Open Source Content Management

Aν άρχιζε ο Θεός μια μέρα να μετράει όσα έφτιαξε,
άστρα, πουλιά, σπόρους, βροχές, μητέρες, λόφους,
θα τέλειωνε ίσως κάποτε.

θα ξαναγεννηθούμε σε μιαν άλλη χώρα

Ανεβαίνει τη Λαγκαδά από το δεξί πεζοδρόμιο. Μισοκρυμμένη στο σκοτάδι περπατάει με το κεφάλι σκυφτό, αργά, ανασαίνοντας την υγρασία της νύχτας. Πού και πού το αγιάζι τινάζει σαν μικρό επιτόπιο ηλεκτροσόκ τον αφύλακτο σβέρκο της και τότε ισιώνει πλάτη και κεφάλι να τον καλύψει με το κοντό καρεδάκι.

Κάποιος πρέπει να γράψει
για τις νοικοκυρές,

Η Μεγάλη Υπόσχεση της Χωρίς Όρια Προόδου - η υπόσχεση της κυριαρχίας πάνω στη φύση, της υλικής αφθονίας, της απέραντης ευτυχίας για όσο το δυνατό μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων και της ανεμπόδιστης προσωπικής ελευθερίας- συντηρούσε τις ελπίδες και την πίστη ολόκληρων γενεών από την αρχή της βιομηχανικής εποχής. Το σίγουρο είναι ότι ο πολιτισμός μας άρχισε από τη στιγμή που οι άνθρωποι απέκτησαν κάποιο έλεγχο πάνω στη φύση. 

Μια συμφωνική ορχήστρα.

Παίζουν μιαν εισαγωγή του Βάγκνερ.

Στην Τρίτη τάξη είχαμε δάσκαλο τον Περίανδρο Κρασάκη. Αυτός είχε μανία με την καθαριότητα. Κάθε μέρα επιθεωρούσε τα χέρια μας, τα αυτιά μας, τη μύτη, τα δόντια, τα νύχια. Δεν έδερνε, δεν παρακαλούσε, μα έλεγε:

Γεροντομπασμένος o βασιλιάς του Λιβόρνου δεν έχει όρεξη για τιμές, δεν έχει χέρι για σκήπτρο. Σάρακας τα χρόνια τον ρίξανε στα γηρατειά, τα γηρατειά σαπίλα, του νέκρωσαν τις φιλοδοξίες. Χιόνι ρίχνει στον ’Όλυμπο! Άσπρα, κάτασπρα τα μαλλιά, τρεμάμενα τα πόδια, στείρα ταφόπλακα η καρδιά.