Υπάρχουν φορές που το συναίσθημά μας είναι τόσο μεγάλο που γίνεται ανάγλυφο σε κάθε εκατοστό του κορμιού μας. Κι αυτό, γιατί εκείνη τη στιγμή μας ρωτάει κάτι που δεν θα μπορούσε να το κάνει με κανένα άλλον τρόπο. Θα με πάρεις μια αγκαλιά;

Ωστόσο, όσο κι αν μου το ζητά, συνήθως κλείνω τα αφτιά μου ωσάν αυτό που λέει να είναι το μεγαλύτερός μου φόβος. Ο θυμός και η θλίψη, όμως, δεν παύουν να έχουν την ίδια ανάγκη με την χαρά• να τα αποδεκτώ. Να τους δώσω φωνή και να τα μοιραστώ. Το βλέπουμε στη φύση, σε όλα τα ζώα που δημιουργούν οικογένειες.

Όταν ένας λύκος αλυχτάει από το παράπονο, αλυχτούν όλοι μαζί του και, μετά από λίγο, ο πόνος γίνεται διαχειρίσιμος γιατί τον έχει μοιραστεί. Όταν ένα λιοντάρι είναι θυμωμένο που επιτίθενται στη λεία του, το εμπεριέχει όλη η αγέλη και αυτομάτως ο θυμός γίνεται υπεράσπιση.

Το συναίσθημα, λοιπόν, μεταξύ άλλων, είναι ένα αίτημα που καλεί τον άλλον να ανταποκριθεί. Και είναι αυτό ακριβώς που φοβίζει. Το ότι πρέπει να σε συναισθανθώ, πρέπει να σε νιώσω, πρέπει να σε αντέξω – και αυτό είναι και το δύσκολο αφού, για να αντέξω τον πόνο σου, χρειάζεται πρώτα να έχω καταφέρει να αντέξω τον δικό μου. Εκείνος που δεν αντέχει τον θυμό μου, είναι γιατί κάποτε δεν άντεξαν και τον δικό του και αναγκάστηκε να τον εγκαταλείψει. Εκείνος που δεν αντέχει τη θλίψη μου, είναι γιατί κάποτε έκλαψε και δεν τον αγκάλιασε κανείς και από τότε τρέχει μακριά από τον πόνο. Και με έναν ίδιο τρόπο, απορρίπτει αυτό για το οποίο τον απέρριψαν και τον ίδιο.

Σε αυτό τον αυτοματισμό, η απάντηση είναι μία. Να καταλάβω ότι, κάθε φορά που εγκαταλείπω κάτι που αισθάνομαι, επαναλαμβάνω το ίδιο απορριπτικό μοτίβο που με έκανε να το αισθάνομαι. Κάθε φορά που γυρνάω την πλάτη στον πόνο μου, γίνομαι η ίδια πλάτη που μου γύρισαν και τότε και με πληγώνω ξανά, ακόμα κι αν στο μυαλό μου το εκλογικεύω.

Κι η διαδρομή προς αυτή την συνειδητοποίηση, έχει ένα μεγάλο βιωματικό κομμάτι μέσα. Το να αντιπαρατεθώ με το μην φοβάμαι να σχετιστώ με τον θυμό ή την θλίψη, ώστε να βρω τον εαυτό μου που βρίσκεται μέσα τους. Να μην φοβάμαι να σχετιστώ με αυτό που νιώθω γιατί υπάρχω μέσα του. Με κουβαλά, με περιέχει, με περιλαμβάνει. Γιατί, λοιπόν, να φοβάμαι να τα αγκαλιάσω με το να του δώσω φωνή, να το επικοινωνήσω, ξηλώνοντας την ενοχή από επάνω του.

Τί κι αν θυμώσω και το εκφράσω; Τί κι αν στενοχωρηθώ και κλάψω γοερά; Είναι εκεί η ανάγκη μου μικρότερη από όταν θέλω να μοιραστώ την χαρά; Δεν θέλω να με αγκαλιάσουν για αυτό που νιώθω και όχι για αυτό που θα έπρεπε να νιώθω; Δεν έχω ανάγκη να αισθανθώ ότι είμαι αποδεκτός ολόκληρος κι όχι μόνο αν ακρωτηριάζομαι; Δεν οφείλω, όπως με το σώμα μου, να χρησιμοποιώ όλα τα μέλη της ψυχής μου;

Αυτό, όμως, θα συμβεί μονάχα με το να φερθώ στο συναίσθημα μέσα μου με κατανόηση. Ακριβώς όπως όταν ήμασταν μικροί και, καθώς δεν μπορούσαμε να ακολουθήσουμε τον ρυθμό, χορεύαμε επάνω στα πόδια των γονιών μας. Με αυτή την ευγένεια. Με το να απαντήσω στο ερώτημα που μου απευθύνει: “θα με πάρεις μια αγκαλιά;” Με το να με πάρω μια αγκαλιά τόσο σφικτή που θα περάσει το θυμό την θλίψη, την απογοήτευση, την ματαίωση. Με το να με πάρω μια αγκαλιά τόσο σφικτή που θα την νιώσει μέχρι και το παιδί μέσα μου και θα αισθανθεί αρκετά ασφαλές να με ακολουθήσει στο φως.

