Δεν υπάρχει τίποτα ανελαστικότερο από τα στερεότυπα που υποστηρίζουν ιδεολογήματα. Διαπιστωμένο. Δεν έχει σημασία αν ο άλλος προσκυνά τον ορθολογισμό και ομνύει στο όνομα του διαλόγου. Δεν έχει σημασία αν κάθε δεύτερη κουβέντα του αφορά στην χρήση της κοινής λογικής.
Όταν μια άποψη ή μια θέση απειλεί τα στερεότυπά του ή θέτει σε κίνδυνο τα θεμέλια του ιδεολογήματός του, οι πόρτες του μυαλού του σφραγίζονται αυτόματα και ένα τείχος ανορθολογισμού ή έστω άρνησης της λογικής, ορθώνεται ανυπέρβλητο γύρω του.
Κάποτε, ώριμη κυρία, Ελληνίς το φρόνημα και πάλαι ποτέ αοιδός της ελαφρολαϊκής ποπ, με διέγραψε από τις καταστάσεις φίλων της στο facebook επειδή τόλμησα να αμφισβητήσω την ανωτερότητα της ελληνικής γλώσσας, η οποία μόνη αυτή γίνεται αντιληπτή από τους υπολογιστάς, ακονίζει το μυαλό, ψήνει καφέ και καθαρίζει αμύγδαλα. Το έκανα διακριτικά με μήνυμα στην γραμματοθυρίδα της αλλά, φευ! δεν κατάφερα τίποτα παρέξ μια διαγραφή μετά λουσίματος εις άπταιστον ελαφρολαϊκήν, μετά διανθισμάτων ρετρό και ποπ.
Χειρότερα ταλαιπωρούμαι προσφάτως, ήτοι τον τελευταίο χρόνο, να πείσω όσους μπορώ ότι δεν υπάρχει Οργανισμός που ασχολείται με την αποστράγγιση της λίμνης Κωπαΐδας, του οποίου την κατάργηση απαιτούν απαξάπαντες και την εξαγγέλλουν κατ' επανάληψη οι πολιτικοί μας κάθε αποχρώσεως, βεληνεκούς, ύψους τε και βάθους. Δεν υπάρχει, απλά. Αν ανακοινωθεί - που ανακοινώθηκε - θα πρόκειται για φύκια τα οποία πλασάρονται ως μεταξωτές κορδέλες χειροποίητες με μετάξι ΑΑΑ από τα βάθη της Κίνας. Δεν ασχολούμαι με το αν αυτό που υπάρχει και του φορτώνουν την κακοδαιμονία όλης της δημόσιας διοίκησης πρέπει ή όχι να υπάρχει. Αυτό είναι μια άλλη συζήτηση, αλλά, βρε αδέρφια, η λίμνη Κωπαΐδα έχει στραγγίξει εδώ και έναν αιώνα και ο εκεί Οργανισμός έχει εντελώς διαφορετικό αντικείμενο. Και είναι ένας από τους μπορεί και εκατό ολόιδιους Οργανισμούς ανά την Ελλάδα. Και αν πρέπει να τον μεταρρυθμίσουμε, ας μεταρρυθμίσουμε το σύνολο αυτών. Ας μεταρρυθμίσουμε το σύνολο των υπηρεσιών Εγγείων Βελτιώσεων, διότι περί αυτού πρόκειται και δεν ξέρω πόσες φορές θα χρειαστεί αν το επαναλάβω για να γίνει κατανοητό. Μάλλον επ' άπειρον και εσαεί όπως καλά γνωρίζει ο κ. Ν. Σαραντάκος που αντιμετωπίζει τα ίδια με το «λερναίο κείμενο» για την παντοδυναμία της ελληνικής γλώσσας με τα εκατομμύρια λέξεις.
Ξέρετε γιατί δεν μπορώ να πείσω ούτε καν τους αυτοαποκαλούμενους ορθολογιστές; Διότι τους στερώ μια από τις βασικές τους χαρές «το κράτος είναι άχρηστο και η δημόσια διοίκηση θρέφει διεφθαρμένους και άνευ αντικειμένου κηφήνες, όπως ο Οργανισμός Κωπαΐδας». Με αυτόν τον μύθο μεγάλωσαν, πώς να τον αποδομήσεις μόνος κι έρημος; Είναι σαν να θες να βγάλεις το κρυφό σχολείο από την εθνική μυθολογία ή να πείσεις κάποιον ότι ο κακός λύκος είναι άκακος και η κοκκινοσκουφίτσα, ένα τσογλανάκι. Γίνεται; Δε γίνεται.
Τελευταία, χτίζουμε έναν ακόμη μεταρρυθμιστικό - οικολογικό μύθο: τα σκουπίδια μας ανήκουν σε εμάς και κανένας Κινέζος δεν θα τα πάρει. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι η «είδηση» έχει ψήγματα αλήθειας, ποιος και με βάση ποια λογική διατείνεται ότι τα σκουπίδια μας πρέπει να τα διαχειριζόμαστε «επι τόπου»; Ποιος και με βάση ποια οικονομικά ή οικολογικά κριτήρια αποφάνθηκε ότι ακόμα και αυτή η ακραία προσωρινή λύση είναι χειρότερη από την μηδενική (όπου μηδενική, η παρούσα κατάσταση) ή υστερεί έναντι άλλων; Κανείς. Απλά έπρεπε να στηριχτεί ένα άλλο στερεότυπο. Ενά από τα παλαιότερα υφιστάμενα. Αυτό της κομματικής αντιπαλότητας. Αυτό που επιτάσσει ο πολιτικός αντίπαλος να είναι εν δυνάμει βλάκας, εγκάθετος, διεφθαρμένος και ανίκανος να διαχειριστεί τα πράγματα προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος.
