Το πιο απλό που θα μπορούσαμε να πούμε για να τελειώνουμε μια και έξω με το θεματάκι της ευρύτερης Μέσης Ανατολής είναι ότι γινόταν ένας χαμός αλλά τώρα σαν κάτι να αλλάζει. Οι δύο τελευταίοι μήνες έφεραν αλλαγές στις αντιλήψεις οι οποίες διαμορφώθηκαν μέσα από την πάροδο των χρόνων, αλλά και των πολέμων στην περιοχή, καθώς επίσης και της πρόσφατης ιστορίας με τα χημικά της Συρίας.
Στα νέα των ημερών και στην πραγματικά πολύπαθη πλέον Λιβύη, ορισμένες από τις φυλές στα ανατολικά της χώρας, οι οποίες δεν είναι ευχαριστημένες από το επίσημο καθεστώς, όρισαν δική τους κυβέρνηση, ανεξάρτητη. Σύνορα δεν όρισαν όμως, οπότε η συνέχεια θα δείξει ότι η Λιβύη θα συνεχίσει να ταλαιπωρείται από εχθροπραξίες των διάφορων σχισμάτων που διαμορφώνουν φυλές και προσπαθούν να έρθουν όσο πιο κοντά γίνεται στην εξουσία. Από το 2011, οπότε και πραγματοποιήθηκε η παρέμβαση των Νατοϊκών δυνάμεων, η χώρα είναι σε έναν διαρκή αναβρασμό δικαιώνοντας όλους όσους ήταν αντίθετοι στην δια της βίας –οριστικής- απομάκρυνσης του Καντάφι.
Το ίδιο ακριβώς που προσπαθεί η διεθνής κοινότητα να αποφύγει στην περίπτωση της Συρίας. Παρόλα τα όπλα και κάθε είδους αυτοκίνητα και εξοπλισμό εν γένει, που παραδίδει η CIA στις αντιεξουσιαστικές δυνάμεις (ναι, ναι, στην Al Qaeda), η κυβέρνηση του Προέδρου Άσσαντ, πάντα με την βοήθεια της Χεζμπολλάχ και του Ιράν, αντιμάχεται. Κατόπιν της συμφωνίας για την παράδοση των χημικών (τα οποία συγκεντρώθηκαν στην Κύπρο), η χώρα ήδη δέχτηκε μία αεροπορική επίθεση από το Ισραήλ σε κυβερνητική της βάση την οποία μετέδωσε το CNN, αλλά κανένας δεν αναρωτήθηκε ποτέ γιατί μία χώρα επεμβαίνει στα εσωτερικά μιας άλλης βομβαρδίζοντάς την. Μάλλον επειδή είναι σύνηθες φαινόμενο το Ισραήλ να βομβαρδίζει όποτε ενοχλείται από την Συρία, οπότε κανένας δεν δίνει πια σημασία. Αναρωτιέμαι βέβαια αν γίνει το αντίθετο τι εντυπώσεις θα δημιουργηθούν ή τι κινήσεις θα γίνουν από την διεθνή κοινότητα...
Μάλλον ένα μπαράζ αντιδράσεων, όπως στην περίπτωση της Αιγύπτου. Η χώρα από την επανάσταση πέρασε στις εκλογές και μετά στο πραξικόπημα-που-δεν-ηταν-πραξικόπημα (the-coup-that-wasn't-a-coup) όπως χαρακτηριστικά ονομάστηκε, και κατόπιν στην δίκη του πρώην εκλεγμένου προέδρου Μόρσι (η δίκη άρχισε στις 4/11), ενώ έχει ήδη μόνο σε κατ' οίκον περιορισμό τον προ-προηγούμενο πρόεδρο Μουμπάρακ για του οποίου την εκθρόνιση έγινε και η αρχική επανάσταση του 2011. Εν τω μεταξύ, η σύμμαχος της χώρας, Αμερική, διέκοψε την απευθείας χρηματοδότηση η οποία ήταν συμφωνημένη από το 1979 και το πρώτο Camp David αλλά έδωσε το πράσινο φως σε Κατάρ, Σαουδική Αραβία και Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα να δώσουν τα διπλά, ώστε να μην έχει πρόβλημα η φίλη χώρα Αίγυπτος απέναντι στο Δ.Ν.Τ.
Τώρα όσον αφορά τις προαναφερόμενες χώρες του Ο.Π.Ε.Κ., το Κατάρ καλά κρατεί μαζί με το Μπαχρέιν έναντι των εξεγέρσεων – τις οποίες δημοσιεύει μόνο το RT (Russia Today) για ευνόητους λόγους -, ζητώντας από Αμερική και Ε.Ε. μαζικές αποστολές δακρυγόνων τα οποία και παραδίδονται ταχύτατα γιατί ως γνωστόν στην Αμερική είναι άχρηστα, αφού όλοι έχουν όπλα, και στην Ε.Ε. δεν γίνονται πια εξεγέρσεις αφού η ανάπτυξη του Έλληνα Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά έχει εξαπλωθεί παντού.
