6 Δεκεμβρίου 2008 λίγο μετά τις 11 το βράδυ... Eίμαι για μια διήμερη δουλειά στην Ρώμη και ετοιμαζόμουν να επιστρέψω την επομένη στην Κρήτη που σπούδαζα όταν διαβάζοντας στο laptop μου ειδήσεις για τις ταραχές στην Αθήνα, το μάτι μου καρφώνεται στην ανεπιβεβαίωτη ακόμα πληροφορία ότι ενα 15χρονο παιδί έπεσε νεκρό από σφαίρα αστυνομικού.
Μα το Θεό εκείνη την στιγμή το νιωσα… Δυστυχώς είχα δει πάρα πολλά τέτοια περιστατικά από κοντά στην Παλαιστίνη, στο Σουδάν, στην Σομαλία και αλλού.
Αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς όταν ένα παιδί πεθαίνει μέσα στο σπίτι σου το νιώθεις αλλιώς. Εκείνη την στιγμή κατάλαβα ότι κάτι σημαντικό έγινε... Το είχα ξανανιώσει στο παρελθόν αυτό το συναίσθημα το ξανάνιωσα και στο μέλλον. Αλλά στην χώρα μου μόνο 2 φορές ένιωσα αυτό το συναίσθημα. Πρώτη φορά όταν 10 χρονών παιδί άκουγα στο πατρικό μου με την οικογένεια μου τις εξελίξεις στα Ίμια και όλοι φοβόμασταν για το χειρότερο. Και δεύτερη φορά τότε... δεν είχα μπορέσει να το επεξεργαστώ πλήρως. Οι χρόνιες αϋπνίες μου με έκαναν να το σκεφτώ αρκετές φορές αυτό που συνέβη εκείνο το βράδυ. Στις 9 το πρωί πετούσα για Αθήνα και ο Μορφέας με αγνοούσε επιδεικτικά.. Που να ροχάλιζα κιόλας.
Μεσημέρι 7ης Δεκεμβρίου είμαι στο σπίτι μιας φίλης μου κοντά στην Πανεπιστημιούπολη στην Αθήνα… ετοιμάζεται για το βράδυ. Θα είναι μεγάλο και φωτεινό λέει καθώς βάζει μια μολότοφ στο eastpak σακίδιο της. Το λογότυπο της Eastpak περιτριγυρισμένο από λέξεις όπως ANTIFA, Revolucion, A.C.A.B., Viva la resistance… Η ειρωνεία ήταν τόσο τεράστια που δεν χωρούσε μέσα στο σακίδιο σκέφτηκα.
Η Αθήνα σκοτεινιάζει... Κάτι γνωστοί Ιταλοί ακτιβιστές με παίρνουν τηλέφωνο. Εκπλήσσομαι όταν μου λένε ότι είναι στο μετρό στο αεροδρόμιο και ετοιμάζονται να κατεβούν στο κέντρο μαζί με καμιά 15αριά Γερμανούς άρτι αφιχθέντες όλοι για την εξέγερση… Το Black Block ήταν στην Αθήνα. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι δεν θα γίνουν απλά ταραχές... είναι εξέγερση… είναι κάτι το καινούργιο... Σχολιαρόπαιδα περνούν από μπροστά μου. Κάτι σαραντάρηδες επίσης. Σπάνιο μωσαϊκό…
Έχει βραδιάσει για τα καλά... Τρέχω μόνος σε κάτι στενά... Δεν έχω ιδέα που ακριβώς είμαι... Από μια γωνιά βλέπω να πετάγονται ο Massimo με τον Filippo, δύο απ’τους Ιταλούς του Block,τρέχοντας προς τα μένα φωνάζοντας μου “From the other way... from the other way” ξαφνικά πίσω τους εμφανίζεται μια ντουζίνα αστυνομικών να τους κυνηγάνε... Αρχίζω να τρέχω μαζί τους... Ξαφνικά γύρω μας μέσα από 4 κτίρια εμφανίζονται όλοι οι Ιταλοί και οι Γερμανοί... όλο το Black Block... Οι αστυνομικοί στην μέση του “Ρώσικου τετραγώνου” (έτσι λέγεται αυτός ο σχηματισμός που έχει ευρεία χρήση σε καταστάσεις πολέμου μέσα σε αστικό περιβάλλον... Στην μέση ενός τετραγώνου που η κάθε γωνία της εκτοξεύει μολότοφ στον κέντρο του) Ενέδρα... Ασπίδες λαμπαδιάζουν... Μπαλόνια με οινόπνευμα εκτοξεύονται και διασπείρουν κι άλλο την φωτιά. Είναι και επίσημα ανταρτοπόλεμος σκέφτηκα... Τρέξαμε όλοι μαζί μακριά από το στενό... Οι αστυνομικοί πίσω μας πάλευαν με τις φλόγες και μεις μετά από τρέξιμο 3-4 τετραγώνων βρεθήκαμε στην κάτω πλατεία στο Σύνταγμα.
