Ήμουν στη Γλυφάδα σε ένα κατάστημα πριν από μισή ώρα. Λιακάδα, τελευταία ημέρα με ανοιχτά τα μαγαζιά και όπως καταλαβαίνετε γινόταν πανζουρλισμός. Ανοίγει η πόρτα του καταστήματος και μπαίνουν δυο αγοράκια μαυράκια, μάλλον αδέλφια μεταξύ 5-3 ετών.
Η γνωστή φυσιογνωμία, μαλλί μοκέτα, μεγάλη μύτη και κόκκινα μεγάλα χείλη.
Αρχίζουν να λένε τα κάλαντα με 2 τρίγωνα στα χέρια.
Τα έλεγαν δυνατά, καθαρά, με τεράστιο χαμόγελο και απίστευτο μπρίο!!
Κουνιόντουσαν στο ρυθμό. Έμοιαζε με gospel.
Δεν έχω ακούσει πιο ωραία κάλαντα στη ζωή μου!!!
Δεν είχαν ίχνος διεκπεραιωτικότητας.
Γούσταραν τρελά αυτό που έκαναν.
Με αυτά τα όπλα το πορτοφολάκι με τα ψηλά μου άδειασε μέσα σε μια κάλτσα (μάλλον δική του) που είχε ο μικρότερος, άμεσα.
Έπεσε μεγάλο χειροκρότημα στο τέλος από όλους.
Εγώ με το ζόρι κρατήθηκα και δεν τα πλάκωσω στα φιλιά (θα με πέρναγαν για μουρλό οι μπόμπιρες).
Έξω ήταν η μητέρα τους, μια μαυρούλα γύρω στα τριάντα με το ίδιο χαμόγελο με τους γιούς της στο στόμα (το γέλιο και το χαμόγελο είναι από εκείνα τα χαρίσματα που δίνει η οικογένεια στα παιδιά της αλλά με μη γενετικό τρόπο).
Χρόνια πολλά σε όλους!!!
ΥΓ. Εύχομαι μετά από χρόνια τα δικά μου παιδιά να πάνε σπίτι αυτής της χαμογελαστής οικογένειας κάπου στην Αθήνα και να τους ληστέψουν με τα ίδια ή και καλύτερα όπλα!!
