Είμ` ένας κύκνος στρογγυλός μες το ποτάμι,
είμ` ένα μάτι στα ψηλά καμπαναριά,
και μες στις φυλλωσιές
φαντάζω ψεύτικο φως της χαραυγής.

Φόβος ότι θα δω ένα περιπολικό να μπαίνει στο στενό όπου μένω

Φόβος ότι θα με πάρει ο ύπνος το βράδυ

Φόβος ότι δεν θα με πάρει ο ύπνος

Η θάλασσα είναι η μόνη μου αγάπη.

Γιατί έχει την όψη του ιδανικού.

Και τ' όνομά της είναι ένα θαυμαστικό.

Μπορείς στην Ιστορία να με διασύρεις
Με το στρεβλό σου ψέμα το πικρό
Στη λάσπη μέσα ίσως να με σύρεις
Αλλά σαν σκόνη εγώ θα σηκωθώ

Τον αριθμό του τηλεφώνου της δεν τον θυμάμαι πια.

Το μόνο που ξέρω ακόμα είναι ότι φορούσε μαύρο καπέλο μ' ένα καφετί φτερό.

Κι ότι ήθελα να ζήσω μαζί της, επίσης ότι κάποτε ήθελα να πεθάνω γι' αυτήν.

Τώρα δεν πλαγιάζουν μαζί, έχουν κρεβάτια χωριστά,

Μ’ ένα βιβλίο εκείνος, έχει το φως αναμμένο,

Σαν κορίτσι εκείνη τα νιάτα ονειροπολεί,

Έχετε ποτέ σκεφτεί καθώς διαβάζετε ένα βιβλίο ότι γνωρίζετε τον ήρωα ή τον κόσμο στον οποίο αυτός δρα κι εξελίσσεται; Έχετε ποτέ αναρωτηθεί γιατί όταν διαβάζετε ένα καλό βιβλίο ζωντανεύουν οι σελίδες του μπροστά στα μάτια σας;

Έκρηξη συναισθημάτων, παθών, εμπειριών κι έκρηξη ζωής. Η ποίηση, μια πανάρχαια μορφή τέχνης είναι ευεργετική για το ανθρώπινο πνεύμα. Δια μέσου των αιώνων τίποτε δεν την έχει παραγκωνίσει και σήμερα κρατάει ακόμη τα σκήπτρα ανάμεσα στις τέχνες. Ακολουθούν τέσσερις λόγοι για τους οποίους αξίζει να ασχοληθεί κανείς με την ποίηση.

Τη πρώτη νύχτα πλησιάζουνε
και κλέβουν ένα λουλούδι
από τον κήπο μας
και δε λέμε τίποτα.

Έτσι όπως συχνά ο ήλιος με την εντυπωσιακή του λάμψη
διώχνει το θαμπό φεγγάρι, όσο και αν αντιστέκεται
στη σκοτεινή σπηλιά του, χωρίς να ακούσει
ούτε ένα τραγουδι από το αηδόνι
έτσι η ομορφιά σου μου σφραγίζει τα χείλη
και κάνει παράφωνα για μένα τα πιο όμορφα τραγούδια

Η τρέλα είναι εκείνη που ανοίγει τον δρόμο στην καινούρια σκέψη, που λύνει τα ξόρκια ενός αξιοσέβαστου εθίμου και δεισιδαιμονίας.

Τώρα που αρχίζω και γερνάω, συγκρίνω τις δυσκολίες της παιδικής μου ηλικίας, με τις δυσκολίες της γεροντικής ζωής, γενικά αρχίζω να βλέπω καθαρά τη φοβερή προσπάθεια του ανθρώπου να προσαρμοσθεί συνεχώς σε νέες καταστάσεις για τις οποίες όλοι δεν είναι πλασμένοι.