Το αφήγημα ξεκίνησε σχεδόν την ίδια εποχή, που ο πρωταγωνιστής του έγινε Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας, επί κυβερνήσεως Παπαδήμου. Μιλούσε για ένα αυτοδημιούργητο επιχειρηματία εκτός κομματικού σωλήνα, ο οποίος μέσα από τη σκληρή δουλειά έγινε γνωστός, βουλευτής και υπουργός με σπουδαίο έργο. Ήταν ο άνθρωπος, που χιλιάδες πικραμένοι από την κομματοκρατία και το νεποτισμό συμπολίτες μας, λάτρευαν να βλέπουν να διαπρέπει στον πολιτικό στίβο.
Όταν ο πρωταγωνιστής αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος της Ν.Δ., στην οποία βρέθηκε εν μια νυκτί, και απορρίφθηκε αρχικά η υποψηφιότητά του λόγω εκπρόθεσμης υποβολής της σχετικής αιτήσεως, επανεμφανίστηκε το γνωστό αφήγημα, αυτή τη φορά εμπλουτισμένο με δακρύβρεχτες αναφορές για τον υποτιθέμενο πόλεμο, που ο εν λόγω πρωταγωνιστής δέχεται από τους «βαρώνους» του κόμματός του όντας μοναδικός υποψήφιος που δεν προέρχεται από πολιτικό τζάκι, και με ουκ ολίγες βολές κατά της δήθεν τυπολατρείας. Η υποψηφιότητά του έγινε, τελικά, δεκτή.
Όπως τα περισσότερα αφηγήματα, έτσι και αυτό λειτουργεί αποπροσανατολιστικά και επιλεκτικά. Περιλαμβάνει μόνο βολικές αναφορές, πασπαλισμένες με αρκετές ανακρίβειες, ώστε να φιλοτεχνηθεί ένα ελκυστικό πορτραίτο, και αγνοεί όλα εκείνα τα στοιχεία, που θα του προκαλούσαν απέχθεια. Εστιάζει στην εργατικότητα και την απουσία οικογενειακών παρεμβάσεων στην άνοδο και ανάδειξη του κεντρικού προσώπου, προβάλλει διογκωμένο το έργο του σε πολιτικό επίπεδο και την τάση του να έχει το θάρρος της γνώμης, όταν οι άλλοι σωπαίνουν, και επισημαίνεται ο κίνδυνος της πολιτικής εξόντωσής του από τον κομματικό μηχανισμό. Η εικόνα είναι έτοιμη προς κατανάλωση και πολύς κόσμος είναι πρόθυμος να την αποδεχθεί και υποστηρίξει μέχρι κεραίας, όπως συμβαίνει σχεδόν με όλα τα ελκυστικά πορτραίτα.
Σε μια τέτοια εικόνα του κ. Άδωνι Γεωργιάδη δεν υπάρχει χώρος για την παραμικρή αναφορά στην ιδεολογία και τις πολιτικές καταβολές του, στις τραγικές απόψεις του για το μεταναστευτικό, τον έντονο και απροκάλυπτο ρατσισμό του, τον ανούσιο αντιαριστερισμό του και την εμμονή του να βλέπει παντού ΣΥΡΙΖΑίους και κομμουνιστές, ορισμοί συχνά ταυτόσημοι και αξεδιάλυτοι στο μυαλό του. Ο όρος «ακροδεξιός», που περιγράφει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο τον πραγματικό χαρακτήρα του εν λόγω πολιτικού, έχει αντικατασταθεί από περισσότερο εύηχους, όπως «φιλελεύθερος» και «κεντροδεξιός», η σχέση του κ. Γεωργιάδη με τους οποίους περιορίζεται στην εκτόξευση τσιτάτων και μόνο σε ό,τι αφορά την οικονομία και αυτά αφότου βρέθηκε στη Ν.Δ. Σκοπός είναι να ξεχαστεί, ότι ο εν λόγω πολιτικός ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία από τον ακροδεξιό πολτό του ΛΑ.Ο.Σ. και επί σειρά ετών πωλούσε, μέσα από την τηλεοπτική εκπομπή του, βιβλία για την αρχαία Ελλάδα, με εξαιρετικά αμφιλεγόμενο περιεχόμενο, ή διαφήμιζε περιχαρής το αντισημιτικό βιβλίο του κ. Πλεύρη πατρός ή προέβαλε τις εξίσου αμφιλεγόμενες με το περιεχόμενο των βιβλίων του απόψεις του για την αρχαία Ελλάδα. Και όντως τείνει να ξεχαστεί. Επιπλέον, η εξωραϊσμένη εικόνα ενισχύεται και με το επιχείρημα, ότι «ο κ. Γεωργιάδης έχει αλλάξει». Ακόμα αναζητείται η εκ μέρους του αποκήρυξη των ιδεών του της εποχής του ΛΑ.Ο.Σ.
Όσο για το πολιτικό έργο του, ο χώρος της υγείας παραμένει σε δραματική κατάσταση και μετά το πέρασμα του κ. Γεωργιάδη από το Υπουργείου Υγείας – αν έτυχε να νοσηλευτείτε εσείς ή κάποιο συγγενικό ή φιλικό σας πρόσωπο σε δημόσιο νοσοκομείο, θα είδατε τις τραγικές ελλείψεις ακόμα και σε είδη πρώτης ανάγκης – ενώ, σε ό,τι αφορά την εμπορική ναυτιλία, αρκούσε μια επιστολή σε εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας ενός Έλληνα επιχειρηματία του συγκεκριμένου χώρου, που τον υμνούσε, επειδή δήθεν ήρε το καμποτάζ, για να δημιουργηθεί και εκεί ο μύθος του αποτελεσματικού υπουργού. Το μαύρο σκοτάδι έφαγε τον κ. Δαμιανίδη, επί υπουργίας του οποίου ήρθη πραγματικά το καμποτάζ, και ο κ. Γεωργιάδης ίσως κάνει το σταυρό του, που ξεχάστηκε η εμμονή του με τις ταμπέλες του Υπουργείου σε αρχαΐζουσα ελληνική.
Σε μια ευημερούσα, έστω επιδερμικά, κοινωνία, πρόσωπα όπως ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης, δεν θα κατάφερναν τίποτα περισσότερο από την εκλογή τους σε κόμματα, που αγκομαχούν να εισέλθουν στη Βουλή, και την προβολή των ιδεών τους σε εκπομπές περιθωριακών καναλιών. Ακόμα, όμως, και αν κατάφερναν να βρεθούν σε κάποιο μεγάλο κόμμα, θα ήταν αδύνατο να αναδειχθούν σε υψηλές θέσεις πολλώ δε μάλλον να ασκήσουν ιδιαίτερη επιρροή. Αλλά σε ταλαιπωρημένες και συγχυσμένες από ποικίλα αίτια χώρες, δεν σπανίζουν οι περιπτώσεις προσώπων με ελάχιστο σεβασμό προς ό,τι θυμίζει σύγχρονη δημοκρατία, τα οποία δράττονται την ευκαιρία, ώστε να καταλάβουν υψηλά αξιώματα, εμφανιζόμενοι ως σωτήρες ή έστω ιδανικοί διαχειριστές της κρίσης. Ο κ. Γεωργιάδης ανήκει σε αυτή την κατηγορία και η σημερινή εποχή είναι η πιο ιδανική για την ανάδειξή του.
