Κοινωνία

Πέθανε ο τάδε, τραυματίστηκε σοβαρά ο δείνα. Συχνοί τίτλοι που κατακτούν ολόκληρο το χρόνο μιας τηλεοπτικής εκπομπής και διευκολύνουν ευεργετικά τη θεματολογία των εκπομπών.

Μια συμφωνική ορχήστρα.

Παίζουν μιαν εισαγωγή του Βάγκνερ.

 Με τόσα ψέματα που ντύθηκαν οι λέξεις, πώς να σου πω το σ’ αγαπώ για να πιστέψεις;

Το βλέμμα μου είναι καθαρό σαν ηλιοτρόπιο.

Συνηθίζω να περπατάω στους δρόμους

κοιτάζοντας μια δεξιά και μια αριστερά,

και πότε πότε πίσω μου…

Η κειμένη νομοθεσία δίδει το δικαίωμα σε ένα αλλοδαπό μαθητή να σηκώσει την ελληνική σημαία στις μαθητικές παρελάσεις. Η ίδια νομοθεσία προβλέπει τη διενέργεια κληρώσεως στο Δημοτικό για την επιλογή σημαιοφόρου και παραστάτη. Συνεπώς, αν κάποιος αλλοδαπός από τρίτη – εκτός Ε.Ε., δηλαδή – χώρα κληρωθεί ως σημαιοφόρος ή παραστάτης, η κλήρωση αυτή είναι νόμιμη.

Να οργανώσουμε μια φορά ένα μεγάλο τραπέζι, γιορτινό,

με άσπρα πλαστικά πιάτα και ποτηράκια,

με λεκιασμένα τραπεζομάντηλα

και βάζα γεμάτα ψεύτικα λουλούδια πολύχρωμα.

Ήμουν συνηθισμένος από το πρώτο έτος να απαντάω στην τυπική και κοινότυπη ερώτηση ‘’πώς σου φαίνεται η σχολή;’’. Παρά την υποψία ότι αυτά που θα πω δεν ενδιέφεραν πραγματικά τον ερωτώντα ( προφανώς δεν αναφέρομαι στο στενό μου κύκλο), απαντούσα με όρεξη και αυτός κουνούσε συγκαταβατικά το κεφάλι με έναν υφέρποντα θαυμασμό. Όχι γι’ αυτά που έλεγα, αλλά επειδή τα έλεγα με την ιδιότητα του φοιτητή Νομικής, η σχολή και μόνο του αρκούσε. Ας έλεγα και αρλούμπες.

3 σπουδαστές της Σχολής Ευελπίδων δέχθηκαν επίθεση από πολλαπλάσιους αγνώστους και, αντί να κάτσουν να πολεμήσουν, το έβαλαν στα πόδια. Το ελληνόφωνο διαδίκτυο πήρε φωτιά. Έπρεπε να τιμήσουν τις Ένοπλες Δυνάμεις. Πώς θα πολεμήσουν αύριο τους Τούρκους; Είχαν δικαίωμα στην αυτοάμυνα. Αν είχαν ρίξει ξύλο στους «αναρχοάπλυτους», θα είχε καεί η Αθήνα. Φταίει ο Τόσκας και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Φταίει η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς. Φταίει το κακό το ριζικό μας.

Ο Δάσκαλός μας

Από το μνημόσυνο αυτό τού Τραυλαντώνη*, πού είναι η ανάμνηση των αρετών του, μα είναι και θρήνος, δε θάταν δίκαιο να λείψη η φωνή των μαθητών του.

Ποτέ άλλοτε ένα πολίτευμα δεν πολεμήθηκε, δεν αγαπήθηκε, δεν νοθεύτηκε, δεν δυσαρέστησε και δεν κατακρεουργήθηκε σε τέτοιο μεγάλο βαθμό, με τόση «αξιοθαύμαστη» ένταση και με τέτοια διαρκή και αδιάκοπη συχνότητα όσο η Δημοκρατία. Πριν από μερικούς αιώνες γεννήθηκε και αναβλήθηκε με ζοφερή και ρηξικέλευθη διάθεση μία σπουδαία αξία από τον βράχο της Ακρόπολης, η οποία έμελε να ανοίξει τα φτερά της και να θέσει πλώρη για να μεταλαμπαδεύσει αυτό το πολίτευμα στα κράτη του Δυτικού κόσμου. Σε πολλούς το πρωτόγνωρο αυτό για τα δεδομένα της εποχής πολίτευμα φάνηκε ως ασυγκρίτως γοητευτικό καθώς θα αποτελούσε την απαρχή για έναν κόσμο που θα «κουβαλούσε» σπουδαίες αλλαγές στην ανθρωπότητα, καθώς και ότι μόνο τούτη η αξία, διότι περί αξίας και ιδανικού πρόκειται, θα μπορούσε να διαξιφιστεί με τον σκοταδισμό και την ματαιότητα του αναχρονισμού.

Όσο περισσότερο ασκείται βία στα παιδιά, τόσο πιθανότερο είναι να αψηφούν τους γονείς τους, να αναπτύξουν αντικοινωνική συμπεριφορά, επιθετικότητα, προβλήματα ψυχικής υγείας και γνωστικές δυσκολίες. Όλα αυτά προκύπτουν από μετα- ανάλυση έρευνας που διήρκεσε 50 χρόνια από ειδικούς στο θέμα της βιαιοπραγίας από τα πανεπιστήμια του Τέξας στο Όστιν και του Μίσιγκαν.

Ποιο είναι το ελιξίριο που σε βοηθά να συνειδητοποιήσεις το πόσο όμορφη είναι η διαδρομή της ζωής ή μάλλον που υπολανθάνει το απόσταγμα, η πεμπτουσία και η Λυδία λίθος αυτής;