2009 redboy
Η λεγόμενη «σιωπηλή πλειοψηφία», αυτοί οι ψηφοφόροι δηλαδή που θεωρούμε ότι είναι αρκετά μετριοπαθείς και ιδεολογικά πράοι ώστε να μην γκαρίζουν δεξιά και αριστερά με ιαχές λαϊκισμού και παθιασμένης «αγανάκτησης» (και οι οποίοι για κάποιο λόγο θεωρούμε ότι είναι όντως πλειοψηφία), παλεύουν καιρό τώρα να οργανωθούν και να συγκροτηθούν ενδεχομένως σε έναν ενιαίο ή συνασπισμένο πολιτικό χώρο. Πρόσφατο παράδειγμα το «Προοδευτικό Φόρουμ» μέσω του οποίου ακούστηκε μία πλειοψηφία απόψεων από το συγκεκριμένο πολιτικό φάσμα και που στην ουσία επανέλαβε για πολλοστή φορά αυτά που όλοι γνωρίζουμε.
Για το τι τελικά προσφέρουν όλες αυτές οι προσπάθειες διαλόγου, παρουσίασης στοιχείων και γενικώς κάποιου ανάλογου TED talk ανάμεσα στους κύκλους του προοδευτικού χώρου στην Ελλάδα, δεν μπορώ να μιλήσω με σιγουριά. Σίγουρα «ζυμώνουν» κάτι. Σίγουρα αποτελούν πόλο έλξης, έστω και για μία πενιχρή μειοψηφία πολιτών που αυτοβούλως, έστω και πρόσκαιρα, εκφράζουν κάποιο ενδιαφέρον προσβλέποντας σε κάτι ανατρεπτικό. Αυτές οι σιγουριές όμως, δεν γνωρίζω τι ακριβώς κάνουν στην πράξη και στη ζύμωση της ευρύτερης κοινωνίας. Διότι, σίγουρα, είναι θεμιτό και προοδευτικό να παρουσιάζεις συνεχώς εναλλακτικές, πιο «καθαρές», δημοκρατικές και – ας πούμε – ευρωπαϊκές λύσεις, αλλά εφόσον αυτές οι εναλλακτικές δεν είναι πλήρως κατανοητές στην αντίληψη ενός σημαντικού μεριδίου της κοινωνίας, είναι φύσει αδύνατο να γίνουν και εμπράκτως αποδεκτές.
Αυτό, φαίνεται πως είναι αντιληπτό από αρκετούς. Έτσι, πάνω στην προσπάθειά τους να προσεγγίσουν ένα μεγαλύτερο κοινωνικό μερίδιο, ενδεχομένως να αναπαράγουν κλισέ τα οποία αυτοαναιρούνται. Για παράδειγμα, αυτή η εμμονή στην ταμπελοποίηση, είτε του ενιαίου προοδευτικού χώρου, είτε των ιδεών που εκπροσωπεί, μοιάζει σαν μία πολιτική, αυτιστική αγκύλωση, από την οποία φαίνεται πως είναι σχεδόν αδύνατο να ξεφύγει κανείς. Πρέπει να είναι φιλελεύθερος ο χώρος; Σοσιαλδημοκρατικός; Κεντροαριστερός; Οικολογικός; Πρέπει δηλαδή οπωσδήποτε, να προσδώσουμε στην ιδιαίτερη νεοελληνική πρόκληση εν έτει 2014, ένα ιδεολογικό πλαίσιο που επί της ουσίας έχουμε αποδείξει ότι ως κοινωνία δεν κατανοούμε;
Ποιο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας κατανοεί ακριβώς την έννοια του φιλελευθερισμού, της σοσιαλδημοκρατίας, της αριστεράς και της δεξιάς, όταν στην πράξη μαρτυρούμε μία καθημερινή διάχυτη σύγχυση, όχι μόνο σε επίπεδο κοινωνίας, αλλά και στο υψηλόβαθμο πολιτικό προσωπικό. Όταν μιλώντας για την Δεξιά και την Αριστερά, επί της ουσίας αναφερόμαστε σε ξεπερασμένες βεντέτες που άφησε ο Εμφύλιος πριν σχεδόν 70 χρόνια.
Από πού και ως που θα πρέπει να απαιτούμε από την κοινωνία να κατανοεί αυτές τις έννοιες; Θα τους αναγκάσουμε όλους να σπουδάσουν πολιτικές επιστήμες και Ιστορία ή θα διαιωνίσουμε την παθογένεια του αυτοχαρακτηρισμού; Εν τέλει, αν αυτός ο νεοσύστατος χώρος αξιώνει ένα σταθερό μερίδιο, - μία κρίσιμη μάζα – στην ευρύτερη κοινωνική αντίληψη, θα το κάνει χρησιμοποιώντας τα ίδια όπλα που υποτίθεται πως κατακρίνει;
Όταν θέλεις να ξεκόψεις την κοινωνία από κλισέ της μεταπολίτευσης, καθώς και αυτά που αποτελούν στοιχεία του μίζερου και αραχνιασμένου, ξύλινου, πολιτικού λόγου που χρησιμοποιεί το υπάρχον (καταρρέον, θέλω να πιστεύω) πολιτικό σύστημα, θα πρέπει να έρθεις με φρέσκια φρασεολογία, με προτάσεις και παγκοσμίως αποδεδειγμένα πετυχημένα μοντέλα. Εάν νιώθεις μία ανασφάλεια εκτός ταμπελοποιημένου ιδεολογικού πλαισίου, τότε αυτή η ανασφάλεια μεταφέρεται προς τα έξω και μάλιστα εισπράττεται ως έχει από την υπόλοιπη κοινωνία.
Προοδευτικός θα είναι ο χώρος που θα καταφέρει να ξεκολλήσει τον φοιτητή από την κομματική του παράταξη και που θα εμπνεύσει την ενεργητική δημιουργικότητα έναντι του παθητικού βολέματος. Αυτός που θα εξηγήσει έμπρακτα τις αμοιβαίες σχέσεις κοινωνικής ευημερίας, οικονομικής ανάπτυξης και έννομης δημοκρατίας. Μακριά από τους θεωρητικούς περασμένων αιώνων. Αυτός που με τον ήπιο τόνο του, θα έχει ευρύτερη αποδοχή από τις κραυγές του λαϊκισμού. Αυτή είναι η πρόκληση και δεν έχει καμία σημασία αν ονομάζεται φιλελεύθερη, σοσιαλδημοκρατική ή κεντροαριστερή. Είναι μία πρόκληση που απευθύνεται σε πολύ πιο βαθιά και έμφυτα χαρακτηριστικά της αμιγώς συντηρητικής κοινωνίας μας.
