Είχες ποτέ τον καιρό να δεις,
όχι με το λογικό αμφιβληστροειδή του ματιού σου,
αλλα με τα μάτια της ψυχής σου,
μιαν ανθισμένη μυγδαλιά στην αυγή,
το σούρουπο στην σιωπή της νύχτας;

Να ακούσεις το στεναγμό της γέννας,
την εκτίναξη των αρωμάτων;

Ψάχνουμε τα μηνύματα στα βιβλία στις αίθουσες των διαλέξεων.

Κοίτα τη σκιά του καμένου δέντρου τώρα που ψήλωσε το φεγγάρι.

Στοιχειό, ίσκιος κατακρεουργημένος, κάγκελα σφαγείου,
ούτε οι κότες και στις θερμές ώρες της μέρας δεν πάνε από κάτω του και τα πουλιά κάνουν ένα μεγάλο κύκλο.

Η αχλαδιά, μισοκαμένη, άνθισε κατακαλόκαιρο.

Όχι δεν είναι “αποβολή” όπως λένε οι γεωπόνοι,
αλλα αυτός ο ανυπότακτος έρωτας για ζωή.

Η ανάγκη συν-κοινωνίας…

Χρόνης Μίσσιος – Τα κεραμίδια στάζουν