Καθώς διάσχιζε τον κεντρικό διάδρομο με τους καθρέφτες

-στο τέρμα, λέγαν, είταν το γραφείο του διευθυντή-

βρέθηκε μονομιάς στα πρόθυρα των γερατειών.

Δεν είσαι η ηλικία σου,

ούτε το νούμερο των ρούχων σου.

Δεν είσαι ένα νούμερο στη ζυγαριά,

ή το χρώμα των μαλλιών σου.

Όταν, φίλοι μου, αγαπούσα —
είναι προ πολλών ετών —
στην ιδίαν γη δεν ζούσα
μετά των λοιπών θνητών.

Ζήσαμε πάντα σε υγρές κι ανεξερεύνητες παραλίες

Στα σιωπηλά καφενεία με τις ετοιμοθάνατες καρέκλες

Τα σούρουπα έρχονται και ξανάρχονται
κι η θάλασσα είν’ ατέλειωτη

Να σε συ­γκρί­νω με τη μέ­ρα τη κα­λο­και­ριά­τι­κη;

Πιο αγα­πη­μέ­νη έχεις μορ­φή και πιο τρα­βη­χτι­κή.

Άγριοι αέ­ρη­δες φυ­σούν

Και τα μι­κρά του Μάη μπου­μπού­κια τρέ­μουν,

Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη,
ένα κορίτσι με κοιτάει,
χορεύει, κι ύστερα πετάει
πάνω απ’ τα μπαρ και τα ηχεία.

Δεν έχει τίποτα να κρύψει,
καμιά φορά αντί να κλαίει
χορεύει, κι είναι σαν να λέει
σπάστε την πόρτα αν δεν ανοίξει.

Η ΑΓΑΠΗ

Αφού φτιάξαμε τόσα 

γιατί δε φτιάχνουμε

και λίγη Αγάπη;

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο

Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά

Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική

Καμάρα τ’ ουρανού με τ’ άστρα

Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

[...]

— Εσύ δεν θα πεθάνεις.
— Μάζεψε τη φωτιά.
— Πεθαίνουν οι μανάδες; Δεν πεθαίνουν.
— Όχι. Κοίταξε μην καείς.

Επτά κάτοικοι της Ατλαντίδας ξεκινούν για ένα περίπατο.

Ένας ποιητής. Ένας ζωγράφος. Ένας ιερέας. Ένας ληστής. Ένας τοκογλύφος. Ένας ερωτευμένος. Ένας στοχαστής.

Φτάνουν στην είσοδο μιας σπηλιάς.