Προσοχή! το περιεχόμενο είναι σκληρό. Διαβάζετε με δική σας ευθύνη.
Στην αρχή ήταν η μεταρρύθμιση. Πούρα και δυνατή, την λιώσαμε στο στόμα σαν την καραμέλα "για τον πόνο του τουτουνού", την λιώσαμε και στα γραπτά μέχρι που εμφανίστηκαν τα πρώτα συμπτώματα μπέμπελης σε ανθρώπους που την άκουγαν.
Τότε αποφασίστηκε να της βάλουμε πρόσημο. Δύο είναι, τι να σου κάνουν; Σαν προσάναμα για το τζάκι κάηκαν.
Ύστερα κάψαμε κάι λέξεις - λιανόκλαδα, όπως "πολιτικό υποκείμενο", "αφήγηση", "πλατφόρμα συνεννόησης", "σύγκλιση".
Κάποια στιγμή αγγίξαμε και την σοσιαλδημοκρατία. Ευτυχώς γι' αυτήν την εγκαταλείψαμε νωρίς.
Έπειτα ήρθε η σειρά της κεντροαριστεράς. Αφού την ζυμώσαμε μπρούμυτα, ανάσκελα και στο πλάι μέχρι που μελάνιασε το κορμί της, αφού την αναλύσαμε με γλαφυρό ή με τεχνοκρατικό τρόπο, αφού την ράψαμε, την ξηλώσαμε, την μακρύναμε, την κοντύναμε, την φαρδύναμε διαπιστώσαμε ότι δεν χωράει τη μούρη μας. Μέχρι και στον Τζήμερο τη δώσαμε κάποια στιγμή, τέτοια κατάντια.
Τώρα είμαστε στη φάση που βάλαμε ελιές στην κεντροαριστερά. Είμαστε στην μετά-φωτιά περίοδο. Προσπαθούμε με γκουρμεδιλίκια να αποκαταστήσουμε τη γεύση. Βάζουμε πράσινες, θρούμπες, λιανολιές μέσα. Τις βάζουμε στο κέντρο, πασπαλίζουμε αριστερά, ρίχνουμε τα κουκούτσια προς τα δεξιά μπας και μας κάτσει κάτι. Κάποιοι κουβάλησαν ως και δέντρο στο σαλόνι. Ελιά πάντα. Με την ελπίδα. Φευ. Τίποτα.
Μερικών το μάτι άρχισε να γυαλίζει ήδη και λοξοκοιτούν κάτι δαμάσκηνα - ξερά - που μου έστειλε η μάνα μου από το χωριό. Προσωπικά, άρχισα να κρύβω καρπούς, σαν εκείνους τους σπάγκους, τους γουοναμπή πλούσιους που έκρυβαν τα λεφτά σε κιούπια στον ακάλυπτο. Μόνο τα σύκα δεν φυλάω, αυτά τα έχουν καπαρωμένα το παλληκάρι από την Καλαμάτα κι ο Σίμος ο όμορφος. Βρίσκω και λέξεις. Να τις προφυλάξω από την επέλαση των πρόθυμων.
Υ.Γ. Να τους ρίξουμε για δόλωμα τη λέξη "ντάκος"; Ηχητικά μοιάζει με τον δάκο που παραπέμπει στην ελιά που ταιριάζει στην κεντροαριστερά που επιθυμεί μεταρρυθμίσεις και είναι και άστεγη; Να φάνε, να λιγδώσει το άντερό τους μερικών να ησυχάσουμε;
