Κι εγώ θα πεθάνω.

Πότε; Όχι απόψε.

Η στεριά είναι κοντά. Την οσμίζομαι.

Έχω ακόμα ταξίδια… Λιμάνια. Δε γίνεται αλλιώς.

Το θέμα είναι τώρα τί λες

Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε

Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ώς εδώ

Όμως υπάρχουν

ακόμα λίγοι άνθρωποι

που δεν είναι κόλαση

η ζωή τους.

Σε πρώτο πλάνο υπάρχει μια ερημιά

γεμάτη χρώματα στολίδια ραντεβού και μίση

στο δεύτερο η αγάπη

στο τρίτο πάλι μια ερημιά και βουτηγμένη τώρα σε

πηχτό σκοτάδι

«Με κοιτάζουν οι γλάστρες απότιστες.
Το καντήλι σβηστό δεν με κοιτάζει.

Αυτός ο γεροξεκούτης με κατάφερε να αργώ.

Πες μου πού πήγε ο Αύγουστος με τα καμπαναριά του
Το γέλιο σου που γέμιζε το σπίτι μας βροχή
Τώρα μας δίνει ο άνεμος γυμνή την αγκαλιά του
Ω πρόσωπο που σκέπασε με μάρμαρο τη γη

Ποιος ξέρει τι θα συμβεί αύριο,

ή ποιος έμαθε ποτέ τι συνέβη χτες,

Τα χρόνια μου χάθηκαν εδώ κι εκεί, σε δωμάτια, σε τραίνα,

Σε όνειρα

Να, το φεγγάρι έγειρε,
βασίλεψε κι η Πούλια,
να, το φεγγάρι έγειρε,
βασίλεψε κι η Πούλια.

[...]

Πάντοτε δυσπιστούσα για την άνοιξη. Αυτή η
ακαθόριστη αίσθηση
στις ανθισμένες βραγιές κι ένα ρίγος λεπτό
κι η φωνή των παιδιών στο γήπεδο όταν
μακραίνει το απόγευμα διυλίζοντας
το φως

Θέλαμε να εξομολογηθούμε τις αμαρτίες μας μα δεν βρίσκαμε αποδέκτες.

Χιονάτα σύννεφα αρνούνταν να τίς δεχτούν, και ο άνεμος

Ήταν πολύ απασχολημένος γυρνώντας από θάλασσα σε θάλασσα.