Γράφει ο Ιάκωβος Σιανούδης - Bsc, ψυχοθεραπευτής

Πηγή: psychorropia.gr

«...Μπορώ, ας πούμε, να κοιτάξω ένα λουλούδι στην άκρη του δρόμου ή στο δωμάτιό μου χωρίς όλες αυτές τις σκέψεις που εμφανίζονται, χωρίς τη σκέψη που λέει, «είναι τριαντάφυλλο· την ξέρω τη μυρωδιά του, το άρωμά του, και μ’ αρέσει», και όλα τα υπόλοιπα που θυμάμαι;

Μπορώ απλώς να το παρατηρήσω χωρίς τον παρατηρητή;

Σήμερα, ο 88χρονος καθηγητής του ΕΜΠ επιβεβαιώνει ότι ουδέποτε υπήρξε ένας μονοδιάστατα «εξειδικευμένος» επιστήμονας. Τη μακρά, επιτυχημένη ακαδημαϊκή του καριέρα στο αντικείμενό του και πέραν αυτού συνοδεύει το ζωηρό ενδιαφέρον του για τα κοινά. Που εκφράζεται με αιχμηρές τοποθετήσεις και αυτή την ιδιαίτερη, περιπαικτική, αυτοσαρκαστική του διάθεση.

Ενέσεις κολλαγόνου και υαλουρονικού, μπότοξ, νήματα προσώπου και σώματος, χημικά πίλινγκς, εξαχνώσεις στην επιδερμίδα, και δεκάδες άλλες μέθοδοι και υλικά συνθέτουν, εδώ και με μερικές δεκαετίες -μαζί με τις βαρύτερες επεμβάσεις πλαστικής/αισθητικής χειρουργικής- αυτό που μπορούμε να ονομάσουμε ναρκισσιστική παράνοια της αντιγήρανσης.

...Η καρδιά δε βολεύεται.

Χέρια χτυπούν απόξω από τη φυλακή της, φωνές ερωτικές αφουγκράζεται στον αγέρα κι η καρδιά, γιομάτη ελπίδα, αποκρίνεται τινάζοντας τις αλυσίδες και σε μιαν αστραπή της φαίνεται πως έγιναν οι αλυσίδες φτερούγες.

Μα γρήγορα η καρδιά πέφτει πάλι αιματωμένη, έχασε πάλι την ελπίδα και την ξαναπιάνει ο Μέγας Φόβος.

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι

Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές

Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!

Στα πρώτα δευτερόλεπτα ενός απολαυστικού βίντεο, ο Richard Feynman, είχε αναρωτηθεί σε ποιες «μάγισσες» πιστεύουμε σήμερα. Ποιες είναι δηλαδή οι παράλογες ιδέες που εξακολουθούμε να έχουμε μέχρι σήμερα και καθορίζουν τις ζωές μας.

«Οι καλές ανθρώπινες σχέσεις και η κατάλληλη και τρυφερή συμπεριφορά πηγάζουν από ανθρώπους που έχουν αυξημένη αυτεκτίμηση.

Για να το πούμε απλά, όσοι αγαπάνε και εκτιμούν τον εαυτό τους είναι ικανοί να αγαπήσουν και να εκτιμήσουν τους άλλους και να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα κατάλληλα.

Φοβάσαι κάθε φορά που επιλέγεις να κάνεις ένα βήμα... σκέφτεσαι, ανησυχείς, όλα σου φαίνονται δύσκολα, διστάζεις... φοβάσαι... αμφιβάλλεις...

Μήπως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή; Μήπως δεν είσαι επαρκής για αυτό το βήμα;

Μήπως τελικά δεν θα τα καταφέρεις; Μήπως δεν έπρεπε καν να μπεις σ’ αυτή τη διαδικασία;

Τι γίνεται εκεί έξω;

Πώς διαμορφώνονται οι συμπεριφορές των ανθρώπων στα στις μεταξύ τους σχέσεις;

Ποια είναι η δική μας στάση και θέση στην συμπεριφορά των άλλων;

Πράγματα που βρίσκω σε παλιά ημερολόγια, ψάχνοντας κάτι άλλο.

Σκέφτομαι πάνω από ένα μήνα να αγγίξω αυτό το θέμα. Είναι ευαίσθητο. Είναι σοβαρό.Είναι όσα δεν μπορείς να περιγράψεις μέσα σε 10 γραμμές.

Αρχικά να σου πω πως οι λόγοι που ένας άνθρωπος εμφανίζει αυτοάνοσο νόσημα μπορεί να είναι πολλοί. Δεν θα σταθώ στα ιατρικά κομμάτια του θέματος καθώς δεν είμαι γιατρός.