Έχουν περάσει 2 μήνες και κάτι και είμαστε ήδη σε ασφυξία και όπως εύστοχα έγραψε ο Γ. Βούλγαρης σε ένα τελευταίο άρθρο του, η κυβέρνηση με τις ενέργειές της ενώ ήθελε να σταματήσει την λιτότητα, οδήγησε την χώρα από την λιτότητα στην ασφυξία. Τα ταμεία είναι άδεια, οι τράπεζες έχουν ήδη απωλέσει σημαντικό τμήμα των καταθέσεων, από εκεί που περήφανοι δηλώναμε ότι δεν θέλουμε δανεικά και την επόμενη δόση, φθάσαμε στην δραματική έκκληση του πρωθυπουργού προς την Α. Μέρκελ.
Μιλάμε για αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και όμως μέχρι σήμερα το μοναδικό νομοσχέδιο που έχει περάσει εναρμονισμένο και με τα οικονομικά μεγέθη είναι αυτό για τις 100 δόσεις στην εφορία, που όμως αποτελεί εμμέσως νόμο της προηγούμενης κυβέρνησης, ενώ μια σειρά από διατάξεις αφορούν τακτοποίηση πελατειακών σχέσεων, ΕΡΤ, καθαρίστριες, δημόσια διοίκηση και ιδιωτικά συμφωνητικά, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις απο 50 ετών, επιδόματα στην ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Ακούμε για σεισάχθεια, για προστασία των φτωχών και των αδυνάτων, αλλά με αυτά και με αυτά η αγορά έχει εξαντλήσει την ρευστότητα, οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά έχουν κάνει στάση πληρωμών προσμένοντας σε κάποια ρύθμιση σοσιαλιστικής εμπνεύσεως.
Αντιθέτως δεν θεσμοθετήθηκε η επέκταση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, δεν δόθηκε προτεραιότητα στην μεγάλη στρατιά των ανέργων με κάποια νομοθετική κάλυψη, δεν έχει δοθεί λύση στην εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος με τις διοικήσεις να κατηγορούνται ως μνημονιακές, ενώ πλέον πολλά ταμεία οδηγούνται στο φάσμα της χρεοκοπίας υπό την πλήρη έλλειψη ενός επιχεριασιακού και βιώσιμου σχεδίου. Η δημιουργική ασάφεια και η αντίσταση μπορεί στην αρχή να απέσπασαν την προσοχή και το ενδιαφέρον των ταλαίπωρων πολιτών που ζητούσαν κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό από τους προηγούμενους, αλλά ημέρα με την ημέρα έχει οδηγήσει την χώρα σε οικονομικό αδιέξοδο, έχει χάσει την εμπιστοσύνη των αγορών και των εταίρων και πλέον οι επόμενες ημέρες κρίνονται κομβικές για την άρση του αδιεξόδου. Η καλή παρουσία του πρωθυπουργού στο Βερολίνο δεν αφορά κανέναν αν σκοπός ήταν απλά να αποδεχθεί το πολιτικό πλαίσιο και να πάρει ο Α. Τσίπρας το επίχρισμα του ηγέτη, αλλά θα αποκτήσει σημασία μόνο αν αποφασιστεί ειλικρινώς μια στροφή προς τον ρεαλισμό όχι της μιζέριας, της αποσύνθεσης και του κοινωνικού αυτοματισμού, αλλά μιας δίκαιης πρότασης που θα κινητοποιεί ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις.
Η συγκατοίκηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αργά ή γρήγορα θα επιφέρει προβλήματα που όσο περνάει ο καιρός θα είναι δύσκολο να τα διαχειριστεί η κυβερνητική πλειοψηφία και που δεν θα καλύπτονται κάτω από τους επικοινωνιακούς κρότους και τις μπάντες του στρατού όπως έγινε στις παρελάσεις. Η κυβέρνηση έχει την κύρια ευθύνη για την αλλαγή κλίματος, να διαμορφώσει άμεσα ένα σχέδιο διεξόδου που δεν θα οδηγήσει άλλο την χώρα σε δημιουργικές ή πολτικές ασάφειες, ενώ η αντιπολίτευση οφείλει να υπερβεί την εσωστρέφεια και την μεταφυσική προσμονή επιβεβαίωσης της δικής της πολιτικής και να συντονιστεί στην βάση μιας εγγυητικής για την χώρα πορείας.
