Λένα Τσούχλου | Εμείς οι λίγοι
Είμαστε εμείς οι ονειροπαρμένοι τρελλοί της γης
με τη φλογισμένη καρδιά και τα έξαλλα μάτια.
Είμαστε οι αλύτρωτοι στοχαστές και οι τραγικοί ερωτευμένοι.
Ρόμπερτ Φροστ | Φωτιά και Πάγος
Κάποιοι λεν πως ο κόσμος θα τελειώσει με φωτιά,
Άλλοι λένε με πάγο.
Απ’ όσο έχω γευτεί τον πόθο
Συντάσσομαι με την φωτιά.
Μ. Καραγάτσης: «Σ' όλον τον κόσμο υπάρχει μόνο ένα κορίτσι…»
«Σ' όλον τον κόσμο υπάρχει μόνο ένα κορίτσι…
κάνει τις λέξεις να κρέμονται άναυδες...
ομολογεί ανάσες ποιήματα…
Κική Δημουλά | Αυτοσυντήρηση
Ναπολέων Λαπαθιώτης | Όταν βραδιάζει
Όταν βραδιάζει, μέσα μου, ξυπνούν τα περασμένα·
ξυπνούν αργά, σα μουσικές νεκρές από καιρό,
– σα μουσικές που χάθηκαν, και που τις λαχταρώ,
κι έρχονται πάλι, μαγικά κι ανέλπιδα, σε μένα·
Μάριο Μπενεντέτι | Ακόμη
Εξακολουθώ να μην πιστεύω
έρχεσαι δίπλα μου
και η νύχτα είναι μια χούφτα
αστεριών και ευθυμίας
Θοδωρής Τσιγκένης | Σημεία Στίξης
Να δίνετε πάντα τον καλύτερο εαυτό σας...
Να δίνετε πάντα τον καλύτερο εαυτό σας, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Να μην ξεχνάτε, όμως, ότι ο καλύτερος εαυτός σας δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος από τη μια στιγμή στην άλλη.
Τα πάντα γύρω μας αλλάζουν διαρκώς, οπότε ο καλύτερος εαυτός σας μπορεί τη μια να είναι πραγματικά καλός και την άλλη όχι και τόσο.
Μενέλαος Λουντέμης | Το κορίτσι με το φεγγάρι στο χέρι
Το θυμότανε. Πάντα. Δυνατά. Τις μέρες και τις νύχτες. Σαν «όνειρο», σα μοσκοβολιά, κι έλεγε…—το ’λεγε όλες τις στιγμές, και το παράγγελνε με πάθος στον εαυτό του— αν γλύτωνε, αν ξανανέβαινε στο φως, να ψάξει, να. κοσκινίσει όλον τον κόσμο, ώσπου να την βρει— όποια κι αν ήταν, όπως κι αν την έλεγαν…—και να σκάψει να της φιλήσει τα χέρια, να την γεμίσει με δακρυσμένα «ευχαριστώ».
Μενέλαος Λουντέμης | Το αληθινό μας ρούχο
Το πιο πολύτιμο ρούχο μας.
Το πιο επίσημο ρούχο μας.
Το πιο εμφανίσιμο ρούχο μας.
Η χλαμύδα μας.
Το φράκο μας.
Το νυχτικό μας.