Υπάρχει ένα λατινικό ρητό που λέει «Dur lex, sed lex», το οποίο μεταφράζεται «Αυστηρός νόμος, αλλά νόμος». Όλοι εμείς οι θιασώτες της νομιμότητας θεωρούμε ότι για να πάει μια κοινωνία μπροστά, πρέπει να έχει νόμους και αυτοί να εφαρμόζονται.
Ένας νόμος έχει δύο άκρες: Μία είναι αυτό που ζητάει, και η άλλη είναι αυτό που επιβάλλει ως τιμωρία αν δεν τηρηθεί το ζητούμενο. Είναι βασική αρχή της Δικονομίας η τιμωρία να είναι ανάλογη της ζημιάς που επέρχεται αν δεν τηρηθεί ο νόμος. Δεν είναι λίγες οι φορές που η τιμωρία είναι δυσανάλογη και αυτό συμβαίνει εντονότερα σε λιγώτερο αναπτυγμένες κοινωνίες: Στην Ανατολή, κλασσική τιμωρία είναι να ακρωτηριάζεται ο κλέφτης στο άνω άκρο. Παρά ταύτα, δεν έχει αποτραπεί το φαινόμενο της κλοπής από την εξοντωτική τιμωρία.
Ακούω πολλούς γύρω μου να ζητούν την επαναφορά της θανατικής ποινής, προκειμένου να αποφεύγονται διάφορα ειδεχθή εγκλήματα, αλλά μελέτες διαφόρων εγκληματολόγων έχουν δείξει ότι οι αυστηρές ποινές (και έσχατη αυτών η θανάτωση) δεν είναι αποτελεσματικές στην αποτροπή τέλεσης των πράξεων. Αυτό δεν σημαίνει ότι εγώ είμαι εναντίον της θανάτωσης, όπως θα φαντάστηκες, αναγνώστη. Εγώ δεν επιθυμώ την θανάτωση ως παραδειγματισμό ή εκδίκηση, αλλά απλά ως «οριστική απόσυρση» για συγκεκριμένες περιπτώσεις.
Παρά την μεγάλη εισαγωγή μου που έφτασε μέχρι σε αυτό το σημαντικό ζήτημα, δεν επιθυμώ να εστιάσω εκεί. Το αντικείμενο του άρθρου δεν είναι η τιμωρία, αλλά ο νόμος αυτός καθ’ εαυτός. Να το εξηγήσω με απλά λόγια: Κατανοώ περισσότερο εναν νόμο που μπορεί να είναι έως και υπερβολικά αυστηρός ως προς την τιμωρία προκειμένου να επιβάλλει το «σωστό» στο οποίο προσβλέπει, παρά έναν νόμο ο οποίος είναι άδικος, λάθος και κακόβουλος και επιδιώκει να επιβάλλει ηλιθιότητες και μικροσκοπιμότητες.
Ερέθισμα για τα παραπάνω είναι η σήμανση και οι ιδιαιτερότητες των δρόμων. Θα μπορούσε να είναι η φορολογική απαλλαγή των αποδοχών των βουλευτών ή το νταβαντζιλίκι των δικηγόρων, αλλά εγώ έχω φορτώσει με τους δρόμους. Κυκλοφορώ σε δρόμους και βλέπω σήμανση που υπονοεί «φίλε, πήγαινε από κάπου αλλού, μην περνάς από εδώ». Υπάρχουν απαγορευτικά που ξεφυτρώνουν ανάποδα στην φυσιολογική ροή και πρέπει να κάνεις αναίτια κύκλους για να πας στον προορισμό σου. Συνήθως μπαίνουν για να μην υπάρχει κυκλοφορία μπροστά από το σπίτι κάποιου που έχει μέσον. Δρόμοι «ήπιας κυκλοφορίας» γιατί έτσι μας αρέσει, πλακοστρωμένοι με τουβλάκια που σε εξη μήνες θα είναι μισοξηλωμένοι και αδιάβατοι, με παρτέρια επίτηδες μια δεξιά και μια αριστερά ώστε τα αυτοκίνητα να πηγαίνουν ζιγκ-ζαγκ, και άλλες τιμωρίες στους αυτοκινητιστές εξ ων ουκ έστι αριθμός.
Κοιτάξτε την φωτογραφία:
Όριο 30 χλμ. ανά ώρα. Στην μέση του πουθενά. Εκεί που δεν υπάρχουν ποτέ πεζοί και όταν λέμε δεν υπάρχουν, εννοώ ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ. ΠΟΤΕ. Ο δρόμος είναι ευθεία. Πλήρης ορατότητα, οχι παρκαρισμένα αυτοκίνητα, όχι παιδιά με μπάλες. Ούτε πουλί πετάμενο στο διάβα σου.
Στη Σόλωνος και την Ιπποκράτους με τα χίλια μύρια αυτοκίνητα-μηχανάκια-πεζούς το όριο είναι 50 χλμ, ενώ στην μέση του πουθενά το όριο είναι 30!!!!
Δοκίμασα να δώ πώς είναι το να πηγαίνεις με 30 χλμ. την ώρα εκεί και συνήλθα μόνο μετά από καρδιοαναπνευστική ανάνηψη. Και για να εκτονωθώ, αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο. Παρενθετικά να πω ότι ακόμα και ο πιο ξεφτίλας οδηγός που έχετε γνωρίσει, πάει εκεί με 60 τουλάχιστον.
Stultus lex, mortuus lex. Δική μου σύνθεση, προσπαθεί να πει «Ηλίθιος νόμος, νεκρός νόμος». Ξέρω ότι κομίζω γλαύκας εις τας Αθήνας, αλλά το ελληνικό δίκαιο είναι γεμάτο με άχρηστα μικρά και μεγάλα νομοθετήματα που είναι παντελώς ηλίθια, άδικα και κακόβουλα. Αυτός είναι ο ένας από τους λόγους που απαξιώνεται η νομοθεσία. Εχω ρωτήσει πολλούς φίλους και γνωστούς πόσο σέβονται τα όρια ταχύτητας και η ομόφωνη απάντηση είναι «μόνο όπου χρειάζεται για να μην φανε κλήση».
Στην Ελλάδα η μισή ευθύνη για την μη τήρηση της νομοθεσίας βρίσκεται στον νομοθέτη και η άλλη μισή στον πολίτη. Και ώσπου να γίνουμε μια πολιτισμένη δυτική κοινωνία απέχουμε μεγάλη και δύσβατη απόσταση.
