Τι σημαίνει το Πολυτεχνείο 41 χρόνια μετά; Για τα ακροδεξιά «σταγονίδια» είναι ένας αριστερός μύθος που δεν έριξε τη Χούντα και που περιλαμβάνει ψευδή στοιχεία (νεκροί κ.α.).
Για την Αριστερά, σημαίνει μια νίκη της ενάντια στην παρακρατική Δεξιά της εποχής. Για τον μέσο πολιτευτή, η υπόχρεωσης εκφώνησης ενός ακόμη βαρετού- ενίοτε κι ανιστόρητου- λόγου με γενικόλογες αναφορές στη Δημοκρατία και τον ηρωισμό, που συνήθως δεν βγάζουν κανένα νόημα.
Για τον καταληψία φοιτητή, μια (ακόμη) ευκαιρία για κατάληψη και πιθανόν για εκδηλώσεις βίας εναντίον της σημερινής «χούντας», σε μια απέλπιδα προσπάθεια να νιώσει κληρονόμος των αγώνων των φοιτητών του 73’.
Επειδή δε συμμερίζομαι τίποτα από τα παραπάνω, νιώθω την ανάγκη να πω τι σημαίνει για μένα το Πολυτεχνείο και πώς αυτή η αντίληψη μας οδηγεί στην ανάγκη ενός Νέου Πολυτεχνείου, διαφορετικού στην επιφάνεια από αυτό του 73’ αλλά με αρκετές ομοιότητες αν το δούμε βαθύτερα. Πολυτεχνείο λοιπόν για μένα σημαίνει η αντίσταση δημοκρατικών ανθρώπων, δεξιών και αριστερών, εναντίον αυτών που καταλύουν ή απειλούν το πολίτευμα, με κίνδυνο ζωής προκειμένου να μεταδοθεί το μήνυμα της Ελευθερίας. Νέο Πολυτεχνείο, η αντίσταση εναντίον των σύγχρονων απειλών της Δημοκρατίας μας, που με τα τόσα στραβά της παραμένει αστική, κοινοβουλευτική, συνταγματική. Ποιοι είναι αλήθεια όμως οι σύγχρονοι εχθροί της;
Η συνταγματική δημοκρατία διέπεται από την ισχύ του Νόμου. Ο νόμος φυσικά δεν είναι θεόσταλτος, αλλά μπορεί να αμφισβητηθεί και να αναθεωρηθεί, μέσα από τις νόμιμες διαδικασίες που ο ίδιος ορίζει για την αυτο-κατάργησή του. Και γιατί είναι απαραίτητος ο νόμος; Γιατί αν εκλείψει, αυτομάτως γινόμαστε ζούγκλα, ένας όχλος που δρα βάσει 11 εκατομμυρίων διαφορετικών νομοθεσιών- όσοι κι οι Έλληνες. Το παραπάνω αποδεικνύεται δοκιμάζοντάς το στην πράξη: Έστω ότι ο μόνος τρόπος να ακουστούν οι φοιτητές στην Πολιτεία είναι η διενέργεια της παράνομης πράξης της κατάληψης. Γιατί το όριο της παρανομίας να σταματά στην κατάληψη; Επειδή δεν απειλεί άλλον άνθρωπο (που επίσης είναι ψέμα); Μα, θα πει κάποιος άλλος, ούτε το σπάσιμο και το κάψιμο μιας αίθουσας (όπως συνέβη στη Νομική πέρσι) απειλεί ζωές, άρα κι αυτό είναι θεμιτό. Ένας ακόμη πιο ακραίος, θα ισχυριστεί ότι επειδή κι αυτά τα μέσα «πληθωρίστηκαν» και πλέον δεν αγγίζουν κανένα, πρέπει να υπάρξουν και καδρόνια- ή και μολότοφ. Τέλος, θα βρεθούν ορισμένοι που δε θα διστάσουν να απειλήσουν και την ανθρώπινη ζωή, προκειμένου να αφυπνιστεί η κοιμισμένη κοινωνία. Τι μας διδάσκει το παραπάνω παράδειγμα; Ότι όταν καταλύεται το αντικειμενικό όριο που θέτει ο Νόμος, κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι θα τηρηθεί το δικό μας, υποκειμενικό/προσωπικό όριο στην παρανομία. Κι αλήθεια, πόσο αλαζόνας μπορεί να είναι κανείς ώστε να πιστεύει ότι το όριο που θέτει αυτός είναι αυτό που πρέπει να τηρείται, κι όχι αυτό που νομοθέτησε η δημοκρατικά εκλεγμένη από το λαό Βουλή; Ένα λεπτό, λάθος. Όλοι όσοι στηρίζουν και κυρίως όλοι όσοι εκτελούν τις παράνομες πράξεις δεν είναι αλαζόνες. Είναι οι σύγχρονοι εχθροί της Δημοκρατίας, καθώς καθιστούν το νόμο «όχημα» των επιδιώξεών τους, ένα δυσάρεστο εμπόδιο που πρέπει να ξεπεραστεί. Ο σκοπός αγιάζει τα παράνομα μέσα τους. Κάπου εδώ όμως έρχεται το Νέο Πολυτεχνείο.
