Πώς θα χαρακτηρίζαμε τον πολιτικό διάλογο σήμερα; Συναισθηματικό, παράλογο, φατριαστικό, τοξικό. Κανένα από αυτά τα επίθετα δεν συμβαδίζει ιδιαίτερα με τον στόχο της καλλιέργειας μιας υγιούς πολιτικής κουλτούρας διαλόγου. Σήμερα ζούμε σε μια πολιτική κουλτούρα γεμάτη από προσωπικούς χαρακτηρισμούς, ύβρεις και απειλές, ενώ καθένας μας έχει τη δική του αγαπημένη αίθουσα ηχούς στην οποία μπορεί να καταφύγει όταν αμφισβητείται η κοσμοθεώρησή του.

Μ’ έναν μεγάλο λαό, μεγαλοφυή, συμβαίνει ό,τι και με τον άνθρωπο τον μεγαλοφυή. Και οι παραμικρότερες εκδηλώσεις τη ζωής, έχουν το σημάδι της μεγαλοφυΐας...

Οι Έλληνες είναι όπως και η μεγαλοφυΐα: Απλοί. Γι’ αυτό είναι διδάσκαλοι αθάνατοι.

Ούτε πολύ νωρίς ούτε πολύ αργά, στη μέση ηλικία, υπάρχει χρόνος για ριζικές αλλαγές στη ζωή μας και για έναν αληθινό έρωτα, υποστηρίζει με σθένος ο πατήρ Φιλόθεος Φάρος, προσκεκλημένος της Βίκυς Φλέσσα στην εκπομπή «Στα Άκρα».

Καμιά λέξη δεν είναι πιο ασταθής όσο το «ποτέ» και το «πάντα» στα ανθρώπινα.

Ειδικά στον έρωτα, ένα «πάντα» καλύπτει με ειλικρίνεια μονάχα την ώρα που προφέρεται. Είναι στα μυστήρια δικαιώματα του μυστήριου έρωτα κι αυτό.

Νύχτα ακόμη, ήμουνα στο πόδι. Τσακιστή ποδιά, άσπρο γυαλιστερό γιακά, μια σάκα άδεια και βαθιά σαν μπαούλο.

Στο βάθος ένα μολύβι ξυμένο του σκασμού, μια κόλλα με γραμμές. Το σπίτι ροχαλίζει.

Έτσι μασκαρεμένη, κατεβαίνω τις σκάλες, σιγά, για να μην ξυπνήσει η οικογένεια.

Ἀγαπάω τ᾿ ὅτι θλιμμένο στὸν κόσμο.
Τὰ θολὰ τὰ ματάκια, τοὺς ἀρρώστους ἀνθρώπους,
τὰ ξερὰ γυμνὰ δέντρα καὶ τὰ ἔρημα πάρκα,
τὶς νεκρὲς πολιτεῖες, τοὺς τρισκότεινους τόπους.

Μία φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά... και αγαπούσε ένα αγοράκι. Κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε τον βασιλιά του δάσους.

Σκαρφάλωνε στον κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα.

Παίζανε και κρυφτό...κι όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της.

«Καλλιτέχνης θά πει: νά μή μετράς, νά μή λογαριάζεις, νά ψηλώνεις ὅπως τό δέντρο, πού δέν βιάζει τό χυμό του, πού ἀδείλιαστο ἀψηφάει τίς ἀνοιξιάτικες μπόρες, χωρίς νά φοβᾶται μή δέν ἔρθει τό καλοκαίρι.

Τό καλοκαίρι έρχεται. Έρχεται ὅμως μονάχα γιά κείνους πού ξέρουν νά προσμένουν ξένοιαστοι καί γαλήνιοι σάν νά ‘χανε μπροστά τους τήν αἰωνιότητα.

Κάθε μέρα πού ‘ρχεται καί φεύγει μου φέρνει ἐτούτη τή διδαχή – διδαχή πληρωμένη μέ πόνους, πού τούς χρωστῶ, ὡστόσο, χάρη: Ὑπομονή, αὐτό εἶναι τό μεγάλο μυστικό!...»

Σαν σήμερα γεννήθηκε ένας από τους σημαντικότερους φιλοσόφους και συγγραφείς του 20ου αιώνα, ο Αλμπέρ Καμύ. Γεννήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 1913 στην Αλγερία από Γάλλο πατέρα και Ισπανίδα μητέρα. Έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό από τα μυθιστορήματά του «Ο Ξένος» και «Η Πανούκλα», τα θεατρικά του έργα «Καλιγούλας» και «Οι Δίκαιοι» αλλά και στα φιλοσοφικά του δοκίμια «Ο Μύθος του Σίσυφου» και «Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος».

Θαλής

Ο Θαλής ο Μιλήσιος είναι μέγεθος ασύλληπτο. Είναι η αρχή των πάντων. Είναι ο πρώτος φυσικός στην ιστορία. Είναι ο άνθρωπος που από το 600 π.Χ. στην ουσία είπε στους συνανθρώπους του: «Αφήστε τις ανοησίες και κατανοήστε τον κόσμο με τη λογική». Πιστεύω ότι είναι λάθος ο διαχωρισμός σε Προσωκρατικούς και Μετασωκρατικούς. Ο ορθός διαχωρισμός είναι «Προθαλικοί» και «Μεταθαλικοί».

Η ειλωτεία των συγγραφέων στοιχειοθετείται από τα ακόλουθα:

α) Οι συγγραφείς λαμβάνουν το μικρότερο ποσοστό κέρδους από όλους του λοιπούς εμπλεκόμενους στην αγορά του βιβλίου. Ελάχιστοι, ίσως οι είκοσι εμπορικότεροι συγγραφείς, καταφέρνουν να πάρουν ποσοστό μεγαλύτερο του 10% της ονομαστικής τιμής του βιβλίου. Εκδότες και βιβλιοπώλες καρπούνται τη μερίδα του λέοντος της τιμής.

Δε θέλω άλλη μαυρίλα. Μπούχτισα από αυτήν. Την πήρα απλόχερα σε μεγάλες ποσότητες κι εγώ πάντα εκεί στο ίδιο σημείο βράχος. Πάντα στήριγμα γερό σε υπαρκτά και πολλές φορές ανύπαρκτα προβλήματα.

Ξέρεις είναι πολύ ωραίο πάντα να γκρινιάζουμε για θέματα φτιαχτά, προβλήματα που στην ουσία δεν υπάρχουν. Έτσι μας δίνουν σημασία οι γύρω μας επειδή τους κάνουμε να μας λυπούνται και παίρνουμε μεγαλύτερη αγάπη από αυτούς.