Κοινωνία
Ο κουστουμαρισμένος και καλοφτιαγμένος αντιδήμαρχος τυχαίνει να είναι και μηχανικός. Με ένα σοβαρό και αποφασιστικό βλέμμα στέκεται μπροστά στο εργοτάξιο και εξηγεί με περίσσιο επαγγελματισμό: «Εδώ και πολλά χρόνια η δημοτική αρχή και ειδικά εγώ προσωπικά, παλέψαμε για αυτό το έργο. Μάλιστα, έχοντας μία πολυετή εμπειρία ως μηχανικός, εργάστηκα σκληρά για να διασφαλίσω τις καλύτερες τεχνικές προδιαγραφές του έργου». Η δήλωση συνεχίζει με μία σοβαροφάνεια που αποτρέπει και το παραμικρό μειδίαμα. Μιλάει σοβαρά, και ευθέως. Δεν αστειεύεται. Για να φτιαχτεί αυτό το μεταλλικό γεφύρι μήκους 50 μέτρων επιστρατεύτηκε η γνώση και η εμπειρία κορυφαίας έρευνας και τεχνικής σκέψης που μόνο αυτός κατέχει.
Δηλαδή ρε παιδιά, καμιά φορά, απορώ. Σε ποιον κόσμο ζείτε; Δεν καταλαβαίνετε; Δεν βλέπετε; Δεν νιώθετε; Προφανώς όχι. Άμα νιώθατε, δεν θα είχατε κάνει τρόπο ζωής την επίθεση σε πολιτικούς. Τον Σαμαρά, για παράδειγμα. Γιατί τον βρίζετε, τον άνθρωπο; Είστε άδικοι. Ελάτε πρώτα στη θέση του κι ύστερα πιάστε τον στο στόμα σας. Να δούμε, ρε, τι θα έχετε να πείτε, άμα ζήσετε, έστω για λίγο, αυτή τη σκληρή πραγματικότητα (για να χρησιμοποιήσω και καμιά πρωτότυπη έκφραση), αυτό το δράμα που ζει ο άνθρωπος στην καθημερινότητά του.
Παρακολουθούσα, από το Διαδίκτυο, τις εκδηλώσεις στη Γερμανία, με αφορμή τη συμπλήρωση 75 ετών από τη Νύχτα των Κρυστάλλων. Ήταν η 9η προς 10η Νοεμβρίου του 1938, που εξαπολύθηκε το αγριότερο μέχρι τότε, πογκρόμ σε βάρος των Εβραίων της Γερμανίας. 7.000 καταστήματα, που ανήκαν σε Γερμανούς Εβραίους, λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν ολοσχερώς και την ίδια τύχη είχαν σχεδόν όλες οι συναγωγές της Γερμανίας. Ο αριθμός των νεκρών Γερμανών Εβραίων από το πογκρόμ αυτό υπολογίζεται από 40 έως 200 πρόσωπα. 30.000 άρρενες Γερμανοί Εβραίοι συνελήφθησαν και εστάλησαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Ζάξενχαουζεν, όπου υπέστησαν μυριάδες ταπεινώσεις, μέχρι να αφεθούν ελεύθεροι και υπό την προϋπόθεση ότι θα εγκατέλειπαν τη Γερμανία. Τουλάχιστον 2.000 εξ αυτών άφησαν την τελευταία τους πνοή στο στρατόπεδο αυτό. Ανάλογες θηριωδίες έλαβαν χώρα και στην Αυστρία.
Ευτυχώς! Ευτυχώς Παναϊα μ' που μείναν οι εικόνες του Χριστούλη στα δικαστήρια!
Τρία χρόνια μετά την αίτηση για την απόσυρση των θρησκευτικών συμβόλων από τις δικαστικές αίθουσες ενός "ανεξίθρησκου" κράτους και το ΣτΕ απεφάνθη ότι η αίτηση ήταν απαράδεκτη. Γιατί τίποτα δεν φανερώνει τη δημοκρατική και ανεξίθρησκη θέση του κράτους όσο η εικόνα ενός μυθολογικού υπερήρωα μίας και μόνο θρησκείας στις δικαστικές αίθουσες και γενικότερα στις δημόσιες υπηρεσίες και τα σχολεία.
