Μακιγιάζ Χωρίς Σύνορα

Στην πρώτη θα έβαζα όλους αυτούς που αν και σχεδόν σε τίποτα από αυτά που λένε δε συμφωνούμε, τους ακούμε όμως προσεκτικά και επιμελώς, γιατί η σκεπτόμενη διαφορετική τους άποψη συντελεί στην εμβάθυνση των δικών μας συλλογισμών.

Στη δεύτερη κατηγορία τοποθετώ εκείνους που προέρχονται από άλλο μετερίζι, και παρόλα αυτά μας ενώνουν πολλά περισσότερα μαζί τους από αυτά που τελικά  πιστεύαμε ότι μας χωρίζουν.

Αν εξαιρέσουμε τους κομματικούς νεροκουβαλητές και αφισοκολλητές που πληρώνονται με ιδιοτελείς προσδοκίες, νομίζω πως όλοι οι υπόλοιποι λίγο πολύ θα βρούμε παραδείγματα που συνηγορούν σε αυτή την άποψη.

Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι για μένα τον τελευταίο καιρό ο Στέλιος Κούλογλου. Τον γνωρίζω από το έργο του, τις εκπομπές του, τα βιβλία του αλλά και από το αγαπημένο πάλαι ποτέ Αντί.

Τον θεωρώ ιδιαίτερα ανοιχτόμυαλο, ορθολογιστή, κοσμοπολίτη και σίγουρα άνθρωπο με προοδευτικές απόψεις παρότι συμμετέχει ενεργά πλέον στο Νεοκομμουνιστικό μαντρί του Σύριζα.

Όπως λέει και ο Νίκος Δήμου, η Εκκλησία και η ελληνικού τύπου κομμουνιστική Αριστερά, είναι τα συντηρητικότερα κύτταρα της ελληνικής κοινωνίας. Κι όμως, στηρίζει αυτό που τόσα χρόνια πάλευε να νικήσει.

Τον αναχρονισμό των ιδεών. Τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας μας. Σαν να πασπάλισε με τόνους μακιγιάζ όλη του την έως τώρα πορεία, απ’ άκρη σ’ άκρη, μήπως και κρύψει την ασχήμια που προκάλεσαν οι απανωτές χειρουργικές παρεμβάσεις της στενής κομματικής του συμμετοχής, παραμορφώνοντας τα διαχρονικά του πιστεύω. Ένα κυριολεκτικά μεγάλο μακιγιάζ χωρίς σύνορα.       

Λένε πως ο φασισμός αντιμετωπίζεται με το διάβασμα και ο ρατσισμός με το ταξίδι.

Ο Κούλογλου δεν υστερεί σε κανένα από τα δύο και αλήθεια θα ήθελα να μάθω πως αισθάνεται ένας τέτοιος άνθρωπος που το κόμμα στο οποίο ανήκει διέγραψε μέσα σε μια νύκτα την υποψήφια Σουλεϊμάν Σαμπιχά μόνο και μόνο επειδή υποστήριξε την καταγωγή της ως Ρομά;

Πώς αισθάνεται που ο συνυποψήφιός του Χριστόπουλος δήλωσε ρατσιστικά ότι δεν επιτρέπεται το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού στη μειονότητα της Θράκης αλλά όλοι αυτοί είναι ένα ενιαίο Τούρκικο πράγμα;

Πώς νιώθει που είναι υποψήφιος σε ένα εθνικιστικό κόμμα που δαιμονοποιεί την Ευρώπη και την ιστορική της αξία; Πώς βλέπει τον επαγγελματικού επιπέδου λαϊκισμό που ασκούν οι σύντροφοί του, ένας άνθρωπος που σε όλη του την πορεία κάθε άλλο παρά λαϊκιστής ήταν;

Πώς έγινε ξαφνικά πολέμιος της παραδοσιακής προοδευτικής Αριστεράς του Ηλιού, του  Κύρκου, του Παπαγιαννάκη; Τι σχέση μπορεί να έχει με τους καιροσκόπους εξουσιομανείς της αριστοδεξιάς, τους απόβλητους του παλαιού καρατικοδίαιτου ΠΑΣΟΚ και της απολιτίκ, γιαλαντζί, κομμουνιστικής Αριστεράς;

Πώς συνυπάρχει με Λαζόπουλους, Βαξεβάνηδες, Βαρουφάκηδες, Άνθιμους και λοιπούς  μπουρδολόγους και ηθικολόγους; Τι σκέφτεται όταν βλέπει  την ελληνική Αριστερά του Τσίπρα για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά να  φλερτάρει με την άκρα Δεξιά των ΑΝ.ΕΛ;

