Πού είναι ο ΣΥΡΙΖΑ;

Πού είναι ο ΣΥΡΙΖΑ;

Κάποτε βρέθηκα σε ένα συνδυασμό στο χώρο της αριστεράς, αλλά ως ανένταχτη και ανεξάρτητη. Εντάξει, στην προσπάθειά μας να κάνουμε κάτι για έναν καλύτερο κόσμο, πέφτουμε και σε λάθη. Διόρθωσα δηλώνοντας, καθώς αποχωρούσα, ότι η αριστερά πρέπει να ζήσει στην εποχή μας. Να ξεπεράσει τα υπαρξιακά της και να μην ψάχνει να βρει αν η καλύτερη αριστερά είναι η ριζοσπαστική, η επαναστατική, η μεταρρυθμιστική, η δημοκρατική, η με μπλε και πράσινους κόκκους.

Να ξεπεράσει το θέμα με τις ταμπέλες και τους προσδιορισμούς. Να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Όπου δεν υπάρχει αριστερά και δεξιά. Υπάρχει φασισμός, αδικία, φτώχεια, κεφάλαιο, ανισότητα από τη μια μεριά, και ο άνθρωπος από την άλλη. Που για αυτόν πρέπει να αγωνιστεί αυτό που μέχρι τώρα ξέραμε ως αριστερά.

Τρία χρόνια μετά, πιστεύω πως η αριστερά, όχι μόνο δεν προσαρμόστηκε, αλλά μπερδεύτηκε περισσότερο. Είναι κι αυτό το κωλοτρίψιμο με την εξουσία που της προκάλεσε αυτήν την ανέλπιστη αναστάτωση.

Μπερδεμένη και αναστατωμένη καθώς είναι, αλλά, ίσως χάρη στην επαναστατικότητά της, σαν να έχει λύσει τα προβλήματα της κοινωνίας, να έχει τρίξει τα δόντια στην ανάλγητη εξουσία και να έχει δώσει ένα γερό χτύπημα στο φασισμό που μας έχει ζώσει από παντού, δείχνει τον τελευταίο καιρό πως το μεγάλο της ζόρι ήταν ο Τατσόπουλος. Ο οποίος, εντάξει, κι εγώ το παραδέχομαι, δεν είχε καμία σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τον Πέτρο Τατσόπουλο τον γνώρισα στο φέισμπουκ (εντάξει, ως συγγραφέα τον ήξερα κι από πριν) τον παλιό καλό καιρό, πριν από 4 χρόνια, πριν τα μνημόνια, τη φτώχεια, τα ζόρια και το θυμό. Κάτω από τα στάτους του στήναμε πανηγύρια. Το δηλητηριώδες χιούμορ του και ο τρόπος που έβλεπε τα πράγματα, έδινε αφορμή για συζητήσεις, αναλύσεις, αστεϊσμούς και γνωριμίες. Είχαμε γίνει μια μεγάλη παρέα και στην πορεία, πολλοί από εμάς που συμμετείχαμε στο πάρτι του σχολιασμού, γίναμε φίλοι και στη ζωή. Κάναμε πλάκες μεταξύ μας, στήναμε πλάκες και στον ίδιο, συχνά τόσο χοντρές που θα μπορούσε κάποιος, τις γυναίκες της παρέας, να μας κατατάξει στη μισή Αθήνα, πριν καν γίνουν οι σχετικές δηλώσεις.

Κάποια στιγμή, τελείως αδίστακτα, του έστειλα ένα μήνυμα: «Θα μου παρουσιάσεις το βιβλίο ή να προτιμήσω κανένα νέο, ωραίο, ψηλό και λυγερόκορμο;». Το παρουσίασε, όχι από την καλή του την καρδιά (φαίνεται άλλωστε πως δεν είναι ο τύπος που κάνει χάρες), αλλά από την καλή του την πρόθεση. Αντί να τον ευχαριστήσω για όσα καλά είπε για το ψαρωμένο συγγραφάκι, που δεν το ήξερε ούτε η μάνα του, με ευχαρίστησε -συμπεριφορά που δείχνει κάτι παραπάνω από ευγένεια. Αυτή η μικρή επαφή που είχα μαζί του, με έκανε να γνωρίσω έναν άνθρωπο που καμία σχέση δεν έχει με τον οξύθυμο τύπο που είδα στη συνέχεια να εμφανίζεται στα κανάλια, ούτε με εκείνον που αντάλλασσε μπινελίκια με διάφορους κατά τη διάρκεια της κοινοβουλευτικής του πορείας.

Σ’ αυτήν την πορεία, άλλοτε τον θαύμασα, άλλοτε διαφώνησα ή και εκνευρίστηκα με τις απόψεις του κι άλλοτε βρέθηκα με λύπη μου μπροστά σε μάχες  και διαμάχες με ανθρώπους από το χώρο της αριστεράς (το ότι σκοτωνόταν με ανθρώπους από το χώρο της δεξιάς δε με απασχόλησε). Λυπήθηκα και για τις δύο μεριές, γιατί και οι δύο μεριές ήταν άκαμπτες και χωρίς διάθεση για διάλογο, παρά μόνο για κόντρα. Πάνε οι παλιές καλές εποχές που μαζευόμασταν όλοι κάτω από τα στάτους του για να ανταλλάξουμε απόψεις, να προβληματιστούμε ή να γελάσουμε. Τώρα, μάλλον φταίνε και τα δεινά που μας βρήκαν στο μεταξύ, ό,τι λέει, γίνεται αφορμή για επικούς καυγάδες.

Πιστεύω πως δεν είναι ανάγκη να συμφωνούμε με όλους. Πως όλοι έχουμε το δικαίωμα να μην είμαστε και τόσο καλοί άνθρωποι σε όλα μας. Να μην είμαστε και τόσο καλοί αριστεροί, βρε αδερφέ. Να ανεχόμαστε και τον άλλον που δεν είναι ακριβώς ίδιος με εμάς. Να εξακολουθούμε να μένουμε πιστοί στις απόψεις μας και να τις τρίβουμε στη μούρη όποιου προσπαθεί να μας τις αλλάξει. Αλλά να του επιτρέπουμε να έχει τις δικές του. Κι άμα δε γουστάρουμε να κάνουμε χωριό με κάποιον που έχει διαφορετικές απόψεις, να τραβάμε παραπέρα και να ψάχνουμε καλύτερη παρέα.

Όμως στην περίπτωσή μας, αν η καλύτερη παρέα που βρήκε το μεγάλο κόμμα της αριστεράς, είναι οι συνδικαλιστές και τα άλλα λουλούδια του ΠΑΣΟΚ, θα αρχίσω να υποψιάζομαι ότι κάτι δεν πάει καλά.

Πραγματικά, ο Τατσόπουλος δεν είχε καμία σχέση με το ΣΥΡΙΖΑ (που άλλωστε δεν ήταν και μέλος του). Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ τι σχέση έχει με το ΣΥΡΙΖΑ; Σ’ αυτήν την πορεία της αριστεράς προς την εξουσία, φοβάμαι πως έχουμε να δούμε πολλά.