Είναι φορές που αναρωτιέται κανείς, αν αυτός ο τόσο ταλαιπωρημένος λαός των Νεοελλήνων, δεν μπορεί ή δεν θέλει να λειτουργήσει συντεταγμένα και αρμονικά στα πλαίσια μιας οργανωμένης κοινωνίας. Είμαι από εκείνους που δεν πιστεύουν στην κακή μας τη μοίρα, αλλά στις κακές μας επιλογές ως λαός. Το παράδοξο της ιδιοσυγκρασίας μας είναι αυτή η πλούσια εθνική υπερηφάνεια, που δεν προκύπτει από κάποια Ιστορική διαδρομή, αλλά μάλλον έχει επιβληθεί από τους εκάστοτε κατακτητές ή προστάτες που κατά διαστήματα επιλέγαμε.
Ως εκ τούτου, η εθνική μας συνείδηση είναι επιβεβλημένη συνταγματικά και όχι προϊόν μιας ιστορικής εξέλιξης. Με άλλα λόγια η Νεοελληνική εθνική συνείδηση είναι το μέσο εκείνο που οι δημιουργοί μας χρησιμοποίησαν, προκειμένου να μας ορίσουν και φυσικά να μας ελέγξουν. Η ένδοξη Ελλάδα πέθανε τη στιγμή εκείνη που ορίστηκε το περίφημο Ελληνικό Κράτος, με σύνορα, γλώσσα και θρησκεία. Και επειδή σε μια Βαβυλώνα φυλών είναι δύσκολο να φτιάξεις Κράτος, πολύ απλά το επιβάλλεις. Αυτός είναι ο λόγος κατά την προσωπική μου άποψη, της ιδιαίτερης σχέσης αγάπης και μίσους που οι περισσότεροι Νεοέλληνες έχουν με το Κράτος.
Το ισχυρότερο όπλο λαϊκής χειραγώγησης διαχρονικά ήταν η δημιουργία ινδαλμάτων, ηρώων, η λατρεία προσώπων ή Θεών, αλλά και η προβολή των προδοτών, η καλλιέργεια του μίσους σε οτιδήποτε ή οποιονδήποτε απειλεί την εθνική ή ατομική μας ισορροπία. Μπορεί να έχουμε μικρή Ιστορία σαν Έθνος, αλλά δύσκολα θα συναντήσεις λαό πιο υπερήφανο να καμαρώνει για όλα αυτά που δεν είναι ή που δεν έχει και παράλληλα να βάλλεται από ξένα μυστικά κέντρα εξουσίας και υπηρεσίες συνωμοσίας, αφού για κάποια ανεξήγητη αιτία είμαστε το κέντρο του Σύμπαντος.
Θεωρώ λοιπόν ότι είμαστε ένας λαός που πάσχει από παντελή άρνηση πολιτικής ενηλικίωσης Όπως ένα παιδάκι νιώθει ανασφάλεια και ανήμπορο μακριά από την οικογενειακή θαλπωρή, έτσι και εμείς πιστεύουμε πως η ζωή μας εξαρτάται αν θα γίνει καλύτερη ή χειρότερη από την ποιότητα του Κράτους - Πατερούλη που μας έλαχε. Φοβόμαστε να διεκδικήσουμε μόνοι μας τη ζωή, την αξιοπρέπειά μας, τα όνειρά μας. Τρέμουμε στην ιδέα της ευθύνης. Η αποτυχία είναι ο θεμέλιος λίθος της δημιουργίας και εμείς ντρεπόμαστε να αποτύχουμε. Βλέπουμε τη ζωή σαν μία συνεχή διαδικασία εξετάσεων, στην οποία το Κράτος έχει το ρόλο πότε του γονιού και πότε του δασκάλου.
Δεν έχουμε μάθει στη δημιουργία και τη συμμετοχή ούτε στη συνεργασία, οτιδήποτε διαφορετικό το αντιμετωπίζουμε εχθρικά και κακόπιστα. Φοβόμαστε το άγνωστο, το ξένο. Είμαστε ακόμα στο εφηβικό στάδιο της υπακοής ή και ανυπακοής, μιας γκρίνιας που το μόνο που έχει να μας προσφέρει είναι λιγότερο χρόνο για να ζήσουμε και κοινωνική αποχαύνωση. Διεκδικούμε ένα πιο ανθρώπινο Κράτος, μια εξουσία με κατανόηση, άλλον έναν κατακτητή δηλαδή να διαχειρίζεται αυτός τις δικές μας ανησυχίες. Έχουμε εντρυφήσει σε μία κουλτούρα παθητικότητας και εσωστρέφειας που μας κάνει πάντα να περιμένουμε κάτι ν' αλλάξει από μόνο του, ή αναλώνουμε τη δήθεν επαναστατικότητά μας στην εναλλαγή των τυράννων μας, ανάλογα κάθε φορά με τους ήρωες και τους εχθρούς που πλασάρονται στο όνομα βέβαια της λαϊκής μας υπερηφάνειας. Ο κόσμος εκεί έξω όμως δεν φτιάχνεται ούτε από σύμβολα, ούτε από ήρωες, ούτε από φαντάσματα. Αλλά από μοναδικούς ατομιστές που κατά τον Στίρνερ, ενδιαφέρονται να ενώσουν τα ατομικά τους συμφέροντα προς ίδιον όφελος και εντελώς παρεμπιπτόντως προς όφελος της κοινωνίας. Εξάλλου το ζητούμενο δεν είναι το γενικό καλό αλλά η αναζήτηση της προσωπικής ευτυχίας μέσω της ατομικής αυτονόμησης, που έχει σαν αποτέλεσμα και όχι σαν αιτία την κοινωνική συνοχή.
Χορτάσαμε από καινούργιες ιδέες, μπουχτίσαμε από κάθε λογής αυθεντίες. Η μεγάλη μπίζνα της σωτηρίας μας, έγινε πια κατεστημένο. Ας καταλάβουμε πως δε χρειαζόμαστε σωσίβια για να κολυμπήσουμε, ούτε καμιά τορπίλη να μας προστατέψει. Να σκεφτούμε μόνο. Να σκεφτούμε ότι "η ευτυχία δεν είναι σπάνιο πουλί να το κυνηγούμε πότε στον ουρανό, πότε στο μυαλό μας. Η ευτυχία είναι ένα κατοικίδιο πουλί στην αυλή μας".