Διάβασα σήμερα ότι το ΣτΕ εξέδωσε απόφαση, σύμφωνα με την οποία «απέρριψε, ως απαράδεκτη, αίτηση τριών πολιτών, μεταξύ αυτών και μιας δικηγόρου (κατά δήλωση της ιδίας), με την οποία ζητούσαν να αφαιρεθούν όλες οι θρησκευτικές εικόνες και τα σύμβολα από τους τοίχους των δικαστικών αιθουσών και να ακυρωθεί η από 12 Ιανουαρίου 2010 απόφαση της επιτροπής διοίκησης και διαχείρισης των Διοικητικών Δικαστηρίων Θεσσαλονίκης, που προβλέπει ύπαρξη εικόνων στις δικαστικές αίθουσες.» (kathimerini.gr)
Εκεί γύρω στα δεκαοχτώ έκανα ό,τι κάνει κάθε δεκαοχτάχρονος που σέβεται τον εαυτό του. Αμφισβήτησα την οικογένειά μου, το σύστημα και τη χώρα. Έστρωσα κώλο, διάβασα και έφυγα έξω για να σπουδάσω αυτό που με συνάρπαζε. Από το τρίτο έτος έπιασα δουλειά, και στο τέταρτο κόπηκε δια παντός η χρηματοδότηση από γονείς. Η αυτονομία συνεχίστηκε και στο μεταπτυχιακό όπου προσπάθησα και πέτυχα υποτροφία από το ίδιο το πανεπιστήμιο. Η αμφισβήτηση πέτυχε, η ανεξαρτησία εμπεδώθηκε και κάθε βήμα μου γινόταν μόνο υπό το βάρος της δικής μου ευθύνης. Ακόμα και όντας φαντάρος, αποφάσισα να μη μείνω λεπτό παραπάνω κάτω από την ίδια στέγη των γονιών μου και προτίμησα να νοικιάσω μία γκαρσονιέρα ίσα ίσα για να κοιμάμαι όταν είχα έξοδο. Χωρίς να έχουμε κακές σχέσεις ή κάτι τέτοιο. Έπρεπε απλά να το κάνω.
Η ενδυματολόγος μας στο καμπαρέ όταν υψώναμε φωνές διαμαρτυρίας για τους πολύ σφιχτούς κορσέδες που απαιτητικά ζητούσαν να μειώσουν τους πόντους της μέσης μας με βασανιστικό τρόπο, μας φώναζε δυνατά : η φαντασίωση εδω μέσα είναι το παν! Στην ηλικία των είκοσι δεν μπορούσα να αντιληφθώ καθαρά τη σημειολογία των ρούχων και εσωρούχων ειδικά μέσα στο καμπαρέ και τις φαντασιώσεις που αυτά δημιουργούσαν κυρίως στον αντρικό πληθυσμό!
Είναι ύποπτη η επέμβαση των ΜΑΤ στις 4 τα ξημερώματα στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ; Όχι. Είναι ξεκάθαρη. Εξέπληξε τους λιγοστούς παρευρισκόμενους, δημιουργώντας προσωρινά μικρή φασαρία και εν τέλει έγινε για τον γνωστό λόγο που αστυνομικές επεμβάσεις τέτοιου είδους γίνονται αυτές τις ώρες. Από 'κει και πέρα όμως, η Κυβέρνηση ερμηνεύει αυτό το «ξεκάθαρο» όπως τη βολεύει, και οι πρώην εργαζόμενοι της ΕΡΤ όπως βολεύει αυτούς.
Θυμάμαι στη σχολή σε μια από τις πρώτες παραδόσεις (οι πρώτες ήταν άλλωστε και οι μόνες που παρακολούθησα) έναν καθηγητή να μας λέει ότι το ελληνικό δίκαιο ακολουθεί εν πολλοίς το γαλλικό και το γερμανικό (και όχι το αγγλοσαξωνικό που ισχύει σε Ηνωμένο Βασίλειο και ΗΠΑ). Αυτήν την πραγματικότητα την έχω κατά καιρούς και επαινέσει και καταραστεί. Υπάρχουν πράγματα που ζηλεύω στο common law και πράγματα που θεωρώ μπαρούφες. Υπάρχουν στοιχεία και θεσμοί στο πολιτικό και δικαιοδοτικό σύστημα των ΗΠΑ που φαίνονται υπέροχα. Υπάρχουν άλλα που φαίνονται αδιανόητα.
Απέμεναν δέκα λεπτά, για να εμφανιστεί.
Ψηλάφησε τον κόμπο της πανάκριβης ιταλικής και νεανικής γραβάτας του. Ίσιωσε τη χωρίστρα του. Άγγιξε μηχανικά το πέτο και το μαντίλι του σακακιού του. 10 χρόνια είχε αποχωριστεί το εν χρω κούρεμα και ακόμα ένιωθε κάπως παράξενα, που κάτι γαργαλούσε την παλάμη του, κάθε φορά που την ύψωνε πάνω από το κεφάλι του. Θυμήθηκε τη νιότη του, όταν σήκωνε το χέρι είτε για να χαιρετίσει με τον τρόπο, που τον είχαν μάθει στο κόμμα του, είτε για να δώσει το σύνθημα στους συντρόφους του να μπουκάρουν σε στέκια μεταναστών ή για να μιλήσει σε παλαιότερες συγκεντρώσεις του κόμματος.
Οι τέχνες μίας κοινωνίας, προφανώς λένε πολλά για το ποιόν, τις ανησυχίες και τις αναζητήσεις αυτής. Και αν νομίζετε ότι στην Ελλάδα του τελευταίου αιώνα, οι κύριοι εκφραστές της ελληνικής τέχνης είναι ο Θοδωράκης, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Αγγελόπουλος και ο Καζαντζάκης, πλανάστε οικτρά! Το ένα και μοναδικό αναλλοίωτο στοιχείο που δεσπόζει στην πρώτη θέση των σύγχρονων ελληνικών τεχνών, είναι το μπουζούκι. Αυτό το σύμβολο πόνου, κλάψας, ντερτιού, μαστούρας, καψούρας, ανδρισμού και Αλίκης Βουγιουκλάκη.
