Εσύ μπορείς να πηδάς
πάνω απ'τις ράχες των λόφων

Και απ'τις ράχες των γηρατειών.

Εσένα σου τα συχώρεσαν όλα.

Και τις αταξίες και τις κακοκεφαλιές.

Εμένα δε μου επιτρέπουν
ούτε ένα μικρό παραπάτημα.

Σου μιλώ με λόγια μεστά

Σαν ώριμα μήλα.

Τη ντροπή δεν την έφερε στον κόσμο
το "μήλο της αμαρτίας"
( τα μήλα δεν έχουν αμαρτίες )

Ούτε κι' οι ντροπές κοκκινίζουν.

Την αμαρτία δεν την έφερε στον κόσμο

Ούτε η άγνοια του Αδάμ
ή η "πονηρία του όφεως"

Η αμαρτία ήρθε στον κόσμο
ακολουθώντας το δρόμο
που της έδειξαν οι τυφλοί,

Κάτι παράξενοι "τυφλοί". Που ενώ
τα βλέπουν όλα...όλα...

Και τους Ναούς και τις Τράπεζες

Και τις Ταβέρνες και τα Πορνεία

Κι' ανοίγουν όλες τις πόρτες

Και των μυστικών και των μυστηρίων,

Ποτέ δεν άνοιξαν την πόρτα
που μέσα της κάποιοι βογγούν.

 Μενέλαος Λουντέμης, «Οι εφτά κύκλοι της μοναξιάς»