Σαν σήμερα, 9 Σεπτεμβρίου 1828, γεννήθηκε o Λέων Τολστόι, ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς όλων των εποχών. Ο Ίρβιν Γιάλομ στο βιβλίο του "Στον κήπο του Επίκουρου" γράφει τα εξής:

Νοιώθουμε τον πόνο, αλλά όχι και την έλλειψη του πόνου· -νοιώθουμε την έγνοια, αλλά όχι και την έλλειψή της· το φόβο, Αλλά όχι και τη σιγουριά. Νοιώθουμε τον πόνο και την επιθυμία, όπως νοιώθουμε και την πείνα και τη δίψα. Μόλις όμως εισακουστούν, τελειώνουν όλα, σαν την μπουκιά, που μόλις την καταπιούμε, παύει να υπάρχει για την αίσθησή μας.

Σαν σήμερα, 24 Ιουλίου 1802, στο χωριό Βιγιέρ-Κοτρέ της Γαλλίας, γεννήθηκε ο σημαντικός συγγραφέας Αλέξανδρος Δουμάς (Alexandre Dumas) ο πρεσβύτερος. Όσοι έχετε διαβάσει τους "3 σωματοφύλακες" θα θυμάστε τον τέταρτο σωματοφύλακα που προστέθηκε στην παρέα η οποία έσωσε τη βασίλισσα, τον Ντ’ Αρτανιάν.

Δεν θα μπορέσει ο Δίας να μου λύσει

τα πέτρινα δίχτυα που με ζώνουν. Έχω ξεχάσει

τις μορφές των ανθρώπων που κάποτε ήμουν·

Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε ένας Κέκροπας. Τούτος δω ο Κέκροπας ήτανε βασιλιάς.

Είχε το λοιπόν μια πολιτεία, μικρή σα μανιτάρι, είχε και το παλάτι του, τους ανθρώπους του, έβαζε φόρους, έκοβε και κάνα αυτί άμα τσακώνανε τίποτα λωποδύτες, γενικά καλός άνθρωπος ήτανε.

Η συμπάθεια είναι ψυχικό φαινόμενο ανάλογο με το φυσικό φαινόμενο του συντονισμού του πομπού με τον δέκτη. Συμπάσχω όταν είμαι σε θέση να συντονιστώ με τα συναισθήματα του άλλου που πάσχει.

Οι αρχαίοι Έλληνες δεν εξατμίστηκαν, βέβαια. Άφησαν απογόνους όπως όλοι. Και ασφαλώς «ελληνικό αίμα» υπάρχει και στους σημερινούς κατοίκους της Ελλάδας, και στους σημερινούς κατοίκους ολόκληρης της ανατολικής Μεσογείου τουλάχιστον, για να μην πούμε ολόκληρης της Πρόσω Ασίας και της Βόρειας Αφρικής.

Ο χριστιανισμός βρήκε την ιδέα για τιμωρίες στην κόλαση σε όλη τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία: την είχαν επωάσει με ιδιαίτερη περιποιητικότητα αναρίθμητες μυστικές λατρείες, σαν να ήταν το πιο γόνιμο αβγό της δύναμής τους. Ο Επίκουρος είχε πιστέψει ότι δεν μπορούσε να κάνει μεγαλύτερο πράγμα για τους ομοίους του από το να ξεριζώσει τις ρίζες της πίστης αυτής·, ο θρίαμβός του, που ηχεί πιο ωραία από οπουδήποτε αλλού στο στόμα του πιο σκοτεινού (που έγινε όμως διαυγής) οπαδού της διδασκαλίας του, του Ρωμαίου Λουκρήτιου, ήρθε πολύ νωρίς -ο χριστιανισμός πήρε υπό την ιδιαίτερη προστασία του την ήδη μαραμένη πίστη στα υποχθόνια φόβητρα, πράττοντας έξυπνα!

Ποτέ δεν αγαπάμε κάποιον. Αγαπάμε απλώς την ιδέα πού σχηματίζουμε για κάποιον. Τελικά αυτό πού αγαπάμε είναι μια δική μας έννοια και ο εαυτός μας.
Μπ.Σ.

Ο φανατισμός είναι για τη δεισιδαιμονία ότι είναι η έξαψη για τον πυρετό, ότι είναι η οργή για το θυμό. Όποιος έχει εκστάσεις, οράματα, όποιος παίρνει τα όνειρά του για πραγματικότητα και τις φαντασιώσεις του για προφητείες, έχει απλώς καταληφθεί από έξαρση. Όποιος όμως υποστηρίζει την τρέλα του με το φόνο είναι ένας φανατικός.