Ήταν δεδομένο, ότι ο θάνατος του Μανώλη Γλέζου θα έβγαζε στην επιφάνεια μίσος άσβεστο απ’ όσους δεν άντεξαν στιγμή την ύπαρξη και τη δράση του. Ο εκλιπών υπήρξε κομμουνιστής – στο παρελθόν – αριστερός, αγωνιστής και ενεργός πολίτης, ιδιότητες ικανές να προκαλέσουν εγκεφαλικά σε πολύ κόσμο σε μια χώρα, που κομμάτι της δεν έχει ακόμα ξεπεράσει τα γνωστά μετεμφυλιακά σύνδρομα ή απλά αναζητεί αφορμές για να μειώσει οποιονδήποτε. Θα ήταν είδηση, λοιπόν, αν δεν ανασύρονταν διάφορες ιστορίες για το πρόσωπό του με σκοπό τη μείωση της αξίας του.
Ακολουθούν μερικές από αυτές τις κατηγορίες και η σχετική απάντηση :
«Ο Γλέζος υπήρξε ενθουσιώδες στέλεχος της ΕΟΝ». Στη φασιστική νεολαία του Μεταξά εντάσσονταν υποχρεωτικά όλοι οι μαθητές της εποχής εκείνης. Ο Γλέζος δεν ήταν το μόνο στέλεχος, που εντάχθηκε σε αυτή και έδειξε ζήλο για τις δράσεις της. Είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε, ότι η ΕΟΝ καλλιεργούσε ένα κλίμα συντροφικότητας και προωθούσε μια σειρά δράσεων με σκοπό τη σύσφιξη των σχέσεων ανάμεσα στους νέους της εποχής εκείνης. Για τους νέους αυτούς, η οργάνωση αυτή υπήρξε ένα μέσο κοινωνικοποίησης και ανάπτυξης φιλιών, σε μια εποχή όπου ειδικά η ζωή ήταν εξωφρενικά πληκτική και οι πρωτοβουλίες της εν λόγω νεολαίας λειτουργούσαν σα μαγνήτης γι’ αυτούς αλλά χωρίς πολιτικές προεκτάσεις, αν σκεφτούμε πόσα μετέπειτα στελέχη του ΕΑΜ ήταν ένθερμα στελέχη της ΕΟΝ.
«Δεν έγινε καμμία αφαίρεση γερμανικής σημαίας, διότι αυτή είχε υποσταλεί νωρίτερα από τους Γερμανούς». Στις 01.06.1941 δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Πρωινός Τύπος» το διάγγελμα του Γερμανού φρουράρχου, σύμφωνα με το οποίο «κατά την νύκτα της 30ής προς 31ην Μαΐου υπεξηρέθη η επί της Ακροπόλεως κυματίζουσα γερμανική πολεμική σημαία παρ’ αγνώστων δραστών. Διενεργούνται αυστηραί ανακρίσεις». Δεν χρειάζεται να προστεθεί κάτι άλλο.
«Ο Γλέζος ήταν κομμουνιστής». Όπως και χιλιάδες άλλοι Έλληνες οι οποίοι στη διάρκεια της Κατοχής είδαν το ΕΑΜ να πρεσβεύει την ιδέα της κοινωνικής δικαιοσύνης, σε μια χώρα που η πλειοψηφία των κατοίκων της ήταν πάμφτωχοι και έβλεπαν γύρω τους την αδικία να οργιάζει. Το ΕΑΜ υποσχόταν να βάλει τέλος σε αυτά τα φαινόμενα και έτσι πήρε με το μέρος του τουλάχιστον στη διάρκεια της Κατοχής χιλιάδες νέους ανάμεσά τους και παιδιά μεγαλοαστικών οικογενειών, που γοητεύτηκαν από τις ιδέες του. Παρεμπιπτόντως ο Γλέζος είχε αποστασιοποιηθεί εδώ και πολλά χρόνια από το ΚΚΕ.
«Ο Γλέζος έχει καταδικαστεί από ελληνικά Δικαστήρια». Ναι, σε εποχές μετεμφυλιακού παροξυσμού και με κατηγορίες, που σήμερα θα έκαναν κάθε δίκαιο πολίτη να ντρέπεται γι’ αυτές. Για κάθε τέτοια καταδίκη, τρεις εκ των οποίων ήταν σε θάνατο, υπήρξε έντονος ξεσηκωμός στο εξωτερικό και από προσωπικότητες όπως ο Πικάσσο και ο Καμύ, που ζητούσαν τη μετατροπή τους και την απελευθέρωσή του.
