριό.
Τώρα πια πιστεύω πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κατεστημένο. Μια απ' τα ίδια, ίσως λίγο πιο προοδευτικό από τα φασιστικά κόμματα που κυβερνούν. Δεν πιστεύω πως θα ασχοληθεί με τον άνθρωπο και τα προβλήματά του. Δεν πιστεύω πως θα καταφέρει να αλλάξει το σύστημα. Δεν πιστεύω πως θέλει πραγματικά να αλλάξει το σύστημα. Γιατί είναι το ίδιο το σύστημα. Ένα σύστημα που ήδη το βλέπουμε να εδραιώνεται και να μη διαφέρει από τα συστήματα που κατέστρεψαν τις ζωές μας.
Μου έχει περάσει η άρνηση να δω ένα καινούργιο ΠΑΣΟΚ να γεννιέται. Τώρα πια είναι ολοκάθαρο. Ο Τσίπρας έχει πάψει να μου θυμίζει Αλαβάνο όταν μιλάει γιατί έχει αντιγράψει τον Αντρέα τόσο πολύ, που μου ξύπνησε τις παιδικές μου μνήμες. Δημιουργεί ένα σύστημα που είναι έτοιμο να παίξει σωστά τον ρόλο του. Έχει ήδη ετοιμάσει τους συντελεστές του για να το πετύχει. Έχει τους δικούς του τεχνοκράτες, τους δικούς του καλλιτέχνες, τους δικούς του δημοσιογράφους, τους δικούς του συγγραφείς, τους δικούς του συνδικαλιστές, τους δικούς του συμβούλους. Και, όπως είναι φυσικό για ένα κόμμα που ανέβασε τα ποσοστά του τόσο απότομα, οι περισσότεροι από τους δικούς του είναι ό,τι ξέρασαν τα άλλα συστήματα.
Κι είναι κάποιοι που έχουν μάθει να μένουν έξω από τέτοιες ιστορίες. Που θεωρούν τιμή τους να μην έχουν μια τιμή για να αγοραστούν και να μετατραπούν σε γρανάζια για να δουλέψουν αυτά τα συστήματα. Και βλέποντας αυτές τις μεταλλάξεις, απογοητεύονται.
Αυτή η αριστερά δεν είναι η αριστερά των ονείρων μου. Είναι εφιάλτης σκέτος. Ζω με την ελπίδα πως μόλις γίνει εξουσία, θα γίνει το θαύμα και θα απολυθούν τα γρανάζια, αφού πρώτα εκφραστούν ευχαριστίες για τον ζήλο που επέδειξαν και τους αποδοθεί η νόμιμη αποζημίωση. Και θα το πάρουμε από την αρχή. Και θα στηθεί ο κόσμος των ονείρων μας. Ο κόσμος της δικαιοσύνης.
Κάπου εδώ λέω να σταματήσω να ονειρεύομαι. Να αρκεστώ στην επικράτηση του μονόφθαλμου μεταξύ των τυφλών, ελπίζοντας πως το καλό του το μάτι δεν θα έχει 50 βαθμούς μυωπία. Να καταλάβω πώς η εξουσία καταστρέφει και τα πιο όμορφα όνειρα. Και να το πάρω απόφαση πως «αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα Κεμάλ». Καληνύχτα αριστερά.