Η γειτόνισσά τους Σαουδική Αραβία, ενώ θα μπορούσε να βοηθήσει στην επίλυση των όποιων προβλημάτων προβάλλοντάς τα στο Συμβούλιο Η.Ε. όπου της δόθηκε θέση μέλους, έχει επιλέξει να αρνείται προς το παρόν, βρισκόμενη σε διπλωματική κόντρα με την ευεργέτιδα Αμερική λόγω του ανοίγματος που έκανε η τελευταία στο Ιράν. Ο Αμερικάνος Υπ.Εξ. προσπάθησε κατά την επίσκεψή της Δευτέρας 4/11 στην χώρα να ηρεμήσει την οικογένεια Σαούντ, διαβεβαιώνοντάς τους ότι η Αμερική όσες νέες φιλίες και αν κάνει θα παραμένει για πάντα πιστή στην Σαουδική Αραβία, ανεξάρτητα αν αφήσει τις γυναίκες να οδηγήσουν ή όχι. Παρόλο βέβαια, που δεν την χρειάζεται πια, αφού και πετρέλαιο έχει περισσότερο από αυτήν αλλά και θα μπορούσε να την βομβαρδίσει ολόκληρη ώστε να εξαλειφθεί πλέον το πρόβλημα της Al Qaeda που ζει, βασιλεύει και χρηματοδοτείται από το βασίλειο...
Και ενώ αυτά συμβαίνουν στο Κόλπο και ο Υπ.Εξ. της Αμερικής κάνει πράξη ξανά τριάντα χρόνια μετά τον Κίσσινγκερ την "Shuttle Diplomacy", την διπλωματία δηλαδή από χώρα σε χώρα μεταφέροντας νέα γρηγορότερα και από το twitter του CBS, στο Ιράν γιορτάζουν την εισβολή στην Αμερικανική πρεσβεία το 1979 (4/11). Τι και αν προσπαθεί ο νέος Πρόεδρος Ρουχάνι αλλά και ο Πνευματικός Ηγέτης Χαμενέι να φανούν αντάξιοι των προσδοκιών της Δύσης και να είναι δεκτικοί απέναντι στην Αμερική αλλά και το Ισραήλ (λέμε τώρα), οι σκληροπυρηνικοί της χώρας - όπως σε όλες τις χώρες άλλωστε – κάνουν τα δικά τους τονίζοντας το σλόγκαν "Death to America" με πρωτοφανή ένταση. Ελπίζουν όλοι ότι μία μέρα είναι και θα περάσει και στην δεύτερη συνάντηση στην Γενεύη με θέμα το Συριακό, αλλά και το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, τα αποτελέσματα θα είναι ακόμα καλύτερα από την προηγούμενη.
Πακιστάν και Αφγανιστάν δεν τα πιάνω καν σαν θέματα γιατί περιμένω πρώτα από την Αμερική να καταλήξει ποιους Ταλιμπάν συμπαθεί και ποιους όχι. Βέβαια θα μπορούσα να προτείνω να ζητήσουν την βοήθεια του κου Βενιζέλου ο οποίος ξέρει πολύ καλά, σαν τον προκάτοχό του βέβαια κο Αβραμόπουλο, να διαλέγει πλευρές και να ανακοινώνει πολέμους πριν ακόμα και από τους «μεγάλους» αυτής της γης. Αυτό φυσικά γίνεται λόγω πολυετούς εμπειρίας στα διεθνή θέματα και φαίνεται και από την ανακαίνιση του γραφείου του Έλληνα Υπ.Εξ. η οποία στοίχισε 800.000€ (το εν μέσω κρίσης ειναι περιττό αλλά θα το πω) για να ταιριάζει με το πολεμικό σκηνικό της περιοχής που δυστυχώς για αυτόν οδεύει σε ειρήνη, αφού μέχρι και ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ερντογάν κάνει πράξη με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς την πρόταση ειρήνης με τους Κούρδους. Έχει τους λόγους του κ αυτός, βασικά έναν και μόνο αγωγό από το Κουρδικό Ιράκ, αλλά ειρήνη χωρίς όρους δυστυχώς δεν υπάρχει.
Ίσως τα πάντα να μπορούσαν να λυθούν αν ο Πρωθυπουργός μας κος Σαμαράς έκανε και αυτός μια περιοδεία στην ευρύτερη περιοχή αντί να πηγαίνει μόνο να παρακαλάει στο Ισραήλ και το Κατάρ. Ίσως...
από την Κρίστη Μιχαλούδη
Ειρήνη και ανάπτυξη και στη σελίδα μας facebook.com/TheThreeMooges