- Το Νέο Πολυτεχνείο ανήκει σε όσους εναντιώνονται στον ολοκληρωτισμό της μειοψηφίας. Σε αυτούς που επιζητούν τη νομιμότητα, που η βία τους αηδιάζει και που δεν προσπαθούν να δικαιολογήσουν τις παρανομίες. Σε αυτούς που δε θεωρούν ότι η δημόσια περιουσία είναι δική τους και γι’ αυτό δε διανοούνται να την καταλάβουν.
- Το Νέο Πολυτεχνείο ανήκει σε όσους ξέρουν τι εστί ελληνικό Πανεπιστήμιο. Σε αυτούς που ξέρουν ότι η Αριστερά, που υμνεί το Πολυτεχνείο, είναι αυτή που έχει επιβάλει καθεστώς τρόμου, όμοιο με της Χούντας, εντός των ΑΕΙ. Ένα καθεστώς που απειλεί με κρεμάλες στις γενικές συνελεύσεις, που κλειδώνει καθηγητές στα γραφεία τους, που ορμάει με κράνη στις 17/11 και που πάντα σε κάνει να νιώθεις ότι «απειλείσαι». Κι αυτή η αίσθηση της απειλής, που είναι γενικευμένη σε όσους αντιστέκονται, είναι η επιτομή του ολοκληρωτισμού. Μπορεί να μην υπάρχει τυπική λογοκρισία, σας διαβεβαιώ όμως ότι πολλοί φοιτητές αυτολογοκρίνονται όταν βρίσκονται μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο.
- To Nέο Πολυτεχνείο δε θα είναι ένα στιγμιαίο γεγονός, ούτε θα περιλαμβάνει βία. Θα είναι η διαρκής επαγρύπνηση των δημοκρατικών πολιτών εναντίον όσων αμφισβητούν με παρανομίες τον πυρήνα της Δημοκρατίας. Μέσα από τα social media, τις συζητήσεις με φίλους, την έκθεση στο κοινό δια ζώσης, την πολιτική παρουσία σε κάθε της έκφανση, η βουβή πλειοψηφία πρέπει να αποκτήσει φωνή. Να βάλει τέλος στην ανοχή της ανομίας, που ισοδυναμεί με συνενοχή, καθώς δίνει το άλλοθι της «σιωπηρής αποδοχής» στους καταπατητές του νόμου. Γιατί όχι, ακόμη και να διαδηλώσει ειρηνικά, και τότε να δούμε αν οι δυνάμεις της «Δημοκρατίας» θα επιτεθούν εναντίον του Νέου Πολυτεχνείου, όπως έκανε η δικτατορική κυβέρνηση 41 χρόνια πριν.
Σήμερα, που η Μεταπολίτευση τελειώνει, έχουμε ανάγκη όσο ποτέ το Νέο Πολυτεχνείο. Κι οξύμωρο ή μη, απέναντι του θα βρει πολλούς εξ όσων νομίζουν ότι με τη συμπεριφορά τους τιμούν το Πολυτεχνείο του 73’.
Μιχάλης Νταγγίνης
Υ.Γ.: Σαφώς δεν είναι όλη η Αριστερά έτσι. Προσωπικά παραδείγματα μου το πιστοποιούν και οφείλω να το αναφέρω. Δοκιμάστε ωστόσο, ανήμερα της 17ης ή σε μια γενική συνέλευση ενός τμήματος, να διαβάσετε μέρος αυτού του άρθρου. Δε θα το συνιστούσα.
Υ.Γ.2: Οι καταπατητές του νόμου έχουν κι άλλες κατηγορίες, όπως η φασιστική ακροδεξιά, με βία μάλιστα επικινδυνότερη σε χαρακτηριστικά. Ωστότο το φαινόμενο είναι νέο. Η συστηματική χρήση βίας και παρανομίας, ιδίως εντός ΑΕΙ, είναι προνόμιο συγκεκριμένων πολιτικών χώρων.
