Ας υποθέσουμε ότι κάποιος λέει "είμαι θύμα, με πρόδωσε ο φίλος μου". Η έκφραση "με πρόδωσε" είναι ήδη πολύ βαριά φορτισμένη. Θα μπορούσε κάποιος να πει "ο φίλος μου, που είναι άνθρωπος, συμπεριφέρθηκε με έναν τρόπο που αναλογούσε στο επίπεδο της συνειδητότητάς του τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, όταν έκανε αυτό που έκανε". Ξαφνικά το βάρος της προδοσίας εξαφανίζεται.

Πλιπ, πλοπ, πλιπ, πλοπ... Οι εκκωφαντικά ήσυχες στάλες έρωτος και πάθους που κάποιο στόμα κοινωνά απο κάποιο άλλο, ενας τέλειος, εξαιρετικά ηλεκτρισμένος αγωγός που χώνεται στα αβαθή της ύπαρξης και στα έγκατα του μυαλού. Με σκοπό να παίξει το μυαλό μέχρι τελικής πτώσης και να το κάνει ρετάλι.

Και έτσι το μυαλό, ο άρχων στο βασίλειο του είναι, μένει ανήμπορος, αβοήθητος και ανοχύρωτος σε μια συνθήκη πολέμου. Υπάρχει τυπικά, παραδομένο στη δίνη της μέθης που το έπιασε κότσο. Αγαπά ιδιαιτέρως το φανατισμό και τον εθισμό με αποτέλεσμα να ψοφάει πάντα άδοξα. Μετά τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους και η τύχη κληρώνει το μυαλό σου είτε στην εντατική είτε σε θάλαμο αερίων.

Το ίδιο πνεύμα των ανθρώπων

Στις αιώνιες κοιλάδες ταξιδεύει

Ο ίδιος πόνος, η ίδια ταραχή

Η γενιά των γονιών μας γέρασε, και γερνά ακόμα, ξαφνιασμένη από τη μοναξιά, για την οποία δεν είχε προετοιμαστεί καταλλήλως.

Πιθανότατα να έχεις συναντήσει "τρελούς" στο δρόμο, που μιλούν αδιάκοπα μόνοι τους ή μουρμουρίζουν. Ε, λοιπόν, αυτό δεν είναι και πολύ διαφορετικό από εκείνο που κάνεις εσύ και όλοι οι άλλοι "φυσιολογικοί" άνθρωποι, με τη διαφορά ότι εσείς δεν το κάνετε μεγαλόφωνα.

Η φωνή μέσα στο κεφάλι σου σχολιάζει, εικάζει, κρίνει, συγκρίνει, παραπονιέται, συμπαθεί, αντιπαθεί, κ.ο.κ.

«Οι άνθρωποι φοβούνται τον εαυτό τους, τη δική τους πραγματικότητα, τα συναισθήματά τους πάνω από όλα. Οι άνθρωποι μιλούν για το πόσο μεγάλη είναι η αγάπη, αλλά λένε σαχλαμάρες. Η αγάπη πονάει. Τα συναισθήματα είναι ενοχλητικά. Οι άνθρωποι διδάσκονται ότι ο πόνος είναι κάτι κακό και επικίνδυνο. Πώς μπορούν να αγαπήσουν εάν φοβούνται να αισθανθούν;»

Όταν κατασκεύαζα μικρούς ουρανούς πάλευα να τους αδειάσω από τα σύννεφα τους ,να στήσω ηλιοβασιλέματα, να ματώσω φεγγάρια και να τα κρεμάσω μόνα τους να ίπτανται αγέρωχα.

Έτσι όπως συχνά ο ήλιος με την εντυπωσιακή του λάμψη
διώχνει το θαμπό φεγγάρι, όσο και αν αντιστέκεται
στη σκοτεινή σπηλιά του, χωρίς να ακούσει
ούτε ένα τραγούδι από το αηδόνι
έτσι η ομορφιά σου μου σφραγίζει τα χείλη
και κάνει παράφωνα για μένα τα πιο όμορφα τραγούδια

Αποτυχία είναι το καρύκευμα που δίνει γεύση στην επιτυχία.

Η αγάπη, δεν έχει γεωγραφία, δεν γνωρίζει όρια.

Η συζήτηση είναι διάλογος, όχι μονόλογος. Γι’ αυτό υπάρχουν τόσο λίγες καλές συνομιλίες. Λόγω σπανιότητας, δυο έξυπνοι συνομιλητές σπάνια συναντιούνται.

Ο πλανήτης Γη έχει πολλές ιδιαιτερότητες, βασική εκ των οποίων είναι (προφανώς) πως είναι ο μόνος για τον οποίο γνωρίζουμε ότι φιλοξενεί ζωή. Από εκεί και πέρα τώρα, υπάρχουν και πολλά άλλα περίεργα χαρακτηριστικά τα οποία έχει, που κάνουν ακόμα πιο ξεχωριστό τον πλανήτη μας, και πολλά εξ αυτών είναι άγνωστα στο ευρύ κοινό.

Ο πατέρας μου έλεγε πάντα: «νωρίς στο κρεβάτι και

νωρίς στο πόδι, ο άντρας γίνεται υγιής, πλούσιος

και σοφός».

«Τελικά, ποια ηλικία μας ανήκει περισσότερο από την παιδική, στην οποία, πραγματικά, εξαρτιόμαστε από άλλους;

Τα πάντα είναι πιο αργά στην παιδική ηλικία.