Φανταστείτε αυτή τη σκηνή: ζητάμε από τριακόσιους ή τετρακόσιους ανθρώπους, άγνωστους μεταξύ τους, να σχηματίσουν ζευγάρια και να θέσουν στον παρτεναίρ τους μία και μόνη ερώτηση: «Τι θέλεις;» ξανά και ξανά και ξανά.

«Η τεμπελιά ήταν ανέκαθεν το δυνατό μου σημείο.

Δεν υπερηφανεύομαι γι' αυτό, είναι κάτι σαν χάρισμα και ελάχιστοι το διαθέτουν.

Πίσω από κάθε ψυχοσωματική παθολογία βρίσκονται λόγια που δεν έχουν ειπωθεί.

Συναισθήματα πολλά που μένουν καταπιεσμένα, ενώ σε πολλές περιπτώσεις είναι άγνωστα από τον ίδιο τον άνθρωπο, ο οποίος αισθάνεται μεν δυσάρεστα, μία διάχυτη δυσφορία, αλλά δεν μπορεί πάντα να κατονομάσει πώς νιώθει.

Υποστηρίζω ότι ο έρωτας είναι πράγματι αυτό που αποκαλώ στη φιλοσοφική μου ιδιόλεκτο μια «διαδικασία αλήθειας», δηλαδή μια εμπειρία όπου ένας ορισμένος τύπος αλήθειας κατασκευάζεται. Αυτή η αλήθεια είναι πολύ απλά η αλήθεια πάνω στο Δύο. Η αλήθεια της διαφοράς ως τέτοιας.

«Αν εμείς έχουμε την μπάλα, αυτοί δεν μπορούν να μας μαρκάρουν», Γιόχαν Κρόιφ

Ο Ολλανδός αυτός που ανακάλυψε εκ νέου το ποδόσφαιρο ως ποδοσφαιριστής, αποκαλούμενος Σωτήρας, ως προπονητής άλλαξε για πάντα την ιστορία και τη φιλοσοφία του αθλήματος αυτού χάρη στην ιδιοφυΐα του, που εκφράστηκε επίσης μέσα από φράσεις οι οποίες, όντας τόσο απλοϊκές, προκαλούν κάποιο μειδίαμα.

Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα μακρινό ψαροχώρι, ένας ψαράς πήγαινε κάθε βράδυ στη θάλασσα και έριχνε τα δίχτυα του στο νερό. Όταν ο άνεμος φυσούσε από τη στεριά, δεν έπιανε τίποτα. Όταν ο άνεμος ερχόταν από τα βάθη της θάλασσας, τότε τα δίχτυα του γέμιζαν χιλιάδες ψάρια.

Κατοικώ στο δικό μου σπίτι
Ποτέ δεν μιμήθηκα κανέναν σε τίποτε
Και - γελώ με κάθε αριστοτέχνη
Που δεν μπόρεσε να γελάσει με τον εαυτό του.
                                                Επιγραφή πάνω απ' την πόρτα μου

Όταν ένα βρέφος γεννιέται, ενυπάρχει ήδη μέσα του το αντανακλαστικό του θηλασμού. Το στόμα του αναζητά ενστικτωδώς έναν μαστό για να τραφεί και να καθησυχάσει τα άγχη της ύπαρξής του. Ενυπάρχει το ένστικτο της καταφυγής. Το σώμα του πρόθυμα δέχεται να κουρνιάσει μέσα σε ένα άλλο σώμα όπως έκανε τόσο καιρό.

«Αν μια μέρα φωνάξεις “Γιατί με έφερες στον κόσμο, γιατί;”, θα σου απαντήσω: “Έκανα αυτό που κάνουν και έκαναν τα δέντρα για εκατομμύρια εκατομμυρίων χρόνων πριν από μένα, και πίστευα ότι έκανα καλά”.»

Τα άνθη της βλακείας δεν είναι μόνο οι εμφανείς ανοησίες, γκάφες, λάθη και αρλούμπες, αυτά είναι η ορατή και αναμενόμενη πλευρά· τα σοβαρά, όπως συμβαίνει πάντα, είναι τα κρυφά, τα ύπουλα και δηλητηριώδη.

Στον έρωτα όλοι είμαστε αυτοδίδακτοι.

Ο έρως δεν είναι σκοπός.

Δειλινό. Κόπασε το μελτέμι. Λαμποκοπάει η μουσκεμένη αμμουδιά κάθε που αποτραβιέται η θάλασσα. Το λοξό πεύκο συλλογιέται. Συλλογιόμαστε και μεις μαζί του, τραβάμε στον άμμο γραμμές, γράφουμε κάτι ψηφία, κάτι ζουγραφιές, μια γοργόνα, μια καρδιά, μια άγκυρα- έτσι, τι να πεις; Θέλεις κάτι να φτιάξεις, να δώσεις, για να γιομίσει ο καιρός, να ξανασάνεις.