Το αεροδρόμιο Σιγκαπούρης είναι ένας επίγειος παράδεισος που θυμίζει... αεροδρόμιο! Δεν είναι τυχαίο ότι το Changi βραβεύεται κάθε χρόνο από τον Skytrax σαν το κορυφαίο αεροδρόμιο στον κόσμο, είναι φυσικό επακόλουθο για ένα αεροδρόμιο-πόλο έλξης επισκεπτών, που αποτελεί ιδανικό προορισμό από... μόνο του. Φέτος το αεροδρόμιο Singapore Changi κέρδισε για έκτη φορά το ετήσιο βραβείο «Καλύτερου Αεροδρομίου του κόσμου», που παρουσιάζει η Skytrax.

Το Changi πρακτικά αποτελεί το «σπίτι» της Singapore Airlines, καθώς η ξακουστή αεροπορική εταιρεία καταλαμβάνει 2 από τα 3 τέρμιναλ που αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε λειτουργία.

O πρώτος ποδηλατόδρομος στον κόσμο από ανακυκλωμένο πλαστικό έχει ολοκληρωθεί στην Ολλανδία και είναι έτοιμος να τεθεί σε λειτουργία.

Σε μια χώρα που έχει παράδοση στη χρήση ποδηλάτων σαν βασικό μέσο μεταφοράς, καθώς και στη διάθεση για τη μετατροπή των πλαστικών απορριμμάτων σε... θαυμάσια πράγματα, οι Ολλανδοί, καλύτερα από τον καθένα, θα μπορούσαν να υποδεχτούν ποδηλατόδρομους από ανακυκλωμένο πλαστικό.

Ο Ιρανός φωτογράφος Saeed Mohammadzadeh είναι ο κορυφαίος περιβαλλοντικός φωτογράφος του 2018. Η νικήτρια συμμετοχή στο διαγωνισμό «Περιβαλλοντική Φωτογραφία» είναι μια βυθισμένη βάρκα στα... στερεοποιημένα αλμυρά νερά της λίμνης Urmia, επισημαίνοντας πώς η αλλαγή του κλίματος, η κακοδιαχείριση του νερού και η ξηρασία έχουν αλλάξει εντελώς το τοπίο.

Σε προστατευμένο κόλπο στη νότια Ταϊλάνδη, κάτω από τη σκιά ενός τεράστιου, σχεδόν κάθετου βράχου ασβεστόλιθου, βρίσκεται το χωριό Κο Πανιί (Ko Panyi).

Η θάλασσα εκεί είναι ρηχή και ήρεμη επιτρέποντας στους ψαράδες να φτιάξουν τα σπίτια τους, τα οποία στηρίζονται πάνω σε ξύλινους πασσάλους, για να είναι ασφαλή από την άνοδο της στάθμης του νερού.

Η έρημος Lut, επίσης γνωστή ως Dasht-e Lut, είναι ένα ακραίο τοπίο. Η υπερ-άγονη έρημος είναι ένα από τα πιο καυτά και ξηρότερα μέρη του πλανήτη. 

Ο Πορτογάλος street artist Sergio Odeith δημιουργεί 3D γκράφιτι που, από μια ορισμένη οπτική γωνία, μοιάζουν να επιπλέουν στον αέρα.

Ξεκινώντας αυτό το ύφος το 2005, Odeith ήταν ένας από τους πρωτοπόρους της αναμορφωτική τέχνης. Η αίσθηση της ψευδαίσθησης αναδύεται και ζωντανεύει τόσο σε ακίνητες εικόνες ή βίντεο.

Την ατμόσφαιρα μέσα στις τεράστιες και ιστορικές βιβλιοθήκες σε διάφορες χώρες, προσπάθησε να αποτυπώσει με τις εικόνες του ο Ιταλός φωτογράφος Μάσιμο Λίστρι (Massimo Listri).

Οι φωτογραφίες του, οι οποίες περιλαμβάνονται σε ένα βιβλίο, μοιάζουν σαν κάτι μαγικό μέσα στον κόσμο της ταχύτητας, του θορύβου και των social media.

Όσο και αν θεωρούμε ότι είναι ένα ακόμη πρόβλημα που δεν μας αγγίζει, το πιθανότερο είναι πως κάποια από τα κοντινά μας άτομα, ή ακόμα και εμείς οι ίδιοι, παλεύουν/ παλεύουμε με το τέρας της κατάθλιψης.

Χαρακτηριστικό είναι ότι σύμφωνα με στοιχεία η χρήση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων στην Ευρώπη έχει αυξηθεί κατά 20%. Με δεδομένο, λοιπόν, ότι η κατάθλιψη είναι πιο κοντά μας απ’ όσο πιστεύουμε, ένας τρόπος υπάρχει να την αντιμετωπίσουμε, είτε ως παθόντες είτε ως παρατηρητές: να την αγκαλιάσουμε!

Έκπληκτοι οι φύλακες σε προστατευόμενο πάρκο στο Καμερούν είδαν τον Μπόμπο, έναν 24χρονο γορίλα 160 κιλών να παίζει κρατώντας στο χέρι του έναν μικροσκοπικό φίλο του, ο οποίος είχε το μέγεθος το δακτύλου του.

Ήταν ένας ημιπίθηκος ή γαλάγος, ο οποίος προφανώς είχε κρυφτεί στη γούνα του γορίλα. Το εντυπωσιακό είναι ότι το μικρό ζωάκι, που μάλλον ήταν νεογέννητο, δεν φοβόταν καθόλου του τεράστιο γορίλα, ο οποίος το χάιδευε με τρυφερότητα και στη συνέχεια το άφησε πάνω σε ένα δέντρο.

Μια εκπληκτική συλλογή από διάφορα μέρη του πλανήτη!

Ο Βέλγος φωτογράφος Pascal Mannaerts έχει εντυπωσιάσει με τις φωτογραφίες του, στη διάρκεια του ταξιδιού του σε όλο τον κόσμο, που κράτησε μια δεκαετία.

Ο Αμερικανός φωτογράφος Johnny Miller ήρθε αντιμέτωπος με την κοινωνική ανισότητα και τον διαχωρισμό ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, όταν μετακόμισε στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής.

Η χώρα έχει μόλις ανακάμψει από το απαρτχάιντ, το οποίο αν και έληξε επίσημα πριν από ένα τέταρτο του αιώνα, εξακολουθούν να υπάρχουν ίχνη φυλετικού διαχωρισμού με τη μορφή δρόμων, ποταμών, «ζωνών προστασίας» άδειων χωραφιών και άλλων εμποδίων που χωρίζουν τον πλούτο από τη φτώχεια, τους μαύρους από τους λευκούς.

Πόσο σάς έχουν λείψει τα σεμεδάκια της μαμάς ή της γιαγιάς σας; Κάποτε ήταν εκεί, να συνοδεύουν τα παιδικά σας χρόνια, να σκεπάζουν το κομοδίνο του σαλονιού, το τραπεζάκι της τηλεόρασης, ακόμα και το καλοριφέρ.

Φαίνεται ωστόσο, ότι η κουλτούρα και η νοσταλγική μανία δεν είναι μόνο ελληνικό φετίχ, αλλά πανευρωπαϊκό.