«Τί έκανε ο Γλέζος μετά την αρπαγή της ναζιστικής σημαίας;» Δραστηριοποιήθηκε ως δημοσιογράφος στο Ριζοσπάστη και αργότερα στην Αυγή. Υπήρξε βουλευτής της ΕΔΑ προδικτατορικά και μεταδικτατορικά καθώς και του ΠΑ.ΣΟ.Κ., του ΣΥΝ και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. καθώς και κοινοτάρχης Απειράνθου. Ίδρυσε βιβλιοθήκες σε πολλά μικρά μέρη της Ελλάδας. Δραστηριοποιήθηκε στην επιτροπή για τις γερμανικές αποζημιώσεις. Και άλλα πολλά για όποιον έχει διάθεση να ψάξει και να μην αρκεστεί σε προσωπικές βολές!
«Ο Γλέζος βολεύτηκε μια χαρά ως βουλευτής». Δύο φορές εξελέγη βουλευτής, ενώ βρισκόταν στη φυλακή (1951 και 1961). Το 2015 παραιτήθηκε από ευρωβουλευτής μετά από ένα χρόνο θητείας στην ευρωβουλή. Και υπήρξε καθ’ όλη τη διάρκεια της πολιτικής σταδιοδρομίας του αξιοπρεπής και πιστός στις αρχές του και ταυτόχρονα ενεργός πολίτης και με μεγάλα ενδιάμεσα διαστήματα χωρίς βουλευτικό αξίωμα. Με κάθε σεβασμό, ένας βουλευτής με τη δράση του Γλέζου αποτελεί κόσμημα για οποιοδήποτε κοινοβούλιο.
«Ο Σάντας δεν εξαργύρωσε τις δάφνες του παρελθόντος με πολιτικές θέσεις». Δεν λέει τίποτα απολύτως αυτό για το Γλέζο. Καθένας καθορίζει την πορεία του ελεύθερα και επιλέγει, αν θα δραστηριοποιηθεί πολιτικά ή αν θα τηρήσει μια πιο διακριτική στάση ζωής.
«Ο Γλέζος πολιτεύτηκε με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α.». Τρομερό έγκλημα!!! Να θυμίσω μόνο, ότι ο Γλέζος έπαψε να συνεργάζεται με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. μετά το περιβόητο δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015.
«Ο Γλέζος ήταν υπέρ της ίδρυσης μιας αυτόνομης Μακεδονίας». Η είδηση έχει διαψευσθεί επανειλημμένως από τον ίδιο και πρόσφατα ο ίδιος τάχθηκε κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών.
«Ο Γλέζος δεν ήταν κάποιος αλάθητος». Όποιος πιστεύει, ότι ένας άνθρωπος σε 98 χρόνια ζωής δεν πιστώνεται με λάθη, ή θεωρεί, ότι πρέπει να αγνοηθεί η μεγαλειώδης πράξη του στα χρόνια της Κατοχής σε σχέση με τα λάθη του, τότε μάλλον δεν γνωρίζει, ότι η ανθρώπινη φύση δεν είναι απαλλαγμένη από σφάλματα και ότι ορισμένες ενέργειες αρκούν για να μνημονεύεται θετικά ένα πρόσωπο στον αιώνα τον άπαντα.
«Δεν πιστεύω στις αγιογραφίες». Αναπόφευκτα προσωπικότητες όπως ο Γλέζος αντιμετωπίζονται ως άγιοι χωρίς τα λάθη και τα πάθη των ανθρώπων. Αυτό δεν σημαίνει, ότι δεν μπορεί να γίνει μια ψύχραιμη αποτίμηση της προσωπικότητάς του ή ότι τα επιτεύγματα και η πορεία ζωής του είναι κάτι ασήμαντο.
Δεν υπάρχουν άνθρωποι υπεράνω κριτικής ούτε ο Γλέζος διήγε μια ζωή αλάθητη. Από την κριτική, όμως, έως την στοχευμένη υποτίμηση ενός προσώπου μεσολαβεί τεράστια διαφορά. Κυρίως, όμως, η πράξη της αρπαγής της ναζιστικής σημαίας θα παραμείνει κόσμημα αιώνιο στην πολιτεία του Μανώλη Γλέζου και θα θυμίζει την αυτοθυσία και τον κίνδυνό του σε εποχές σκοτεινές. Η δήλωση του κ. Πρωθυπουργού, με αφορμή το θάνατο του σπουδαίου αντιστασιακού, στέκεται ακριβώς στην ανάγκη να μην ξεχαστεί αυτή η γενναία πράξη.