Μια παρέα 40άρηδων έβγαινε μέσα από μια καμμένη τράπεζα παραδίπλα. Δύο επίδοξοι Grinch περνάνε από δίπλα μου λέγοντας “Να κάψουμε το κωλόδεντρο”... Μου φάνηκε αστείο εκείνη τη στιγμή... Αλλά το επόμενο βράδυ όταν το άκουσα ενώ ήμουν στην Κρήτη σκέφτηκα αν το έκαναν αυτοί οι δύο…
Σταμάτησα… Έκανα μια επιτόπια γύρα 360 μοιρών κοιτάζοντας τριγύρω... Η ανάσα μου βαριά απ’το τρέξιμο… Αυτό είναι history in the making σκέφτηκα... Δεν ήταν η πρώτη φορά που το έβλεπα αλλά τώρα ήμουν σπίτι μου. Έπαιζα εντός έδρας... Τις άλλες φορές σε άλλες χώρες καταλάβαινα τι γίνονταν... Καταλάβαινα γιατί αντιδρούσε ο κόσμος... Τώρα δεν καταλάβαινα... Ένιωθα.
Ένιωσα για πρώτη και τελευταία φορά στην Ελλάδα ότι κάτι θα αλλάξει εκείνες τις μέρες… Έβλεπα στην Αθήνα και στην Κρήτη τις επόμενες μέρες την νεολαία να ξεσπάει... Να ξεσπάει βλέποντας στον Αλέξη τον εαυτό τους... Την σφαίρα να πετυχαίνει το μέλλον τους… Να ξεσπάει για όλα όσα ζούσε στην καθημερινότητα της… Έβλεπα μεγάλους ανθρώπους να μην τους καταδικάζουν για πρώτη φορά για όλα όσα κάνανε… Ήταν όμορφο όλο αυτό όσο και αν προσπαθούσαν κάποιοι να περάσουν μια άλλη εικόνα επικεντρώνοντας την προσοχή σε σπασμένα τζάμια την στιγμή που δίπλα υπήρχαν θρυμματισμένα όνειρα…
Η αρρώστια όμως ξαναχτύπησε… Η μεγαλύτερη αρρώστια του Έλληνα... Η λησμονιά... Ξέχασε τον Αλέξη… Ξέχασε το καμένο δέντρο στο Σύνταγμα... Ξέχασε... Και με την λησμονιά του αυτή παραχώρησε στον καθένα που κουβαλάει ένα όπλο το δικαίωμα να μπορεί να σκοτώσει το παιδί του. Να σκοτώσει το μέλλον…
Τραγική ειρωνεία… Σαν σήμερα τέτοια μέρα πριν από 21 χρόνια πέθανε αυτός που τραγούδησε “Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα”.
Ο δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά τραγούδησε τα λόγια που έγραψε ο μεγάλος Λευτέρης Παπαδόπουλος... Σε μουσική αυτουνού που πριν πολλά χρόνια είχε γράψει τον ύμνο του Ζορμπά και τον έστειλε στα πέρατα της γης ουρλιάζοντας Ελλάδα.
Κανείς δεν άκουσε αυτά τα μεγάλα λόγια τελικά... Κανένας δεν προστάτεψε τον Αλέξη… Αν τον προστατεύατε σήμερα θα ήταν πρωτοετής φοιτητής… Θα σπούδαζε ελπίζοντας κάποια μέρα να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα... Όπως κάθε παιδί... Όπως τα δικά σας παιδιά… Αλλά εσείς τον αφήσατε απροστάτευτο…
Μαζί με αυτόν αφήσατε απροστάτευτα και τα δικά σας παιδιά… Τις ζωές τους... Το μέλλον τους...
Facebook: Tito Chris Stoidis
