Την Παρασκευή 31/03/17 συνέβη ένα περιστατικό, το οποίο αναμφίβολα προκάλεσε αντιδράσεις. Αναφέρομαι στον ξυλοδαρμό του 24χρονου φοιτητή στην περιοχή των Ελληνορώσων στην Αθήνα.
Δεν θα υπάρξει πολιτική/κομματική τοποθέτηση στο συγκεκριμένο άρθρο. Ωστόσο, θα ήθελα να μιλήσουμε για το φαινόμενο που ονομάζεται “ΒΙΑ”. Ένα φαινόμενο που δυστυχώς βρίσκεται σε έξαρση τα τελευταία χρόνια. Ένα φαινόμενο που προκαλεί τόσο πόνο, που αφήνει σημάδια τόσο σωματικά, όσο και ψυχικά. Ορισμένες φορές μάλιστα τα ψυχικά τραύματα μένουν χαραγμένα πολύ περισσότερο απ'ότι τα σωματικά.
Οι πράξεις βίας χρονολογούνται από πολύ παλιά. Όσο περνάν τα χρόνια οι εκδηλώσεις βίας αυξάνονται αντί να μειώνονται και πολλές φορές θεωρείται φυσιολογικό και σωστό να ασκείς βία σε κάποιο άτομο. Βία υπάρχει παντού. Στα σχολεία, στο δρόμο, στο χώρο εργασίας, στην οικογένεια. Δεν είναι απαραίτητα σωματική βία. Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει λένε και ισχύει. Δεν υπάρχουν διακρίσεις όσον αφορά τα θύματα. Είναι πιθανό να δεχτείς βία, είτε λεκτική είτε σωματική, και εσύ και εγώ και ο διπλανός μας. Δεν χρειάζεται να έχεις κάνει κάτι. Δεν χρειάζεται να έχεις προκαλέσει.
Το συγκεκριμένο παιδί, σύμφωνα με τις πληροφορίες που μεταδίδονται από τα ΜΜΕ, δεν προκάλεσε κανέναν (ακόμη και σε περίπτωση πρόκλησης η βία δεν αποτελεί λύση). Και παρ'όλα αυτά ξυλοκοπήθηκε και αυτή τη στιγμή παλεύει στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Γιατί; Γιατί ίσως οι θύτες θεώρησαν σωστό να επιτεθούν σε ένα νέο παιδί που γυρνούσε απλά σπίτι του.
Δυστυχώς ή ευτυχώς η συμπεριφορά διδάσκεται κυρίως από τα οικογενειακά ερεθίσματα. Βλέποντας λοιπόν, άτομα μεγαλύτερων ηλικιών που έχουν θεωρητικά διαμορφώσει τον χαρακτήρα και την συμπεριφορά τους, να πράττουν με γνώμονα την βία, σκέφτεσαι “Τι παιδεία θα μεταδώσει στο παιδί του;” άρα και στην επόμενη γενιά, και στην γενιά μετά από αυτήν διαιωνίζοντας με αυτόν τον τρόπο ένα φαινόμενο που προσβάλλει στην ουσία τα κατοχυρωμένα προσωπικά δικαιώματα κάθε ατόμου. Γιατί ναι, όλοι οι άνθρωποι έχουν ίσα δικαιώματα (στην θεωρία). Θα έπρεπε λοιπόν, να ισχύει και πρακτικά αυτό.
Εσύ λοιπόν, που ασκείς ή άσκησες κάποτε βία (λεκτική και σωματική), σκέψου την κίνηση σου. Προσπάθησε να μπεις στη θέση του θύματος και να καταλάβεις τις συνέπειες που θα επιφέρει η πράξη σου. Σκέψου την αίσθηση του χτυπήματος, το συναίσθημα της προσβολής. Πώς θα ανέκαμπτες ψυχολογικά από μία αντίστοιχη κατάσταση; Πώς θα ένιωθε η οικογένεια σου; Την επόμενη φορά απλά σκέψου πριν πράξεις. Αξίζει η ψυχική και σωματική οδύνη κάποιου άλλου για την δική σου “ικανοποίηση”; Ελπίζω όχι.
