Απόχτηση παιδιών. Προαγωγή στην εργασία. Διαζύγιο. Αλλαγή επαγγέλματος. Απόκτηση εγγονιών. Καθένα από τα γεγονότα αυτά χαρακτηρίζει μια σημαντική στιγμή σε αυτό που έχει ονομαστεί κοινωνικό ρολόι τής ζωής.

Η τέλεια γυναίκα

Η τέλεια γυναίκα είναι ανώτερος τύπος ανθρώπου από τον τέλειο άνδρα, και επίσης κάτι πολύ πιο σπάνιο.

Η φυσική επιστήμη των ζώων προσφέρει ένα μέσο απόδειξης της αλήθειας αυτής της πρότασης.

Οι επιστήμονες αμφισβητούν ότι διαθέτουμε κάποιο συγκεκριμένο γονίδιο το οποίο δέχεται «ερεθίσματα». Εγώ, όμως, πιστεύω πως ίσως και να έχουμε. Θυμάμαι πόσο ταράχτηκα όταν ήμουν έγκυος στην ιδέα ότι το σώμα μου μπορούσε να φτιάξει ένα μωρό, ένα ολόκληρο, ξεχωριστό άτομο, και μάλιστα χωρίς κάποιες συνειδητές οδηγίες από μέρους μου. Πώς ήξερε το μωρό τι να κάνει;

Η Τζέσικα, η εξάχρονη κόρη ενός φίλου, θα περνούσε το βράδυ, για πρώτη φορά στη ζωή της, σε μια φίλη της, και δεν ήταν ακόμα σαφές ποια ήταν πιο αναστατωμένη από το γεγονός: η μητέρα ή η κόρη. Ενώ η μητέρα προσπαθούσε να μην αφήσει την Τζέσικα να καταλάβει την έντονη ανησυχία της, η υπερέντασή της κορυφώθηκε εκείνη τη νύχτα γύρω στα μεσάνυχτα, καθώς ετοιμαζόταν να πέσει για ύπνο και άκουσε το τηλέφωνο να χτυπάει.

"Φιλόσοφος του σκανδάλου", "υβριστής φιλόσοφος", "φιλόσοφος των ερειπίων", "αρνητής των πάντων", "δάσκαλος του σύγχρονου πεσιμισμού", "απατεώνας της αβύσσου", "μισάνθρωπος", "κυνικός του χαρτιού", "φιλόσοφος του μηδενός", "υπαρξιακός στοχαστής", "ανατόμος της αβύσσου", "Privat Denker", "στοχαστής του περιθωρίου", "μηδενιστική σειρήνα", "μυστικιστής χωρίς απόλυτο", "κραυγάζων φιλόσοφος", "βιρτουόζος του παραδόξου και της υπερβολής", "οργανικός στοχαστής", "χρονικογράφος μιας διαρκούς αποκάλυψης".

Η συντριπτική πλειονότητα των διαπρεπών διανοητών δεν πιστεύει στη χριστιανική θρησκεία, αλλά αποφεύγουν να το αποκαλύψουν δημοσίως επειδή φοβούνται μήπως χάσουν το εισόδημά τους. —BERTRAND RUSSELL

ΣΤΗΝ Αγγλία,  ο Τζον Λοκ  (1632-1704)  ανατέ­θηκε κριτικά στην πίστη του Ντεκάρτ στο λόγο. Υποστήριξε πως  αντί για  τον  αφηρημένο  λόγο  και  τη  σκέψη,  έπρεπε  να  δώ­σουμε  μεγαλύτερη  βαρύτητα  στην  εμπειρία,  στην  ικανότητά  μας να  γνωρίζουμε  τον  κόσμο  και  να  μαθαίνουμε  μέσω  των  αισθήσεών μας.

Πώς δεν βλέπουμε το προφανές; Έχουμε καλή ανατροφή, δείξαμε αλληλεγγύη για την Αιθιοπία και για τα θύματα των φυσικών καταστροφών. Μερικές φορές στείλαμε χρήματα, θαυμάσαμε τον Μπερνάρ Κουσνέρ με τα σακιά με το ρύζι, αγαπούσαμε τον Κολίς που έλεγε «Σήμερα δεν έχουμε πλέον το δικαίωμα ούτε να πεινάμε ούτε να κρυώνουμε», θυμόμαστε τη μελωδία λιγότερο από όσο τα λόγια: «Je ne te promets pas le grand soir mais juste a manger et a boire» [βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1980!]. Οι παγιωμένες συνήθειες, ο εγωισμός ή η αδιαφορία δεν αρκούν: δεν πρόκειται για ηθικολογία αλλά για τους μηχανισμούς που μας τυφλώνουν κάθε μέρα μπροστά σε ό,τι πρέπει να μας κάνει καλύτερους.

Δύο ξένοι, προερχόμενοι από τις δύο αντίθετες άκρες των ΗΠΑ, κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλο κατά τη διάρκεια ενός επαγγελματικού ταξιδιού στο Μιλγουόκη και ανακαλύπτουν ότι η γυναίκα του ενός ήταν σε μια λέσχη τένις που διηύθυνε ένας γνωστός του άλλου. Αυτού του είδους η σύμπτωση είναι εκπληκτικά κοινή.

Εκείνη τη χρονιά, η άνοιξη ήρθε στην περιοχή του Πάτζετ Σάουντ όπως το συνηθίζει·, θυμίζοντας, δηλαδή, μια στολισμένη παράνυφη να προσπαθεί να σκαρφαλώσει στο στύλο με το λίπος που χουν στα πανηγύρια. Μετά από μια σταδιακή, πρόσκαιρη ανάβαση, η άνοιξη, μέσα σ’ ένα θρίαμβο γεμάτο μπιχλιμπίδια, λουλούδια και κάψες, έδειχνε να έχει φτάσει τελικά στην κορυφή, αλλά ξαφνικά ξαναγλίστραγε μες στη λάσπη, αφήνοντας τη σημαία του χειμώνα να κυματίζει θριαμβευτικά στην κορυφή του στύλου των τεσσάρων εποχών. Μετά, με το μικρό, κοριτσίστικο στήθος της ν’ ανεβοκατεβαίνει απ’ το λαχάνιασμα, η άνοιξη ξανάρχιζε το σκαρφάλωμα.