Κοινωνία
O Svante Arrhenius ήταν ένας φύσει αισιόδοξος άνθρωπος. Πίστευε ότι η επιστήμη έπρεπε – και μπορούσε – να είναι προσιτή σε όλους. Έχοντας σπουδάσει Μαθηματικά, Χημεία και Φυσική, το 1891 άρχισε να διδάσκει στο Högskola – ένα πειραματικό πανεπιστήμιο στη Στοκχόλμη. Την ίδια χρονιά ίδρυσε το Σύλλογο Φυσικής Στοκχόλμης, ο οποίος συνεδρίαζε κάθε δεύτερο Σάββατο βράδυ. Με αντίτιμο μια σουηδική κορόνα μπορούσε να συμμετάσχει στις συνεδριάσεις ο καθένας.
Μια φορά κι έναν πολύ παλιό καιρό, ο Παν προκάλεσε τον Απόλλωνα να διαγωνιστούν, τίνος μουσική είναι πιο ωραία: αυτουνού με τον αυλό ή του Απόλλωνα με τη λύρα. Σίγουρος για το αποτέλεσμα, πφφφφ σιγά τώρα το μουσικό…, ο Απόλλωνας δέχτηκε και, όπως αναμενόταν, οι κριτές ψήφισαν υπέρ του. Δηλαδή..., όχι όλοι.
Κορίτσια όμορφα και γλυκά. Με τα λουλουδάτα τους φορεματάκια, με ροζ κραγιόν και με τακουνάκια. Τόσο γλυκά, σαν ζάχαρη. Τόσο εύθραυστα. Αυτή είναι η άποψη της ελληνικής (και όχι μόνο) κοινωνίας μας σχεδόν πάντα όταν βλέπει μια γυναίκα. Πόσο μάλλον όταν αυτή η γυναίκα αναδεικνύει την θηλυκότητα όπως αυτή ορίζεται από τα στερεότυπα και από τα social media.
Στην εκπνοή του χρόνου, μετρώντας ώρες μέχρι η εναλλαγή να γίνει πραγματικότητα σκέφτεσαι, στριφογυρίζουν σκέψεις στο μυαλό σου, φέρνεις εικόνες της χρονιάς που εκπνέει. Βασανίζεσαι με τύψεις, κάνεις απολογισμούς, αναπολείς στιγμές, θέτεις νέους στόχους, δίνεις υποσχέσεις σε σένα και τους γύρω σου. Μια νέα ζωή, ένας νέος κύκλος. Θα διορθώσεις τα λάθη σου. Θα κάνεις επιτέλους εκείνα τα βήματα που θες καιρό, θα αλλάξεις.
Η ελευθερία είναι μεγάλη υπόθεση. Μαζί με την αγάπη αποτελούν δύο ιδέες που μια ζωή προσπαθούμε να τις ορίσουμε, να τις υποτάξουμε, να τις βιώσουμε. Υπάρχει καλύτερο ιδανικό από το να είσαι ελεύθερος και να αγαπάς κατα βούληση άλλωστε ; Νομίζω ότι όλες οι λέξεις του κόσμου δεν φτάνουν για να την αναλύσουν. Πως μπορεί άλλωστε κάποιος τόσο αναρχικές έννοιες να τις υποβάλλει στο μαρτύριο των λέξεων ;
Επειδή χρόνια τώρα κρατάει αυτή η κολόνια, να λέμε το φυτό με τα αγκαθωτά φύλλα και τους κόκκινους καρπούς γκι:
Ήταν Δεκέμβρης του 2008. Θυμάμαι ότι ήμουν μαθήτρια γυμνασίου. Και ξέρετε πως είναι οι έφηβοι. Τα έχουν όλα μέσα τους στην υπερβολή. Αγαπάνε με όλο τους το είναι και μισούν με ακόμα περισσότερο. Αυθόρμητοι. Έχουν μια επανάσταση μέσα τους πάντα έτοιμη.
Ο Τσέχος σινολόγος Paul Kratochvil, γεννημένος το 1933, κατάφερε να το σκάσει από την Τσεχοσλοβακία το 1968 και, με τη βοήθεια του οξφορδιανού συναδέλφου του, Piet van der Loon, βρέθηκε να δουλεύει στο Κέιμπριτζ.
Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, στο χωριό Ναγκίρεβ της Ουγγαρίας, ζούσαν κάποιες γυναίκες που ο κόσμος τις αποκαλούσε «Αγγέλους». Ονομασία πέρα για πέρα ειρωνική, καθώς οι συγκεκριμένες γυναίκες δεν είχαν καμία σχέση ούτε με τους Άγγελους του Τσάρλι ούτε πάρε δώσε με τον Παράδεισο. Το αντίθετο. Ήταν ξακουστές σε όλη την Ουγγαρία για τους φόνους που διέπραξαν.
Διάβασα σήμερα μια δημοσίευση της SciBabe για μια τεράστια - πολλαπλή - πυρηνική καταστροφή που συνέβη τον καιρό της ΕΣΣΔ αλλά είναι ελάχιστα γνωστή, παρότι δεν είναι σε καμιά περίπτωση υπόθεση που έχει κλείσει:
Στη νεολιθική Κίνα, στις ηπειρωτικές περιοχές βόρεια του Γιανγκτσέ, χρησιμοποιήθηκε ως νόμισμα ένα είδος κοχυλιού – το κέλυφος ενός γαστερόποδου της οικογένειας Cypraeidae, ονόματι Ovatipsa chinensis, κοινώς Chinese cowrie.
Προκειται για την τεχνη του μη-τέλειου. Αφορα την αναζήτηση της ομορφιάς, σε εκεινο που στην αρχή μπορει να μοιάζει οχι χρήσιμο ή ακομα και άσχημο, ατελές .
