Έκπληξη συνεχίζουν να μου προκαλούν οι, παγιωμένες πλέον, αντιδράσεις του κόσμου απέναντι σε, τετριμμένα πλέον, τερτίπια των «ενοίκων» του ελληνικού Κοινοβουλίου. Έτσι στην αναγγελία βαρύγδουπων φράσεων όπως «ψήφος εμπιστοσύνης» ή «πρόταση μομφής», μία ανατάραξη διαπερνάει οριζόντια ολόκληρη την ελληνική κοινωνία σαν ωστικό κύμα με επίκεντρο τη Βουλή.
Πάντα μα πάντα, φαίνεται πως ξεχνάμε πως στα χαρτιά η λειτουργία του ελληνικού Κοινοβουλίου διέπεται μεν από τους αντίστοιχους κανονισμούς του Συντάγματος, αλλά στην πράξη καπελώνεται από την διαχρονική νεοελληνική, κουτοπόνηρη, ατομικιστική, κομματική γραμμή που θέτει ο εκάστοτε «κομματάρχης». Και αυτό πηγάζει από το γεγονός ότι, πάντα μα πάντα, ξεχνάμε πως με το στανιό πριν περίπου δύο αιώνες, θεσπίσαμε το πολίτευμα της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας σε ένα νεοσύστατο, θεοκρατικό κράτος με διάσπαρτες, αγράμματες φυλές εδώ κι εκεί ανά την επικράτεια, αρκετές από τις οποίες ακόμα και σήμερα δεν γνωρίζουν καν τις αρχές που προσπαθούσε να συγκροτήσει ο ευρωπαϊκός Διαφωτισμός που στη συνέχεια μετεξελίχθηκε στα δημοκρατικά πολιτεύματα των δυτικών κρατών.
Επειδή, λοιπόν έχουμε μία Βουλή με εκλεγμένους αιρετούς, θαρρούμε πως κατανοούμε και σεβόμαστε την Δημοκρατία, ενώ επί της ουσίας εκλέγουμε κομματάρχες και όχι ηγέτες, ρουσφετολόγους και όχι βουλευτές, μάγκες και όχι λόγιους. Σε κάθε σημαντικό ψήφισμα, ακούμε για «κομματική πειθαρχία» και σφυρίζουμε αδιάφορα, ενώ επί της ουσίας η φράση αυτή καταλύει το ίδιο το Σύνταγμα. Βρισκόμαστε σε τόσο φανατισμένη οπαδική ψυχολογία που κάθε διαγραφή «απείθαρχου» βουλευτή περνάει στα ψιλά γράμματα ως κάτι φυσιολογικό.
Κι όμως, άλλες χώρες (από αυτές που βρίζουμε ανά καιρούς) ασκούν την κοινοβουλευτική δημοκρατία πολύ πιο σωστά. Στις ΗΠΑ για παράδειγμα, δεν είναι σπάνιο να καταψηφίζονται νομοσχέδια από κυβερνητικούς βουλευτές ή να υπερψηφίζονται από βουλευτές της αντιπολίτευσης. Δεν προκαλεί ανοιχτά στόματα η θέση ενός κυβερνητικού βουλευτή που αποδοκιμάζει την κυβερνητική πολίτική, διότι μιλάει ως βουλευτής, δηλαδή ως ανεξάρτητος εκπρόσωπος των ψηφοφόρων του.
Στη χώρα μας, οι κοτζαμπάσηδες απλά άφησαν τα γιδοπρόβατα και τις λίρες τους, φόρεσαν κοστούμι, εκμεταλλεύτηκαν αυτό το «ξενόφερτο Σύνταγμα – πωστολένε» και συνεχίζουν τα κουμάντα εντός κοινοβουλίου. Πάντα πιστοί στις οδηγίες του εκάστοτε κομματάρχη και πάντα με βαρύγδουπες δηλώσεις για την ευθύνη που κουβαλάνε στα ταγάρια τους. Οι δε κομματάρχες, συμμετέχουν στο βαρύγδουπο φιάσκο πότε ζητώντας ψήφο εμπιστοσύνης, όταν βρίσκονται σε ρόλο κυβέρνησης, και πότε κάνοντας προτάσεις μομφής όταν βρίσκονται σε ρόλο αντιπολίτευσης, χωρίς και οι μεν και οι δε να γνωρίζουν καν τη σημασία αυτών των λειτουργιών. Και η υπόλοιπη κοινωνία, θαρρεί πως «ανήκει εις την Δύσην».
