Μπερδευόμαστε .

Κάνουμε σενάρια στο κεφάλι μας και η πραγματικότητα έρχεται πάντα να τα διαψεύσει.

Της φορτώνουμε τα λάθη γιατί αυτό είναι πάντα πιο εύκολο απ’ το να τα φορτώσουμε σε μας του ίδιους.

Ψάχνω εδώ και καιρό να δαιμονοποιήσω κάτι.

Δεν μου΄ρχεται κάτι εύκολο, οπότε σκέφτομαι να πιάσω αυτό που δαιμονοποιείτε όλοι οι υπόλοιποι.

Τον έρωτα.

Είναι κρίμα.

Και στο κρίμα οι λέξεις που βγαίνουν απ το στόμα σου, δεν περνάνε πρώτα απ το μυαλό σου.

Δεν μπορείς να τις φιλτράρεις, να τις επηρεάσεις, να τις ομορφύνεις ίσως, προκειμένου να μη βγουν ατόφιες όπως τις αισθάνεσαι.

Το πρώτο μου χαστούκι από την ευθανασία, ήρθε ένα Σάββατο απόγευμα του 2005 σ ένα θερινό σινεμά, βλέποντας την Ισπανική ταινία «Η θάλασσα μέσα μου».

Το είδα το χαστούκι. Βγήκε μέσα από την οθόνη του σινεμά και ήρθε και με σμπαράλιασε.

Όχι ότι άλλαξε πολύ την κοσμοθεωρία μου αφού είχα μεγαλώσει σ ένα περιβάλλον όπου την ίδια χρονιά η μητέρα μου έσβηνε κεράκια μετά από τη δεκαετή μάχη της με τη λευχαιμία. Απλά με πήγε ένα βήμα παραπάνω. Με πήγε εκεί που έπρεπε να με πάει.

Μου είπε κάποιος χαμογελώντας ειρωνικά, ότι ζω σε σύννεφο.

Μου είπε ότι αυτά που θέλω, αυτά που διεκδικώ, αυτά που ονειρεύομαι και περιμένω, είναι ουτοπίες.

Μου είπε ότι άμα πέσω, θα χτυπήσω πολύ σοβαρά ή θα σκοτωθώ.

Θα σπάσω τα πόδια ή τα χέρια μου και πιθανότατα το κεφάλι μου και μετά απ αυτά δεν θα μπορώ ποτέ να ξανανέβω.

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα «Σ΄αγαπώ».

Φαινομενικά, ήταν ίδιο με όλα τα «Σ΄αγαπώ» του κόσμου. Αυτά που έχουν γραφτεί με τα ίδια ακριβώς γράμματα. Αυτά που έχουν ειπωθεί με ανθρώπινη φωνή.

Στολισμένα με βαρύγδουπες εκφράσεις που τα συνοδεύουν στην πορεία τους.

Δεν της είπα ποτέ ότι θα γράψω την ιστορία της.

Δεν χρειάζεται.

Κάποιοι θα τη διαβάσουν και θα πουν ότι γνωρίζουν παρόμοιες ιστορίες, με καταστάσεις δυσκολότερες απ’ αυτήν. Κάποιοι άλλοι θα ταυτιστούν, κάποιοι θα συγκινηθούν και κάποιοι θ΄αδιαφορήσουν.

Σκέφτεσαι ότι γερνάς.

Κοιτάς στον καθρέπτη σου και πάντα ανακαλύπτεις μια καινούργια άσπρη τρίχα που δεν την έπιασε καλά η βαφή, μια χαρακιά- επονομαζόμενη ρυτίδα- στις άκρες των ματιών ή στο κούτελο, μια μικρή χαλάρωση στα μάγουλα.

Κοιτάς το κορμί σου και πάντα κάτι αλλάζει. Κάτι που αλλάζει και δεν ξαναφτιάχνεται. Κάτι που για να βελτιωθεί θέλει τη διπλάσια προσπάθεια.

Προχθές ήμουν πολύ κουρασμένη. Τόσο που το χέρι μου πήγε αυτόματα στο τηλέφωνο σου που μετά από 6 χρόνια είναι ακόμα αποθηκευμένο στη μνήμη του κινητού μου.

Μαμά.

Σήμερα έχει τα γενέθλιά της. Κλείνει τα 82.

Το νούμερο από μόνο του ακούγεται μάλλον τρομαχτικό ακόμα και στα δικά της αυτιά, και ας είναι ακόμα όλα ξεκάθαρα μέσα στο μυαλό της.

Ευλογία να θυμάσαι ακόμα, σκέφτηκε την ώρα που την βοήθησαν λίγο για να κάτσει στην καρέκλα.