Ποιο είναι το πολιτικό πρότυπο

Ποιο είναι το πολιτικό πρότυπο

Προσπαθώ να είμαι αντικειμενικός και ψύχραιμος - πάντα και σε κάθε κρίση - για πρόσωπα και καταστάσεις. Προσπαθώ να αφαιρώ το συναίσθημα και να κρατώ την ουσία της κάθε παρατήρησης και σκέψης.

Δεν είναι εύκολο και σπάνια επιτυγχάνεται αυτό, αλλά προσπαθώ. Με την παραδοχή αυτή θέλω να ανιχνεύσω το αποδεκτό πολιτικό πρότυπο αυτής της Κοινωνίας και των ΜΜΕ.

Πολιτικός πρώτα από όλα είναι ένα υπόδειγμα συμπεριφοράς και ευθύνης με δημόσιο λόγο και δράση.

Βλέπω όμως ότι οι συμπολίτες και τα ΜΜΕ της πατρίδας μου αγαπούν και προτείνουν αντίστοιχα:

- Εκείνον που έκανε λάθη και μετά κρύφτηκε χωρίς συγγνώμη

- Εκείνον που έδρασε και μετά έκατσε στα «ορεινά» με ένα μειδίαμα σιωπής

- Όποιον ζητά και κερδίζει την εξουσία προτείνοντας μια λύση και όταν τελικά βρεθεί στην εξουσία εφαρμόζει κακότεχνα τη λύση που πρότεινε ο μέχρι χθες αντίπαλός του

- Όποιον πάνω από κάθε συμφέρον βάζει το ατομικό του και τον προσωπικό του σχεδιασμό. Προτιμά αυτόν που έχει ταχθεί να είναι αφεντικό άσχετα με το πώς θα είναι η χώρα και ποιες είναι οι συνέπειες για τους πολίτες. Αρκεί να είναι αφεντικό-μόνο αυτό!

Βλέπω την κοινή γνώμη και τα ΜΜΕ να χλευάζουν αυτόν που πηγαίνει να μιλήσει για τη χώρα του στα σοβαρότερα Πανεπιστήμια και να αποδέχονται τον σιωπηλό.

Βλέπω ότι για εμάς δεν έχει αξία ο άνθρωπος που καλούν να ακούσουν τα ξένα ινστιτούτα, που γεμίζει αμφιθέατρα αλλά έχει αξία αυτός του οποίου η γνώμη και το βίωμα δεν αφορά κανέναν. Εδώ έχει αξία ο σιωπηλός τοπικός φύλαρχος και όχι ο κοσμοπολίτης.

Βλέπω μια χώρα που προτιμά εκείνον που αλλάζει μέρα με τη μέρα ξεκινώντας από το όνειρο του για να φτάσει αλλαγμένος στην πραγματικότητα που διαψεύδει απόλυτα το όνειρο του. Και την ίδια ώρα η χώρα χλευάζει εκείνον που παραμένει σταθερός στις αξίες του και σε ότι διακηρύσσει.

Αυτόν θέλουμε;;

Τον πολιτικό που κρύβεται, που αλλάζει δέρματα για να κάτσει στην καρέκλα, που για τη σκέψη του ενδιαφέρεται μόνο η φυλή του, που σιωπά για ότι έκανε περιμένοντας να ζητήσει συγγνώμη ο ιστορικός του μέλλοντος για λογαριασμό του;

Ή θέλουμε εκείνον που είναι στις επάλξεις για να κριθεί για όσα λέει και όχι όσα κρύβει;

Εγώ πάντως θέλω εκείνον που επιλέγει και θάρρος και αλήθεια. Έτσι θέλω τους δικούς μου, του φίλους μου και τους ηγέτες μου, ώριμους –υπεύθυνους και ζωντανούς και όχι μαρμαρωμένους βασιλιάδες ή σοβαρούς διπρόσωπους.