Open Source Content Management

Ο ‘Άγνωστος Χ’ μεγάλωσε σε μια επαρχία, μόλις λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα. Παρά την μικρή χιλιομετρική απόσταση, η απόκλιση μεταξύ των τρόπων ζωής των δύο τόπων ήταν τεράστια. Στην επαρχία του ‘Αγνώστου Χ’, οι κάτοικοι ασχολούνταν με την γεωργία και την κτηνοτροφία, οι οποίες τους προσέφεραν οικονομική αυτάρκεια, καθώς πραγματοποιούσαν εμπορικές συναλλαγές με τις τριγύρω επαρχίες, αλλά και με την Αθήνα.

Ένα απέραντο μονοπάτι οι σκέψεις μου. Γεμίζουν, μέρα με τη μέρα, όλο και περισσότερο τη ψυχή. Αχ αυτή η ψυχή...πόσα αντέχει να ξέρει, πόσα ανείπωτα αντέχει να κουβαλάει, πόσα απωθημένα να παρασύρει στην άβυσσο την σκοτεινή και απόμερη. Τρομακτικά παρκάκια μονολόγων εκ βάθη καρδίας...μίας καρδίας με περίγραμμα επιθυμιών, παθών και φόβων.

Ο Έρως ήταν ο φτερωτός θεός της αγάπης, κατά την ελληνική μυθολογία. Σύμφωνα με τον αρχαίο μύθο, χτυπούσε με τα βέλη του δύο ανθρώπους και αυτοί, ξάφνου, ερωτεύονταν παράφορα. Σύμφωνα με την ορφική διδασκαλία, ο Έρως ήταν αποκύημα της νύχτας και του ερέβους.

 Δεν ταξίδεψε ποτέ... Έτρεμε την μοναχικότητα. Φοβόταν την αβεβαιότητα των κυμάτων και του αέρος. Την τρόμαζαν τα άγνωστα και άναρχα μονοπάτια. Δεν αγωνίστηκε ποτέ... Πάγωνε στην ιδέα της αποτυχίας. Πονούσε στην σκέψη της ήττας. Δεν τον άγγιξε ποτέ... Την σκότωνε η ιδέα της απόρριψης.

Στάθηκα για μια στιγμή να δω αυτό που έμελλε να γίνω ή μάλλον να υποδυθώ. Το πρόσωπό μου τρομακτικά γερασμένο. Οι ρυτίδες της δυστυχίας φανέρωσαν το μεγάλο κακό. Τίποτα, πια, δεν είναι όπως παλιά. Χαιρετώ από μακριά την ομορφιά και τη νιότη. Λησμονώ την ευδαιμονία της επιπολαιότητας και της πράξης. Ντροπή σκεπάζει το άμοιρο πρόσωπό μου. Κοιτώ, μονάχα, τη σκιά μου...

Σύμφωνα με την ρατσιστική κουλτούρα, τα θύματα δεν αντιμετωπίζονται ως άτομα, παρά μόνον ως εκπρόσωποι της ομάδας που ανήκουν. Τα ρατσιστικά αισθήματα στηρίχθηκαν, εν μέρει, στην επιστημονική νομιμότητα των βιολογικών ισχυρισμών του 19ου αιώνα και της έννοιας του έμφυτου που καθορίζει την βιολογική και κοινωνική ανωτερότητα και κατωτερότητα των ατόμων. Έτσι, δημιουργήθηκε μια σχέση αναγκαιότητας μεταξύ των βιολογικών χαρακτηριστικών και των κοινωνικών συμπεριφορών. Το βιολογικό, λοιπόν, θεωρήθηκε αυτό, το οποίο ορίζει το κοινωνικό, το διανοητικό, το ψυχολογικό και το ηθικό (Schnapper & Allemand, 2006[1]).

 Η φτώχεια αποτελεί την οικονομική κατάσταση, η οποία χαρακτηρίζεται από έλλειψη των επαρκών πόρων για την κάλυψη των βασικών βιοτικών αναγκών του ανθρώπου.

Σ’έψαχνα παντού... συνεχώς. Από τότε που θυμάμαι πως υπάρχω, σε γύρευα ολούθε. Μου είπαν πως σε απέκτησα με το που γεννήθηκα και να σε προσέχω μη σε χάσω. Εγώ, όμως, δεν σε βρήκα ποτέ. Δεν σε είδα. Δεν σε διαισθάνθηκα να βρίσκεσαι κάπου κοντά μου. Δεν σε ένιωθα καν. Δεν κατάλαβα ποτέ πού ήσουν, τί ήσουν, πώς έμοιαζες και γιατί δεν εμφανιζόσουν.

Αναλογίζομαι την δριμύτητα του χρόνου: τις παρελθοντικές ανεσταλμένες σεξουαλικές ενορμήσεις, την πραγματοποίηση των ηδονικών φαντασιώσεων και την καθοδήγηση από τα σκοτεινά πέπλα των μυστικών φωνών των παθών, των παρορμήσεων και των γενετήσιων σαδομαζοχιστικών αναγκών. Κανένας περιορισμός. Καμία ηδονική οριοθέτηση. Κανένας κανόνας αποφυγής της ηδονικής οδύνης. Μοναχά, πίστη στους ψίθυρους της φύσης και στις απαράβατες αρχέγονες μελωδίες του σεξουαλικού θυμικού: μία φαντασιακή πίστη που μας κάνει να απολαμβάνουμε τη ζωή, καθώς η ίδια στερείται νοήματος. Πομφολυγώδεις οι κανόνες... Τώρα... τύψεις και ενοχές.

Υμνητές του αίματος, δολοφόνοι, βιαστές ψυχής και σώματος, δημιουργοί συμβολαίων θανάτου με τα πιο άγρια φονικά και ζωώδη ένστικτα, παρανοϊκοί, διεστραμμένοι...είναι μερικοί χαρακτηρισμοί που μπορούν να αποδοθούν στους δράστες ειδεχθών εγκλημάτων που συγκλονίζουν την κοινωνία...δράστες που κατέστρεψαν, πρώτα απ’όλα, τον ίδιο τους τον εαυτό και χάθηκαν μέσα σε κήπους από τέρατα και χίμαιρες.