Κοινωνία

Κάποιος πρέπει να γράψει
για τις νοικοκυρές,

Πιστεύουμε στα περισσότερα απ’ όσα πιστεύουμε σε σχέση με τον κόσμο, επειδή μας τα έχουν πει κάποιοι άλλοι. Η αποδοχή της αυθεντίας των ειδικών, και της μαρτυρίας συνηθισμένων ανθρώπων είναι, το υλικό από το οποίο παράγονται κοσμοαντιλήψεις. Μάλιστα, όσο περισσότερο μορφωμένοι γινόμαστε, τόσο περισσότερο τα πιστεύω μας έρχονται από δεύτερο χέρι.

Ο Χώκινγκ συμπυκνώνει σε τρία τα έσχατα ερωτήματα του ανθρώπου:

Δεν ήτον δρόμος πλέον περαστικός εις όλον το χωρίον. Αδύνατον να μην επερνούσε κανείς απ' εκεί όστις θα ανέβαινεν εις την επάνω ενορίαν ή όστις θα κατέβαινεν εις την κάτω. Λιθόστρωτον ανηφορικόν, από κάτω απ' της Σταματρίζαινας το σπίτι έως επάνω εις τον ναόν της Παναγίας της Σαλονικιάς.

Ουρά. Πρόσωπα εκνευρισμένα, κορμιά σκυφτά, βαριεστημένα. Περιμένοντας να διευθετήσουν τις υποχρεώσεις τους, τις οφειλές, τις εκκρεμότητες σε έναν κόσμο πλασμένο για ενήλικες. Ανοίγω την πόρτα. Βλέπω την ουρά και διστάζω.

 Το προηγούμενο βράδυ είχα επιτέλους λάβει την απόφαση πως την επομένη θα πραγματοποιούσα την αγορά των χριστουγεννιάτικων δώρων για τα πολύ κοντινά μου πρόσωπα. Οι ημέρες πλησίαζαν και η χαρά μου μεγάλωνε που το πνεύμα των Χριστουγέννων άγγιζε με το τρυφερό του χέρι τις ψυχές των ανθρώπων, μαζί με αυτών και τη δική μου.

Aν άρχιζε ο Θεός μια μέρα να μετράει όσα έφτιαξε,
άστρα, πουλιά, σπόρους, βροχές, μητέρες, λόφους,
θα τέλειωνε ίσως κάποτε.

ΗΤΑΝΕ μεσημέρι. Ο γαιοκτήμονας Βόλντιρεφ, ένας ψηλός γεμάτος άντρας με κουρασμένο κεφάλι και γουρλωμένα μάτια, έβγαλε το πανωφόρι του, σκούπισε το μέτωπό του μ' ένα μεταξωτό μαντίλι και κάπως άτολμα μπήκε στην αίθουσα όπου ήταν τα γραφεία. Τρίζαν οι πένες...

Ανεβαίνει τη Λαγκαδά από το δεξί πεζοδρόμιο. Μισοκρυμμένη στο σκοτάδι περπατάει με το κεφάλι σκυφτό, αργά, ανασαίνοντας την υγρασία της νύχτας. Πού και πού το αγιάζι τινάζει σαν μικρό επιτόπιο ηλεκτροσόκ τον αφύλακτο σβέρκο της και τότε ισιώνει πλάτη και κεφάλι να τον καλύψει με το κοντό καρεδάκι.

Στον Αλέξανδρο,

Ο μήνας με βρίσκει περιφερόμενο στο κέντρο της πόλης με 3 προφυλακτικά στην τσέπη προσπαθώντας να συνθέσω την περιγραφή ενός συλλογικού Δεκέμβρη. Άλλοι σκεφτόμαστε αυτά που κάναμε, αυτά που δεν κάναμε και πόσο οικτρά διέψευσε ο πανδαμάτωρ τις υποσχέσεις που δίναμε τέτοια μέρα, ένα χρόνο πριν, γενικότερα  τη χρονιά που αφήνουμε σιγά-σιγά πίσω, άλλοι τι και ποιους χάσαμε. Πάντως είναι ένας μήνας που σε βάζει σε μια διαδικασία σκέψης, αυτοκριτικής και περισυλλογής. Είναι ο αέρας του, είναι οι άνθρωποι, είναι που κάθε χρόνο βλέπεις τον εαυτό σου σε διαφορετικά στάδια; Είναι ο Δεκέμβριος.

Η Μεγάλη Υπόσχεση της Χωρίς Όρια Προόδου - η υπόσχεση της κυριαρχίας πάνω στη φύση, της υλικής αφθονίας, της απέραντης ευτυχίας για όσο το δυνατό μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων και της ανεμπόδιστης προσωπικής ελευθερίας- συντηρούσε τις ελπίδες και την πίστη ολόκληρων γενεών από την αρχή της βιομηχανικής εποχής. Το σίγουρο είναι ότι ο πολιτισμός μας άρχισε από τη στιγμή που οι άνθρωποι απέκτησαν κάποιο έλεγχο πάνω στη φύση. 

Αποτροπιασμό και θλίψη προκάλεσε η εικόνα μίας αρκετά λεπτής και καλλίγραμμης γυναίκας η οποία εθεάθη σε παραλία λουόμενων και ιδιαιτέρως ευτραφών ατόμων έτοιμη να απολαύσει το μπάνιο της. Η είδηση μεταδόθηκε σε όλα τα Ελληνικά και διεθνή μέσα ενημέρωσης με δημοσιογράφους και τηλεθεατές να επιτίθενται εναντίον της με ιδιαιτέρως άσχημους χαρακτηρισμούς, παρακινώντας τη να φάει κανένα παστίτσιο και μουσακά για να "πάρει λίγο κρέας πάνω του το κορίτσι".

Η εμφάνιση αυτής της κοπέλας προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων και στους λουόμενους της παραλίας, ειδικά τις ευτραφείς κυρίες οι οποίες έβλεπαν μία τόσο λεπτή γυναίκα να έρχεται χωρίς καμία αιδώ τόσο αδύνατη στην παραλία!