Α. -Να μια πυροβολαρχία που ρίχνει κανονιές στ’ αυτιά μας· έχετε την ελευθερία επιλογής να την ακούτε ή να μην την ακούτε;

Β. -Χωρίς αμφιβολία, δεν μπορώ να εμποδίσω τον εαυτό μου να την ακούει.

Τις πρώτες ώρες που περνάνε
στο ποίημα οι τυφλοί

Ένα άλλο είδος εναλλακτικής πραγματικότητας βρίσκουμε στην ταινία επιστημονικής φαντασίας The Matrix, όπου η ανθρωπότητα ζει, δίχως να το γνωρίζει, σε μια προσομοιωμένη εικονική πραγματικότητα δημιουργημένη από ευφυείς υπολογιστές, προκειμένου οι άνθρωποι να διατηρούνται σε μια κατάσταση μακάριας ικανοποίησης, ενώ οι υπολογιστές τούς στραγγίζουν από τη βιοηλεκτρική τους ενέργεια —ό,τι, τέλος πάντων, σημαίνει αυτό.

Κάθομαι μονάχος στον έρημο βράχο, κοντά στη θάλασσα. Ώρες και ώρες κάθομαι και κοιτάζω. Ο ήλιος βασιλεύει μέσα σε μια ήσυχη, νεκρή θάλασσα, χωρίς ένα κυματάκι χωρίς έναν αφρό στο περιγιάλι.

Ο Μπρένιν κι εγώ ήμαστε αχώριστοι για έντεκα χρόνια. Άλλαζα σπίτια, άλλαζα δουλειές, άλλαζα χώρες, ακόμη και ηπείρους. Οι υπόλοιπες σχέσεις μου άλλαζαν επίσης - τείνοντας μάλλον προς το μηδέν. Αλλά ο Μπρένιν ήταν πάντα εκεί - στο σπίτι, στη δουλειά και στο παιχνίδι.

Διαβάζω συνεπαρμένος μια επιλογή από το «Περί του ατοπήματος της έλευσης στη ζωή» (1973) του Εμίλ Σιοράν στην εξαιρετική σειρά των Στοχασμών της Στιγμής.. Καιρό έχει να με πάρει και να με σηκώσει κάτι― εν προκειμένω μια τέτοια σφοδρή φιλοσοφία εναντίον του υπάρχειν.

Ο δημιουργός παλεύει με ουσία σκληρή, αόρατη, ανώτερη του. Κι ο πιο μεγάλος νικητής βγαίνει νικημένος- γιατί πάντα το πιο βαθύ μας μυστικό-το μόνο που άξιζε να ειπωθεί- μένει ανείπωτο. Δεν υποτάζεται αυτό ποτέ στο υλικό περίγραμμα της τέχνης. Πλαντούμε στην κάθε λέξη.

Το βλέμμα μου είναι καθαρό σαν ηλιοτρόπιο.

Συνηθίζω να περπατάω στους δρόμους

κοιτάζοντας μια δεξιά και μια αριστερά,

και πότε πότε πίσω μου…

Η θέσμιση τής κοινωνίας είναι κάθε φορά θέσμιση ενός μάγματος κοινωνικών φαντασιακών σημασιών, πού μπο­ρούμε και πρέπει να καλέσουμε κόσμο φαντασιακών ση­μασιών.

Είμαι υποχρεωμένος, δυστυχώς, εδώ, να περιοριστώ σέ κάποιες κεντρικές ιδέες, βιαστικά διατυπωμένες:

Πέρασαν καλοκαίρια και χειμώνες...

Η ζωή μας έμοιαζε πάντα μ ’ ένα χείμαρρο. Πότε κατέβαινε ορμητικός και μας ξέβραζε πάνω σε κοφτερά βράχια, πότε στέρευε και μας κρατούσε ακίνητους σε νερόλακκους, πότε μας έβγαζε σε καταπράσινες όχθες και μας γέμιζε τις τσέπες με ζουμερά βατόμουρα.