Κάποτε σαν δυο ξένοι θα δίνουμε τα χέρια

κι όλη αυτή η πυρκαγιά

θα 'ναι: τα περασμένα

Γιατί ‘σαι τόσο όμορφη;

Μην είσαι τόσο όμορφη!

Θέλω να ήσουν από σάρκα,

όχι από φως του ήλιου!

Και σένα, αν με τα τόσα που περάσαμε
τίποτα μέσα σου δε σακατεύτηκε,
μην πολυκαμαρώνεις.
Ίσως
δεν είχες τίποτε να διακινδυνεύσεις.

(“Αντιδικίες”, 1955)

Είχα σβήσει με μπλάνκο το όνομά σου από την ατζέντα μου.

Δεν περίμενα να ξαναπάρεις τηλέφωνο ύστερα από τόσον καιρό.

Και όμως πήρες. Ρώτησες αν ενοχλείς. Ήσουν ευγενική.

Αποτελεί ένα από τα παράδοξα της αγάπης το ότι συχνά πληγώνουμε περισσότερο αυτούς που αγαπάμε περισσότερο.

Επισημαίνουμε συνεχώς τα λάθη τους, επικρίνουμε τις αποφάσεις τους, αμφισβητούμε τα συμπεράσματά τους.

Κάποιες φορές, βάζουμε σ’ εκείνους πιο υψηλά στάνταρ απ’ ό,τι στον εαυτό μας.

Δεν είναι κακό να θέλουμε τα πρόσωπα που αγαπάμε να κάνουν το καλλίτερο που μπορούν, αλλά αυτό δε θα το πετύχουμε ποτέ με τις επικρίσεις και τα αρνητικά σχόλια.

Το ξέρω πως θα ’ρθει ένας καιρός, που οι άνθρωποι θα θαυμάζουν, ο ένας τον άλλον, όπου καθένας τους θα λάμπει σαν αστέρι στα μάτια του άλλου, όπου όλοι θ’ ακούνε το διπλανό τους σα να ’τανε μουσική η φωνή του.

Θα υπάρχουν άνθρωποι ελεύθεροι στη γη, όλοι θα ’χουν ανοιχτή καρδιά, εξαγνισμένοι από κάθε απληστία και φθόνο.

ω, ας με συγχωρέσει Αυτός για τον Οποίον Χτυπά η Καμπάνα,

ω, ας με συγχωρέσει ο Άνθρωπος που περπάτησε στο νερό,

ω, ας με συγχωρέσει η γριούλα που’ζησε μέσα σε ένα παπούτσι,

Το δείλι σέρνεται κι αλλάζει πάλι δέρμα
Μες τις ψυχές μας, απαρνιέται όλα ξανά
τα χρώματά του – κι απομένουμε στεγνά
τοπία χωρίς αρχή και χωρίς τέρμα.

Μην πεις ποτέ σου «είναι αργά»

κι αν χαμηλά έχεις πέσει

κι αν λύπη τώρα σε τρυγά

κι έχεις βαθειά πονέσει.

Όταν γυρίσω
θα γυρίσω με τα ρούχα και τ’ όνομα ενός άλλου.
Kανείς δε θα με γνωρίσει.