Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης

με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.

Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι.

Κάποιοι λεν πως ο κόσμος θα τελειώσει με φωτιά,

Άλλοι λένε με πάγο.

Απ’ όσο έχω γευτεί τον πόθο

Συντάσσομαι με την φωτιά.

«Σ' όλον τον κόσμο υπάρχει μόνο ένα κορίτσι…

κάνει τις λέξεις να κρέμονται άναυδες...

ομολογεί ανάσες ποιήματα…

Θὰ πρέπει νὰ ἦταν ἄνοιξη
γιατὶ ἡ μνήμη αὐτὴ
ὑπερπηδώντας παπαροῦνες ἔρχεται.

Όταν βραδιάζει, μέσα μου, ξυπνούν τα περασμένα·

ξυπνούν αργά, σα μουσικές νεκρές από καιρό,

– σα μουσικές που χάθηκαν, και που τις λαχταρώ,

κι έρχονται πάλι, μαγικά κι ανέλπιδα, σε μένα·

Εξακολουθώ να μην πιστεύω

έρχεσαι δίπλα μου

και η νύχτα είναι μια χούφτα

αστεριών και ευθυμίας

Σ ένα κόμμα για μια ανάσα
Στη μοίρας το παρακάτω,
Που η άνω τελεία ξέφυγε
Για της ζωής το παραπέρα.

Να δίνετε πάντα τον καλύτερο εαυτό σας, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Να μην ξεχνάτε, όμως, ότι ο καλύτερος εαυτός σας δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος από τη μια στιγμή στην άλλη.

Τα πάντα γύρω μας αλλάζουν διαρκώς, οπότε ο καλύτερος εαυτός σας μπορεί τη μια να είναι πραγματικά καλός και την άλλη όχι και τόσο.

Το θυμότανε. Πάντα. Δυνατά. Τις μέρες και τις νύχτες. Σαν «όνειρο», σα μοσκοβολιά, κι έλεγε…—το ’λεγε όλες τις στιγμές, και το παράγγελνε με πάθος στον εαυτό του— αν γλύτωνε, αν ξανανέβαινε στο φως, να ψάξει, να. κοσκινίσει όλον τον κόσμο, ώσπου να την βρει— όποια κι αν ήταν, όπως κι αν την έλεγαν…—και να σκάψει να της φιλήσει τα χέρια, να την γεμίσει με δακρυσμένα «ευχαριστώ».

Το πιο πολύτιμο ρούχο μας.
Το πιο επίσημο ρούχο μας.
Το πιο εμφανίσιμο ρούχο μας.
Η χλαμύδα μας.
Το φράκο μας.
Το νυχτικό μας.

Αυτό το καλοκαίρι ποιος θα το πάρει;

Ποιοι μας αγαπάνε;

Κλειστό μαγαζί

κλειστό μαγαζί της αγάπης.

Ιούνιος κι ο άνεμος,

ακόμα σε κρυώνει

και τα δειλά σκούρα

σύννεφα της άνοιξης

απομακρύνει.