Το Ποτάμι αναζητά ήρεμα νερά
Στην αλλοπρόσαλλη εποχή που ζούμε, καμιά πολιτική πρωτοβουλία δεν πρέπει να μας ξενίζει. Εξ άλλου τα έχουμε δει σχεδόν όλα: ακροδεξιοί συνεργάστηκαν με σοσιαλδημοκράτες, λαϊκούς δεξιούς και μετριοπαθείς κεντρώους υπό την σκέπη της επιλογής πολιτικοοικονομικών κύκλων, προκειμένου να εφαρμόσουν πολιτικές επιλογές που ελήφθησαν εκτός χώρας και των θεσμών της (ας το παραδεχτούμε επιτέλους! Η αλήθεια είναι!).
Ακροδεξιοί και νοσταλγοί της περιόδου της τελευταίας δικτατορίας ενσωματώθηκαν στο κόμμα της λαϊκής δεξιάς και σε συνεργασία με ανανεωτές της αριστεράς, σοσιαλδημοκράτες και μετριοπαθείς κεντρώους, συγκυβέρνησαν υπό την σκέπη του πολιτικού που στο στενό του κύκλο έχει υπερπατριώτες ακραίους εθνικιστές, συνομιλητές των ναζιστών.
Στην αλλοπρόσαλλη εποχή που ζούμε, καμιά πολιτική πρακτική δεν πρέπει να μας ξενίζει. Εξ άλλου, τα έχουμε δει όλα. Χειροδικία κατά βουλευτών, ευθείες απειλές από ανεξέλεγκτο όχλο για πυρπόληση του κοινοβουλίου και δολοφονία κυβερνητικών αξιωματούχων («εκτέλεση» μετά από «λαϊκό δικαστήριο» την βάφτιζαν). Πολιτικές πρωτοβουλίες για διάλυση κυβερνήσεων και σχηματισμών άλλων, στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας. Κοινοβουλευτικό έργο με πράξεις και πρακτικές (ένα άρθρο, κατεπείγουσες διαδικασίες, θερινά τμήματα, πρόωρο κλείσιμο, απουσία πρωθυπουργού) που ευτέλιζαν τον θεσμό και τους λειτουργούς του. Χουλιγκανισμούς εντός της αίθουσας συνεδριάσεων της Βουλής.
Στην αλλοπρόσαλλη εποχή που ζούμε, οι ανεξάρτητοι βουλευτές κατέληξαν κάποια στιγμή να είναι κοινοβουλευτική δύναμη, όχι επειδή εκλέχτηκαν ως τέτοιοι αλλά στην προσπάθειά τους να διασώσουν άλλοτε την τιμή τους και άλλοτε την έδρα τους (την κοινοβουλευτική, προφανώς).
Σε αυτή την εποχή, η συνάντηση, το καλό κλίμα και η εύρεση κοινών τόπων ανάμεσα στον Σύριζα και στους Ανεξέλ είναι απλά η επιβεβαίωση της αλλοπροσαλλοσύνης. Είναι μια ακόμα πολιτική πρακτική με την μέθοδο της δοκιμής και επανάληψης: ο Σύριζα σπρώχνει τις αντοχές και ανοχές των ψηφοφόρων του λίγο πιο πέρα, μέχρι του σημείου που περιμένει αρνητικές αντιδράσεις. Όσο αυτές δεν έρχονται, επανέρχεται ξανά και ξανά. Κλασσικό πολιτικό bullying. Με τον τρόπο αυτό ελπίζει ότι θα διευρύνει την εκλογική του βάση και εκτός παραδοσιακής αριστεράς, θα κερδίσει «πατριωτικές» ψήφους και θα εξασφαλίσει, πρόσκαιρους έστω, συμμάχους, τους οποίους θα "αδειάσει" αμέσως μετά την ευόδωση των επιδιώξεών του.
Ταυτόχρονα, στέλνει σαφές μήνυμα προς το εκλογικό σώμα ότι είναι πρωθυπουργός εν αναμονή και, αφού έκανε έναν κύκλο επαφών εξωθεσμικών μεν αλλά ενδεικτικών, ήρθε η ώρα να δει αυτούς των οποίων την στήριξη ή την ανοχή θα ζητήσει ίσως, θα απαιτήσει μπορεί ή θα εκβιάσει – εφόσον οι συνθήκες του το επιτρέψουν. Τίποτα το μεμπτό σας βεβαιώ σε όλα τα παραπάνω. Έχουν συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν και θα συμβούν άλλες τόσες στο μέλλον.
Εντύπωση προκαλεί η απόφαση του Ποταμιού να ακυρώσει την συνάντηση Τσίπρα – Θεοδωράκη. Εντύπωση, όχι γιατί δεν θα την περίμενε κανείς, αντίθετα, μετά από την συνάντηση Τσίπρα – Καμένου φαινόταν σαν μια φυσιολογική εξέλιξη. Εντύπωση προκαλεί γιατί η ανακοίνωση της ακύρωσης «αποπνέει» ένα λυτρωτικό ουφ, τόσο έντονα που σχεδόν ακούγεται. Σαν να έψαχνε αφορμή το Ποτάμι να απεμπλακεί από μια κατάσταση στην οποία συρόταν παρά αποφάσιζε.
Το ερώτημα είναι πλέον αν η ακύρωση της συνάντησης προοιωνίζεται ακύρωση κάθε συζήτησης για μελλοντική κυβερνητική συνεργασία ανάμεσα στα δυο κόμματα και αν αυτό συμβαίνει, ποια θα είναι η εκλογική και – κυρίως – η μετεκλογική στρατηγική του Ποταμιού.
Αναμένουμε τις πολιτικές εξελίξεις με ενδιαφέρον, τουλάχιστον.
