Κοινωνία
Το Maleus Maleficarum, το ‘Σφυρί των Μαγισσών’ είναι ένα από τα πιο κακόψυχα, μισογυνικά, ανόητα, παρανοϊκά και καταστροφικά βιβλία που έχει δει η ανθρωπότητα.
Τo πανηγύρι είχε τελειώσει γι απόψε. Τά φώτα πάνω άπ' τούς πάγκους μέ τις ψάθινες στέγες είχαν σβήσει καί τά ξύλινα άλογα έστεκαν ασάλευτα μές στό σκοτάδι περιμένοντας τή μουσική και τόν βόμβο τών μηχανών γιά νά ξαναρχίσουν τόν καλπασμό τους.
Στην Ανδορρα ζοῦσε κάποιος νέος ποὺ ὅλοι τὸν περνοῦσαν γιὰ ῾Εβραῖο. ᾽αξίζει ν' ἀϕηγηθοῦμε τὴν ἱστορία τῆς πιθανολογούμενης καταγωγῆς του καθὼς κι ἐκείνη τῆς καθημερινῆς του συμβίωσης μὲ τοὺς ᾽ανδορριανοὺς ποὺ ἔβλεπαν σ ᾽ αὐτὸν ἕναν ῾Εβραῖο πρόκειται γιὰ μιὰ παραδεδομένη εἰκόνα τοῦ ῾Εβραίου, εἰκόνα ποὺ τὴν ἔβρισκε παντοῦ μπροστά του.
Ο θεός της Εστίας, ο Zàojūn ή Zàoshén είναι το κυριότερο από τα ταοϊστικά πνεύματα που είναι επιφορτισμένα με την επίβλεψη και την προστασία της οικογένειας και του σπιτιού.
Εσείς σκέφτεστε περισσότερο σαν τους αρχαίους Έλληνες ή σαν τους Πέρσες;
Ο Γκρίζος Ρινόκερος, ο Μαύρος Κύκνος, ο Ξέρξης, οι αρχαίοι Έλληνες κι ο Γνωστός Άγνωστος
O Svante Arrhenius ήταν ένας φύσει αισιόδοξος άνθρωπος. Πίστευε ότι η επιστήμη έπρεπε – και μπορούσε – να είναι προσιτή σε όλους. Έχοντας σπουδάσει Μαθηματικά, Χημεία και Φυσική, το 1891 άρχισε να διδάσκει στο Högskola – ένα πειραματικό πανεπιστήμιο στη Στοκχόλμη. Την ίδια χρονιά ίδρυσε το Σύλλογο Φυσικής Στοκχόλμης, ο οποίος συνεδρίαζε κάθε δεύτερο Σάββατο βράδυ. Με αντίτιμο μια σουηδική κορόνα μπορούσε να συμμετάσχει στις συνεδριάσεις ο καθένας.
Μια φορά κι έναν πολύ παλιό καιρό, ο Παν προκάλεσε τον Απόλλωνα να διαγωνιστούν, τίνος μουσική είναι πιο ωραία: αυτουνού με τον αυλό ή του Απόλλωνα με τη λύρα. Σίγουρος για το αποτέλεσμα, πφφφφ σιγά τώρα το μουσικό…, ο Απόλλωνας δέχτηκε και, όπως αναμενόταν, οι κριτές ψήφισαν υπέρ του. Δηλαδή..., όχι όλοι.
Κορίτσια όμορφα και γλυκά. Με τα λουλουδάτα τους φορεματάκια, με ροζ κραγιόν και με τακουνάκια. Τόσο γλυκά, σαν ζάχαρη. Τόσο εύθραυστα. Αυτή είναι η άποψη της ελληνικής (και όχι μόνο) κοινωνίας μας σχεδόν πάντα όταν βλέπει μια γυναίκα. Πόσο μάλλον όταν αυτή η γυναίκα αναδεικνύει την θηλυκότητα όπως αυτή ορίζεται από τα στερεότυπα και από τα social media.
Στην εκπνοή του χρόνου, μετρώντας ώρες μέχρι η εναλλαγή να γίνει πραγματικότητα σκέφτεσαι, στριφογυρίζουν σκέψεις στο μυαλό σου, φέρνεις εικόνες της χρονιάς που εκπνέει. Βασανίζεσαι με τύψεις, κάνεις απολογισμούς, αναπολείς στιγμές, θέτεις νέους στόχους, δίνεις υποσχέσεις σε σένα και τους γύρω σου. Μια νέα ζωή, ένας νέος κύκλος. Θα διορθώσεις τα λάθη σου. Θα κάνεις επιτέλους εκείνα τα βήματα που θες καιρό, θα αλλάξεις.
Η ελευθερία είναι μεγάλη υπόθεση. Μαζί με την αγάπη αποτελούν δύο ιδέες που μια ζωή προσπαθούμε να τις ορίσουμε, να τις υποτάξουμε, να τις βιώσουμε. Υπάρχει καλύτερο ιδανικό από το να είσαι ελεύθερος και να αγαπάς κατα βούληση άλλωστε ; Νομίζω ότι όλες οι λέξεις του κόσμου δεν φτάνουν για να την αναλύσουν. Πως μπορεί άλλωστε κάποιος τόσο αναρχικές έννοιες να τις υποβάλλει στο μαρτύριο των λέξεων ;
Επειδή χρόνια τώρα κρατάει αυτή η κολόνια, να λέμε το φυτό με τα αγκαθωτά φύλλα και τους κόκκινους καρπούς γκι:
Ήταν Δεκέμβρης του 2008. Θυμάμαι ότι ήμουν μαθήτρια γυμνασίου. Και ξέρετε πως είναι οι έφηβοι. Τα έχουν όλα μέσα τους στην υπερβολή. Αγαπάνε με όλο τους το είναι και μισούν με ακόμα περισσότερο. Αυθόρμητοι. Έχουν μια επανάσταση μέσα τους πάντα έτοιμη.