Τί πιστεύει για το Γκεμπελίστικο δίλημμα του αρχηγού του ότι όποιος δεν είναι μαζί τους είναι εχθρός τους, ή για την περίφημη συμφωνία ακόμα και με το διάβολο;

Πώς αισθάνεται που τα χυδαιότερα σκουπίδια της ελληνικής δημοσιογραφίας τα οποία στήριξαν και στηρίζουν αβυσσαλέα τη Χρυσή Αυγή (Τράγκας, Τριανταφυλλόπουλος, Αυριανή, κανάλια του Κουρή, κλπ) προμοτάρουν με την ίδια θέρμη το κόμμα που υποστηρίζει και στα οποία περιφέρονται καθημερινά σαν μαϊντανοί ένα σωρό σύντροφοί του, ξεπουλώντας την αξιοπρέπειά τους για λίγα ψηφουλάκια;

Πώς νιώθει που ανήκει σε ένα κόμμα ανιστόρητων και λαϊκιστών το οποίο έφτασε στο σημείο να υποστηρίξει, έστω και προσωρινά, την υποψηφιότητα του Χρυσοαυγίτη Καρυπίδη;

Η ιδεολογική του στροφή φέρνει ίλιγγο. Πολλά ακόμα θα ήθελα να τον ρωτήσω, αλλά μια και διανύουμε προεκλογική περίοδο θα με ενδιέφερε η άποψή του για το  δήμο της Αθήνας.

Το 2010 όλοι θυμόμαστε ότι πρωτοστάτησε (φανατικά θα έλεγα) υπέρ της υποψηφιότητας Καμίνη και εναντίον του χειρότερου μεταπολιτευτικά δημάρχου (όπως ο ίδιος έλεγε και συμφωνώ) Νικήτα Κακλαμάνη. Σήμερα, κάποιος Γαβριήλ Σακελλαρίδης βγαλμένος από τα έγκατα του στενού κομματικού σωλήνα, αντιπροτείνεται ως μια καλύτερη λύση σε σχέση με την υπάρχουσα. Συμφωνεί;

Τον στηρίζει με το ίδιο πάθος όπως έκανε τότε με τον Καμίνη; Θα τον ψηφίσει; Αυτή είναι η πρόταση του για την Αθήνα; Τί απαντάει στους συντρόφους του που θεωρούν τον Καμίνη απεχθέστερο ακόμα και από τον Κασιδιάρη; Οι ερωτήσεις αυτές είναι καλοπροαίρετες και ως εκ τούτου δεν έχουν δόλο αλλά ούτε και σκοπό να θίξουν υπολήψεις.

Μπορεί να περνάει με καθυστέρηση αρκετών ετών την παιδική ασθένεια του αριστερισμού όπως έλεγε ο Λένιν. Ίσως να άλλαξε πράγματι εξολοκλήρου τις αντιλήψεις του και να συντηρικοποιήθηκε. Ένα κλασικό σύμπτωμα που παρατηρείται σε πολλούς ανθρώπους που μεγαλώνουν ηλικιακά.

Ίσως έπαθε κρίση πολιτικής υπογλυκαιμίας και αναζητά το γλυκό μέλι της εξουσίας να ικανοποιήσει την λαιμαργία  του.

Ας μη ξεχνάμε κιόλας ότι ζούμε στην πιο βαθιά συντηρητική, χώρα της Ευρώπης, τουλάχιστον σε πολιτικό επίπεδο. Νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση με μανδύα λαϊκής Δεξιάς, δύο Κομμουνιστικά Σταλινικά  κοινοβουλευτικά κόμματα, ενεργή παρουσία Ναζιστικού μορφώματος στον πολιτικό βίο, ακροδεξιά αντιπολίτευση  από καμένους και ασυνάρτητους Έλληνες, και μια νέα δύναμη να μεγαλώνει συνεχώς την ορμή του σαν Ποτάμι, που και η ίδια δε ξέρει ούτε από πού έρχεται, ούτε προς τα πού πηγαίνει.

Με όλα αυτά δε ξέρω αν μας μπέρδεψε ή τον μπέρδεψαν, το βέβαιο είναι ότι ο ίδιος έμπλεξε για τα καλά.  Εύχομαι να απεγκλωβιστεί σύντομα από αυτή την παράκρουση, να δραπετεύσει από το μαντρί και να βγάλει επιτέλους αυτό το τόσο αντιαισθητικό γαλαζοκόκκινο μακιγιάζ που τον κάνει να φαίνεται τόσο άλλος.

Ελεύθερα μυαλά σαν του Κούλογλου χρειάζεται - σήμερα πιο πολύ από ποτέ - και η κοινωνία μας και η δημοσιογραφία. Καλή λευτεριά!