Τα κα­λο­καί­ρια εί­ναι μι­κρά,

Κά­πο­τε λά­μπει καυ­τε­ρό το μά­τι τ’ ου­ρα­νού,

Κά­πο­τε η χρυ­σή θω­ριά του σκο­τει­νιά­ζει.

Έτσι και κά­θε ομορ­φιά, ομορ­φιά κά­πο­τε παύ­ει να ΄ναι.

Από τύ­χη ή κι απ’ της φύ­σης τα γυ­ρί­σμα­τα, μέ­νει αστό­λι­στη, ξε­φτί­ζει.

Μα το δι­κό σου αιώ­νιο κα­λο­καί­ρι πο­τέ του δε θα ξε­θω­ριά­σει,

Κι ού­τε θα χά­σεις όποια σου δό­θη­κε ομορ­φιά.

Πως στη σκιά του ο Θά­να­τος σε πή­ρε, δε θα καυ­χη­θεί

Στου χρό­νου το αιώ­νιο κύ­λι­σμα σαν με­γα­λώ­νεις.

Όσο ανα­σαί­νει άν­θρω­πος και μά­τια βλέ­πουν,

Τό­σο θα ζουν και τού­τοι οι στί­χοι, ζωή να δί­νουν

Και σ' εσέ­να.

Ουίλιαμ Σαίξπηρ | Σονέτο 18