Γυναίκες. Στενά του San Lorenzo, Genova, Rue Bouterie…

Που τώρα ζεις μοναχά στο μολύβι του Dignimont και στο νου μου.

Στενοί κινέζικοι δρόμοι, που οι πόρτες σας ανασαίνουν όπιο και σκόρδο…

Bombay… Σιδερένια κλουβιά γιομάτα μαύρες που μυρίζουνε ταύρο.

Αλγέρι… Σκαλοπάτια της Casbah. Περιμένεις την πιστολιά. Rio…

Όπου και να ᾽ναι. Φτάνει να φωτίζει το σταυροδρόμι κόκκινο φως.

Στάσου καθώς τότε, βαμμένη με σπάτουλα.

James Ensor… Φράξε το δρόμο μου.

Αν θελήσω να σύρω — μα δε θέλω — τούτη την κουρτίνα του προσώπου σου, δε θα βρω τίποτε πίσωθε.

Το ξέρω. Tu viens, cheri; Τσιγάρο; Πάρε. Παίξε στον αγέρα τη γλώσσα σου όσο θέλεις. Δε θα ‘ρθω μαζί σου. Δε θέλω ν᾽ ανέβω τη γυριστή σκάλα.

Ξέρω απ᾽ όλες τις σκάλες ποιο σκαλί λείπει. Ξέρω ποιος τοίχος είναι να πέσει.

Το κρεβάτι με το σπασμένο ποδάρι, τη βρεγμένη πετσέτα στο καρφί, την ξεχειλισμένη λεκάνη με το περμαγκανάτο, που μου θυμίζει το βυσσινί του Tiziano, τό στραβοβαλμένο κάδρο στον τοίχο: "Η θαρραλέα Τιμόκλεια προ του Μακεδόνος."

Όχι. Δεν ανεβαίνω. Θα ‘ρχόμουνα μαζί σου αν είχες αυτό που χρόνια γυρεύω…

Δίπλα ή λοξά... Στάσου όξω από την πόρτα.

Πληρώνω να στέκεσαι ασάλευτη, βουβή, χωρίς ν’ ανασαίνεις.

Ξόανο που λατρεύω.

Μή... Να σε πάρω μαζί μου; Δεν ξέρεις τι λες. Αφού πάντα μαζί μου σε κουβαλάω.

Πρωί, μεσημέρι, στον ύπνο μου, στη βάρδια, στη σκάτζα.

Σ’ έχω μαζί μου προικιό.

Εσένα κι όλο τούτο τό δρόμο, κι όλους τους δρόμους και την ψαραγορά καί τούτον τον ανθρώπινο σωρό που ᾽χει για κεφάλι τα πισινά του κι αυτή τη σκοτεινή Μητρόπολη που δε λειτουργιέται…"

Νίκος Καββαδίας - "ΒΑΡΔΙΑ"   -απόσπασμα